Σε
«ανύποπτη» στιγμή χαρακτηρίσαμε «αιτία πολέμου» κάθε απόπειρα της
κυβέρνησης να καταργήσει ασφαλιστικά δικαιώματα, όπως τώρα που
προετοιμάζει συμφωνία νέων αντεργατικών μέτρων με την τρόικα.
Ασφαλιστικά δικαιώματα που δεν έχουν σχέση μόνο με το τσεκούρωμα των
συντάξεων, αλλά επηρεάζουν αρνητικά τη ζωή των ασφαλισμένων στους
κρίσιμους τομείς της Υγείας και της Πρόνοιας. Οι απανωτές αξιώσεις της
αστικής τάξης και η συνακόλουθη άμεση ανταπόκριση της κυβέρνησης
δείχνουν πως το Ασφαλιστικό είναι και πάλι το σημείο αιχμής, στο οποίο
συγκεντρώνονται τα πυρά του αντίπαλου. Στόχος, ένας και διαχρονικός: Να
μειωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης,
και να ενισχυθεί το κεφάλαιο.
Αυτήν την κατεύθυνση υπηρετεί και η επιστολή της
κυβέρνησης στην τρόικα, που περιλαμβάνει συνολικά αντιασφαλιστικά μέτρα
ύψους 980 εκατομμυρίων ευρώ. Τα μέτρα αυτά χτυπούν ιδιαίτερα το δικαίωμα
στη σύνταξη των νέων, όταν έρθει η ώρα τους να συνταξιοδοτηθούν, ενώ
καταργούν μια σειρά από δυνατότητες για συνταξιοδότηση των γυναικών σε
μικρότερη ηλικία, όπως, π.χ., αυτές με ανήλικα παιδιά. Βεβαίως, η
εργατική τάξη δεν πρέπει να αντιμετωπίζει τα συγκεκριμένα μέτρα μόνο ως
τέτοια, που επιδρούν αρνητικά σε ορισμένα τμήματα εργαζομένων, αλλά ως
καθολικό πρόβλημα ολόκληρης της τάξης, αφού είναι κρίκος, όπως και άλλοι
που προηγήθηκαν, στο ξήλωμα του ασφαλιστικού συστήματος.
Η αστική προπαγάνδα τοποθετεί τη νέα αντιασφαλιστική
σφαγή στο πλαίσιο των λεγόμενων «εθνικών στόχων» για τη συμφωνία - δήθεν
- απεμπλοκής από την τρόικα και το μνημόνιο, όταν η πολιτική της ΕΕ,
στην οποία συμφωνούν κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική ενίσχυσης του
κεφαλαίου, εγκλωβίζει τους εργαζόμενους μόνιμα και χωρίς επιστροφή στις
συμπληγάδες των μνημονίων διαρκείας και ας μην ονομάζονται μνημόνια. Σ'
αυτήν τη στρατηγική πορεύεται και ο ΣΥΡΙΖΑ και ας βγάζει κορόνες κατά
της «συμφωνίας κυβέρνησης - τρόικας».
Προκύπτει, λοιπόν, το ερώτημα: Θα το αφήσουν οι
εργαζόμενοι αναπάντητο; Εχουν οι ίδιοι τον πρώτο λόγο. Λόγο και αιτία
για ανάπτυξη δράσης. Μπροστά τους υπάρχουν δύο δρόμοι: Ο ένας τούς καλεί
να υποταχτούν στους «εθνικούς στόχους» της ανταγωνιστικότητας και της
ανάκαμψης των κερδών, των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του κεφαλαίου.
Δηλαδή, να απεμπολήσουν δικαιώματα, απ' αυτά που τους έχουν απομείνει.
Σ' αυτό το δρόμο ο ΣΥΡΙΖΑ τούς καλεί να περιμένουν τις εκλογές για να
αλλάξουν τον διαχειριστή της αντιλαϊκής πολιτικής, δηλαδή το κόμμα που
βρίσκεται στην κυβέρνηση, και να βάλουν στο κεφάλι τους τον ΣΥΡΙΖΑ, που
δεν αμφισβητεί καθόλου τους εθνικούς στόχους του κεφαλαίου, αλλά τον
τρόπο με τον οποίο αυτοί θα υλοποιηθούν.
Μα υπάρχει και ο δικός τους δρόμος. Ο δρόμος της
οργάνωσης, της λαϊκής συμμαχίας (το Ασφαλιστικό είναι υπόθεση και των
συμμάχων της εργατικής τάξης), της πάλης σε αντικαπιταλιστική -
αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Είναι ο δρόμος για τον οποίο παλεύει το ΚΚΕ
και γι' αυτό είναι αναγκαία η ολόπλευρη ισχυροποίησή του.
Η αντίθεση σε αυτά τα μέτρα να γίνει ένας ακόμη
κρίκος πάλης για την ενίσχυση του εργατικού κινήματος, για την αλλαγή
συσχετισμού δυνάμεων, υπέρ των εργαζομένων, των άλλων φτωχών λαϊκών
στρωμάτων. Και απ' αυτήν την άποψη ο συναγερμός που έχει σημάνει στα
ταξικά συνδικάτα για την αντιμετώπιση της νέας επίθεσης, είναι
συναγερμός που αφορά στο σύνολό τους την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά
στρώματα.
Αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας», Ριζοσπάστης Τετάρτη 3 Δεκέμβρη 2014.
