ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ - ΠΑΝΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΙΣ 27 ΝΟΕΜΒΡΗ Μεγαλώνει η ευθύνη για τις ταξικές δυνάμεις

Την Πέμπτη που μας πέρασε, χιλιάδες εργάτες από τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα συμμετείχαν στην πανελλαδική πανεργατική απεργία, που έδωσε συνέχεια στο μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα, την 1η Νοέμβρη.
Οι μαζικές απεργιακές συγκεντρώσεις που έγιναν σε δεκάδες πόλεις με πρωτοβουλία του ΠΑΜΕ, ο πρωταγωνιστικός ρόλος των ταξικών δυνάμεων στην προετοιμασία, την οργάνωση και την περιφρούρηση της απεργίας, σε αντιπαράθεση με τον υπονομευτικό ρόλο της εργοδοτικής - κυβερνητικής πλειοψηφίας, είναι στοιχείο που πρέπει να αναδειχτεί στη συζήτηση με τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα με το πού διαδήλωσαν τη μέρα της απεργίας, αν συμμετείχαν ή όχι σ' αυτήν.
Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΓΣΕΕ, σχεδόν ένα μήνα μετά την κήρυξη της απεργίας, έβγαλε μόνο μια ανακοίνωση για να την υπενθυμίσει (!) Το ίδιο ισχύει και για την πλειοψηφία των Ομοσπονδιών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, που δε συνεδρίασαν καν για να κηρύξουν απεργία, να σχεδιάσουν την προετοιμασία και την περιφρούρησή της. Την τελευταία ώρα έβγαλαν καλέσματα και ανακοινώσεις, όπου κυριαρχεί το αίτημα να φύγουν τα μνημόνια αλλά να μείνει άθιχτη η στρατηγική που τα επέβαλε.
Από την άλλη, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ εκπλήρωσαν τα συνδικαλιστικά τους καθήκοντα ...αρθρογραφώντας εντατικά την τελευταία βδομάδα στην «Αυγή» για την ανάγκη να υποταχθεί η απεργία και συνολικά το κίνημα στο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση. Την ίδια περίοδο, ΠΑΣΚΕ και συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ έβαζαν κάτω από τις φτερούγες τους τούς απεργοσπάστες της «Χαλυβουργίας» και τους προετοίμαζαν για υποψήφιους στις αρχαιρεσίες του νεοσύστατου Συνδικάτου Μετάλλου Αττικής!

Δε θέλουν τους εργάτες πρωταγωνιστές

Είναι πολλά τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός, παλιός και νέος, δεν ήθελε να έχει επιτυχία η απεργία. Πολύ περισσότερο, δεν ήθελε η πανεργατική πανελλαδική κινητοποίηση να συμβάλλει πραγματικά στην άνοδο της αγωνιστικότητας των εργαζόμενων, να πάρει χαρακτηριστικά μαζικής αντιπαράθεσης με τον ταξικό αντίπαλο, το κεφάλαιο, την ΕΕ και την πολιτική τους.
Δε θέλουν τους εργάτες πρωταγωνιστές και το δείχνουν με κάθε τρόπο. Υποδεικνύουν στους εργαζόμενους «λύσεις» που θα έρθουν «από τα πάνω», είτε μέσα από τον «κοινωνικό διάλογο» είτε με ένα νέο «κοινωνικό συμβόλαιο» με τους εργοδότες, όπως αυτό που υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει. Τα αιτήματά τους φτάνουν μέχρι την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», σαν αυτή να έπεσε από τον ουρανό. Σα να μην είναι η εξαθλίωση του λαού παράγωγο της καπιταλιστικής κρίσης και της διαχείρισης υπέρ του κεφαλαίου.
Δε θέλουν κίνημα που να διεκδικεί ουσιαστικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, κατάργηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης και όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Δε θέλουν κίνημα που να συγκρούεται, να διεκδικεί, να πολεμάει το κεφάλαιο στην καρδιά του, μέσα στην παραγωγή, να δυναμώνει τη συμμαχία του με τα άλλα λαϊκά στρώματα και έτσι ν' ανοίγει δρόμους για ριζικές αλλαγές προς όφελος του λαού.
Θέλουν τους εργαζόμενους απογοητευμένους, χωρίς πίστη στη δύναμή τους, εύκολα θύματα της προπαγάνδας του «δε γίνεται τίποτα», απροστάτευτους και ανέτοιμους απέναντι στην επίθεση της εργοδοσίας, έρμαια της γραμμής που υπηρετεί τη στρατηγική της εργοδοσίας στο κίνημα. Θέλουν εργαζόμενους και άνεργους που οι φιλοδοξίες για τους ίδιους και τα παιδιά τους θα φτάνουν το πολύ μέχρι την έγκριση της αίτησης που έκαναν για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα ή την εξέταση σε ένα κοινωνικό ιατρείο, όταν γύρω τους το κεφάλαιο στήνει πάρτι, με ένταση της εκμετάλλευσης και συσσώρευση κερδών, ακόμα και στην περίοδο της κρίσης.

Το κεφάλαιο επιβάλλει τα μέτρα

Κρύβουν από το λαό ότι αυτά που πέφτουν στο κεφάλι του και τα άλλα που έρχονται είναι, πρώτα απ' όλα, αξιώσεις του ίδιου του ΣΕΒ και συνιστούν προαπαιτούμενα για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Οι βιομήχανοι και άλλες μερίδες του κεφαλαίου πιέζουν για παραπέρα αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα, ώστε να ανθίσουν ο λεγόμενος «δεύτερος και τρίτος πυλώνας», που είναι τα Επαγγελματικά Ταμεία και η ιδιωτική ασφάλιση.
Η μεγαλοεργοδοσία ζητάει να αλλάξει προς το χειρότερο ο συνδικαλιστικός νόμος, να απελευθερωθούν πλήρως οι ομαδικές απολύσεις, να διευρυνθεί το σκλαβοπάζαρο των νέων εργαζόμενων μέσα από την κατάρτιση. Ολα αυτά τα μέτρα, που έχουν μακρύ παρελθόν και συνέχεια, η συνδικαλιστική πλειοψηφία τα παρουσιάζει ως «έμπνευση» της τρόικας και ως «εμμονή» του «νεοφιλελεύθερου μοντέλου» διαχείρισης.
Την ίδια ώρα, η ΓΣΕΕ συναντιέται με τους βιομηχάνους και τον Βρούτση στη Γενεύη και μαζί πανηγυρίζουν ότι κατέληξαν σε συμφωνία για «μικροαλλαγές» στο συνδικαλιστικό νόμο και σε διατήρηση του σημερινού άθλιου καθεστώτος για τις ομαδικές απολύσεις. Με τέτοιες συμφωνίες θέλουν να κοιμίσουν τους εργαζόμενους ότι οι λύσεις θα έρθουν σε συνεννόηση και όχι σε σύγκρουση με τους βιομηχάνους.
Μια τέτοια πλειοψηφία, όμως, δε θέλει και δεν μπορεί να οργανώσει ταξικούς αγώνες. Δεν μπορεί να οργανώσει απεργίες, που σημαίνει σταμάτημα της παραγωγής και σύγκρουση με τον καπιταλιστή εργοδότη που στερείται το κέρδος, το μοναδικό λόγο για τον οποίο ζει και αναπνέει. Από την άλλη, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ δεν κρύβουν ότι θέλουν το κίνημα υποχείριο στα σχέδιά τους να γίνουν κυβέρνηση και να διαπραγματευθούν καλύτερα για λογαριασμό του κεφαλαίου.

Το καθήκον της ανασύνταξης

Να γιατί η ευθύνη για την ανασύνταξη του κινήματος και την κλιμάκωση της πάλης βαραίνει ολοένα και περισσότερο τις πλάτες των ταξικών δυνάμεων. Να γιατί είναι καθοριστικός ο ρόλος που καλούνται να παίξουν στα σωματεία οι κομμουνιστές συνδικαλιστές, οι οπαδοί και φίλοι του ΚΚΕ. Επειδή η επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου μεγαλώνει και ταυτόχρονα η παρέμβαση του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού κάνει πιο εύφορο το έδαφος για να ευδοκιμήσει η παραίτηση, η λογική της ανάθεσης, το χαμήλωμα της απαιτητικότητας από την πλευρά των εργαζομένων.
Οι δυσκολίες είναι μεγάλες αλλά αυτός είναι ένας επιπλέον λόγος για το ταξικό κίνημα να βάλει ψηλότερα τον πήχη, να ανταποκριθεί στις προσδοκίες και στην εμπιστοσύνη που δείχνει στο ΠΑΜΕ μια κρίσιμη μάζα των εργαζόμενων.
Σήμερα υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που μπορούν να πρωτοστατήσουν ή να συμβάλλουν στην ανασύνταξη του κινήματος. Ακόμα και αν δε συμπίπτουν σε όλα με το ΠΑΜΕ, συμφωνούν για την ανάγκη να αναγεννηθεί το συνδικαλιστικό κίνημα, να μη συμβιβαστούν οι εργαζόμενοι να ζουν με ψίχουλα. Δεν αποδέχονται το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό και συνειδητοποιούν το ρόλο του.
Στη δουλειά για το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, για το δίμηνο δράσης που προηγήθηκε και για την απεργία της περασμένης Πέμπτης έγιναν βήματα που πρέπει να πάρουν μόνιμα χαρακτηριστικά. Να γίνουν συστατικό κομμάτι της δουλειάς των συνδικάτων καθημερινά, για τα μικρά και μεγάλα προβλήματα.
Η κεντρική ομιλία στην απεργιακή συγκέντρωση την περασμένη Πέμπτη στην Αθήνα έδινε το στίγμα της ανασύνταξης: «Να επιμείνουμε στην οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία, παλεύοντας να ξεπερνιέται ο φόβος, η απογοήτευση, οι συγχύσεις. Να επιμείνουμε στην επαφή μας, στην επαφή των σωματείων με τους εργαζόμενους, ξεπερνώντας τα εμπόδια των εργοδοτών. Να επιμείνουμε ώστε τα σωματεία να είναι το αποκούμπι του εργαζόμενου, να τον στηρίζουν και να στηρίζονται σε αυτόν, να τον αξιοποιούν. Σωματεία - μάχιμες δυνάμεις στον αγώνα για τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Να επιμείνουμε στην οργάνωση των ανέργων, των νέων, των γυναικών, των μεταναστών στα σωματεία με πιο έντονη και πιο ειδική δουλειά. Να ατσαλωθούμε, όχι μόνο για να ξεπεράσουμε τις σημερινές δυσκολίες και τα εμπόδια αλλά και να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά και τα μεγαλύτερα εμπόδια που σχεδιάζουν να βάλουν οι εργοδότες και το κράτος τους στην οργάνωση και στη συλλογική πάλη των εργαζομένων, στη συνδικαλιστική δράση».

Να σφραγίσει ο λαός τις εξελίξεις

Η συσπείρωση και η δυναμική που εκφράστηκε τους προηγούμενους μήνες, δημιουργεί καλύτερες προϋποθέσεις που πρέπει να αξιοποιηθούν: Στις αρχαιρεσίες που βρίσκονται σε εξέλιξη, στους αγώνες που ξεσπούν κλαδικά και τοπικά, στην αντιπαράθεση με τη γραμμή του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού στις Γενικές Συνελεύσεις, στις μάχες για τις Συλλογικές Συμβάσεις, στην κλιμάκωση για την απόκρουση των μέτρων που συζητάνε κυβέρνηση - τρόικα για λογαριασμό των κεφαλαιοκρατών.
Το επόμενο διάστημα θα είναι πυκνό σε πολιτικές εξελίξεις. Η προσπάθεια να γίνει το εργατικό κίνημα θεατής της διαμάχης για τη διαδοχή στην κυβέρνηση θα ενταθεί. Οπως θα ενταθούν ο αποπροσανατολισμός, οι αυταπάτες, η λογική της αναμονής και της ανάθεσης. Από την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων θα κριθεί από το κατά πόσο το κεφάλαιο και τα κόμματα που σφάζονται στα γόνατά του θα καταφέρουν να επιβάλλουν «σιγή ιχθύος» στο κίνημα, ανοίγοντας το δρόμο για να περάσουν όλα όσα έχουν στα συρτάρια τους.
Σήμερα υπάρχουν οι προϋποθέσεις να σφραγίσει ο λαός τις εξελίξεις με τη δική του παρέμβαση. Να γίνει αληθινός πρωταγωνιστής, όχι μόνο στον καθημερινό αγώνα για την επιβίωση και την ανακούφιση των πιο κατατρεγμένων αλλά και για να διατηρείται ανοιχτή η προοπτική της αντεπίθεσης. Της οργανωμένης ταξικής πάλης, που θα τα φέρει όλα τούμπα στην εξουσία και την οικονομία, προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.