Δύο στοιχεία συγκροτούν την
επικαιρότητα της βδομάδας που πέρασε: Η πανεργατική πανελλαδική απεργία
και οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Το πρώτο σηματοδοτεί ελπίδα, το
δεύτερο μια βαρυχειμωνιά διαρκείας. Τη βαρυχειμωνιά τη βεβαιώνουν
εκείνοι που «απειλούν» αξιώνοντας να ολοκληρωθεί το αντεργατικό πακέτο,
αυτοί που πριν ακόμα διατυπωθούν οι απειλές έχουν ήδη προωθήσει τα
αντεργατικά μέτρα, αλλά κι οι άλλοι που βεβαιώνουν τους καπιταλιστές ότι
δεν κινδυνεύουν οι επενδύσεις τους.
Η απεργία
Σ'
αυτό το πλαίσιο, η πανεργατική πανελλαδική απεργία έβαλε τη σφραγίδα
της, παρότι ορισμένοι με ξένα κόλλυβα πήγαν να τη φέρουν στα μέτρα τους
(αφού έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την υπονομεύσουν, εκ
των υστέρων ήρθαν να διαπιστώσουν ότι η απεργία ήταν ένα ακόμα βήμα για
...να γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, κούνια που τους κούναγε...). Η απεργία
πραγματοποιήθηκε την ίδια στιγμή που εξελίσσονταν τα παζάρια για τους
ρυθμούς στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής και ενώ γινόταν καθαρό
πως είτε με κρίση είτε με ανάκαμψη, η στρατηγική της κερδοφορίας του
κεφαλαίου προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.Μπροστά σε μια τέτοια αναμέτρηση, οι εργαζόμενοι, ο λαός καλούνταν από την αστική προπαγάνδα να παραμείνουν θεατές και να παρακολουθούν τόσο τους καβγάδες συγκυβέρνησης - ΣΥΡΙΖΑ, για το ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής, όσο και τις ζυμώσεις για συναίνεση που στόχο έχουν να μείνει στο απυρόβλητο ο «αθέατος αντίπαλος» του λαού, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια, η εργοδοσία. Η απεργία, παράλληλα, έδινε τη δυνατότητα στο λαό να παρέμβει στις εξελίξεις, βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο, κάνοντας βήματα στην οργάνωση, στην ενίσχυση του κινήματος, απομονώνοντας παλιές και νέες εργοδοτικές και κυβερνητικές συνδικαλιστικές ηγεσίες.
Η μαζική συμμετοχή στις απεργιακές συγκεντρώσεις έδειξε ότι συσπειρώθηκαν δυνάμεις που έδωσαν τη μάχη το τελευταίο δίμηνο, που συμμετείχαν και συνδιοργάνωσαν το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη. Οι ταξικές δυνάμεις αναμετρήθηκαν με πολλά εμπόδια και πριν απ' όλα με το γεγονός ότι σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων δεν έχει συνειδητοποιηθεί ότι τον πραγματικό τους αντίπαλο τον συναντούν καθημερινά στους χώρους δουλειάς τους, είναι η εργοδοσία, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, το κεφάλαιο. Οτι αυτούς υπερασπίζονται τα μνημόνια διαρκείας, οι δανειακές συμβάσεις κ.λπ.
Ο αντίπαλος
Για την επόμενη
περίοδο ο λαός είναι ήδη αντιμέτωπος με ένα νέο κύμα αποπροσανατολισμού:
«Αδιέξοδο στο Παρίσι», διατυμπάνιζαν τις προάλλες τα αστικά ΜΜΕ. Η
φιλοκυβερνητική πλευρά πρόβαλλε κινδύνους πολιτικής αποσταθεροποίησης, ο
ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για ανικανότητα διαπραγμάτευσης, ενώ αστικά επιτελεία
πιέζουν για συνεννόηση ανάμεσα στις βασικές δυνάμεις της αστικής
διαχείρισης, ώστε να δοθεί μήνυμα πολιτικής σταθερότητας στους
δανειστές.Αυτό που πρέπει να 'ναι καθαρό στους εργάτες είναι ότι τα παζάρια της κυβέρνησης γίνονται για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου, για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του, για την εμπέδωση των συνθηκών καπιταλιστικής ανάκαμψης. Αυτά έχουν ένα σταθερό προαπαιτούμενο: Τη διατήρηση του πυρήνα των αντιλαϊκών μέτρων της προηγούμενης φάσης και την ενίσχυσή τους με νέες αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, ως απαραίτητη προϋπόθεση για τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Για την επίτευξη αυτού του στόχου «μαλώνουν» κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση, δίνοντας εξετάσεις στους καπιταλιστές. Ολοι μαζί κρύβουν ότι τα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα διαρκείας ταυτίζονται με την ΕΕ, την αναγνώριση του χρέους, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, στα οποία ορκίζονται και οι μεν και οι δε.
Η προοπτική
Για το λαό η μόνη
ελπιδοφόρα προοπτική είναι η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, μέσα
στους τόπους δουλειάς, να οργανωθεί, να παλέψει σε αντιπαράθεση με τη
στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ, με τους στόχους της
ανταγωνιστικότητας και της ανάκαμψης των κερδών του, να μην αναθέτει την
ελπίδα του σε κάποιους... σωτήρες, νεοφώτιστους, παλιούς, άλλους που
έχει γνωρίσει κι άλλους που θέλει δήθεν να δοκιμάσει.Η κατάσταση που βιώνει η εργατική τάξη απαιτεί, εδώ και τώρα, άμεσα μέτρα ανακούφισης, αυτά, δηλαδή, που πρόβαλαν τα ταξικά συνδικάτα με την απεργία, που αφορούν καθημερινά προβλήματα, όπως η προστασία των ανέργων, οι μισθοί, η απώλεια εισοδήματος και βεβαίως διεκδικήσεις όπως επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, της 13ης και 14ης σύνταξης, ελάφρυνση από φορολογικές επιβαρύνσεις και μια σειρά άλλα αιτήματα που αφορούν την ίδια την ανάγκη να μπορεί να ζήσει στοιχειωδώς η λαϊκή οικογένεια (θέματα υγείας, περίθαλψης, παιδείας των παιδιών μας).
Σ' αυτή την κατεύθυνση, κόντρα στα σχέδια της αστικής τάξης για μια ζωή με τσακισμένα δικαιώματα και υποβαθμισμένες λαϊκές ανάγκες, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να αρνηθούν να κάνουν τα αδιέξοδα του συστήματος δικά τους αδιέξοδα. Εχουν κάθε λόγο και δυνατότητα να βγουν από τους φαύλους κύκλους του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, να απεγκλωβιστούν από τα διάφορα αντιλαϊκά σενάρια της υποταγής και της αναμονής. Να κάνουν δρόμο τους τον μόνο δρόμο που υπάρχει: Να γίνουν οι ίδιοι πραγματική αντιπολίτευση στα μονοπώλια, στα κόμματά τους, στην εξουσία τους, στην ΕΕ, και να ανοίξουν το δρόμο για τη δική τους, την εργατική - λαϊκή εξουσία.
