 |
Σε αυτά τα πλαίσια, εδώ και καρό τώρα, ο πρωθυπουργός και τα κόμματα της συγκυβέρνησης διαλαλούν ότι μια «λάθος επιλογή» θα έθετε σε κίνδυνο τις «συμμαχίες» της χώρας, τη θέση της στο «σκληρό πυρήνα»της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, την ίδια στιγμή που η χώρα βρίσκεται μπροστά σε ένα «τόξο γενικευμένης αστάθειας» που απλώνεται από τη Μαύρη Θάλασσα ως τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική.
«Πολλαπλές κρίσεις με ανοιχτά θέματα»
Αυτήν τη θέση παρουσίασε παραστατικά ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευ. Βενιζέλος, μιλώντας την περασμένη Δευτέρα στο υπουργικό συμβούλιο, αμέσως μετά την τελευταία ψηφοφορία στη Βουλή, όπου δεν εξελέγη Πρόεδρος της Δημοκρατίας και άνοιξε δρόμος για πρόωρες εκλογές. Τόνισε μεταξύ άλλων:
«Η συγκυρία είναι εξαιρετικά κρίσιμη. Ζούμε στιγμές οι οποίες είναι εξαιρετικά πυκνές. Εχουμε το περιθώριο να δαπανήσουμε τον Ιανουάριο σε μια προεκλογική εκστρατεία αλλά δεν έχουμε σε καμία περίπτωση το περιθώριο να δαπανήσουμε και το Φεβρουάριο σε διπλές εκλογές. Εάν οι εκλογές συνιστούν κίνδυνο, οι διπλές εκλογές είναι έγκλημα κατά της χώρας και της οικονομίας».
Αναφερόμενος, δε, στα «θέματα της εξωτερικής πολιτικής και πολιτικής ασφάλειας της χώρας» υποστήριξε: «Ζούμε μια περίοδο πολλαπλών κρίσεων και προκλήσεων, γιατί έχουμε ανοιχτά θέματα σε όλη την ευρύτερη περιοχή και νότια και ανατολικά. Εχουμε ανοιχτά θέματα σε σχέση με την Κύπρο, έχουμε ανοιχτά θέματα στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, άρα χρειάζεται πάρα πολύ μεγάλη προσοχή».
«Κρίσιμο σταυροδρόμι»
Αντίστοιχα διλήμματα μπαίνουν και από μια σειρά άλλα αστικά επιτελεία. Αρθρο στην «Καθημερινή» την προηγούμενη Κυριακή, με τίτλο «Η Ελλάδα στο κρίσιμο σταυροδρόμι», καταδίκαζε «την αγεφύρωτη πόλωση των πολιτικών μας δυνάμεων, η οποία βραχυκυκλώνει τις απαραίτητες λειτουργίες του κράτους» και ζητούσε «διακομματική συναίνεση»:
«(...) Θα καταναλώσουμε τον πρώτο μήνα του 2015 σε μια ιστορικής σημασίας εκλογική αναμέτρηση με ζωντανό πάλι το ερώτημα "πού ανήκει η Ελλάδα;". Η επιλογή μας θα είναι ανάμεσα σε δύο εναλλακτικά μέλλοντα: Στο πρώτο, εξασφαλίζουμε την παραμονή μας στο σκληρό πυρήνα των ευρωπαϊκών θεσμών και της Δύσης, με σταδιακή και επώδυνη έξοδο από τη μακροχρόνια οικονομική κρίση. Στο δεύτερο, ανοίγει μια εποχή αβεβαιότητας, με άφθονες λαϊκίστικες υποσχέσεις και παλικαρισμούς και (...) σε μια κόντρα με τους Ευρωπαίους εταίρους μας. Αν, τελικά, επιλέξουμε το δεύτερο, θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. Διότι από τη θέση μιας χώρας στην καρδιά της ΕΕ, θα ξαναγυρίσουμε στο ρόλο μιας ασταθούς και αμφιλεγόμενης οντότητας σε μια περιοχή παρατεταμένης διεθνούς αστάθειας: Τα Δυτικά Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο!».
Και με τις λυκοσυμμαχίες ΝΑΤΟ - ΕΕ, και με «συμμαχίες και με άλλα κέντρα»
Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζεται ότι υπάρχουν «σημάδια αλλαγής» σε επίπεδο ΕΕ, στο «νότο» της λυκοσυμμαχίας (προβάλλοντας ως «πρότυπα» της κυβερνήσεις Ρέντσι και Ολάντ σε Ιταλία και Γαλλία και ως «ανατρεπτικές» δυνάμεις όπως οι Ισπανοί «Podemos»). Ισχυρίζονται ότι τα «σημάδια» αυτά ανοίγουν δυνατότητες για «ανάκαμψη» και «ανάπτυξη», τις οποίες δεν μπορεί να υπηρετήσει η παρούσα συγκυβέρνηση, «δέσμια» καθώς είναι του μείγματος διαχείρισης του «μερκελισμού». Υπό αυτήν την έννοια, η Κουμουνδούρου τρομοκρατεί το λαό ότι αν δεν ακολουθηθεί το μείγμα διαχείρισης της αστικής εξουσίας, που η ίδια πρεσβεύει, τότε είναι που η χώρα θα μείνει αποκομμένη από τις «διεθνείς εξελίξεις».
Σημειωτέον, εδώ και καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ διαλαλεί στο εγχώριο κεφάλαιο την ικανότητά του να διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντά του διεθνώς. Ενδεικτικά, αρχές Δεκέμβρη διαμαρτυρόταν η βουλευτής του κόμματος Ν. Βαλαβάνη: «Η αποδοχή της βίαιης υποβάθμισης της γεωπολιτικής θέσης της χώρας, ιδιαίτερα μέσω της πρόβλεψης των μνημονίων για μειωμένα κυριαρχικά δικαιώματα μ' επίκεντρο το δημόσιο χρέος απέναντι στους δανειστές, έχει αδυνατίσει ακόμα και τον παραδοσιακό ρόλο της χώρας και τις δυνατότητες διαμεσολάβησης σε μια κατεύθυνση δίκαιης και ειρηνικής επίλυσης, με βάση το διεθνές δίκαιο, των διαφορών στη στενή και ευρύτερη περιοχή μας». Λες και δεν είναι το «διεθνές δίκαιο» η αντανάκλαση της επικίνδυνης για τους λαούς σύγκρουσης των μονοπωλιακών συμφερόντων, λες και δεν είναι η «μαγική» λέξη στο όνομα της οποία γίνονται οι περισσότερες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για αυτά ακριβώς τα συμφέροντα...
Παραπέρα, η Ν. Βαλαβάνη διαβεβαίωνε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα εφαρμόζει μια εξωτερική πολιτική που «θα ξεκινά από μια ενεργητική σύλληψη για τη θέση της χώρας ως μέλος της ΕΕ» αλλά και θα αλλάζει «μέσα από συμμαχίες (...) και θα υλοποιεί την πραγματικότητα του πολυπολικού κόσμου που ζούμε με την ενίσχυση ευρύτερων συμμαχιών, πριν απ' όλα με τις χώρες BRICS, στην πρώτη σειρά με τη Ρωσία και την Κίνα».
Επικίνδυνος τζόγος
Προφανώς, τα όσα υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ, στο έδαφος του καπιταλισμού, δεν αφορούν μια πολιτική ισότιμων σχέσεων αμοιβαίου οφέλους αλλά ένα «τζογάρισμα» με τις αντιθέσεις ανάμεσα σε «παλιές» και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων διαφόρων τμημάτων του εγχώριου κεφαλαίου που δεν έχουν αποκλειστικά και μόνο ευρωατλαντικούς προσανατολισμούς. Τζόγος επικίνδυνος για τα λαϊκά συμφέροντα.
Αλλωστε, τόσο η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ, ουσιαστικά, αναφέρονται σε ένα και μόνο πράγμα: Ποιες συμμαχίες, ποια αλισβερίσια, με ποια ιμπεριαλιστικά κέντρα και ποιες αστικές τάξεις ποιων χωρών εξασφαλίζουν την ανάκαμψη της κερδοφορίας και την εξουσία των ντόπιων μονοπωλίων.
Σε αυτό το πλαίσιο και οι δύο πόλοι του εγχώριου αστικού πολιτικού συστήματος θεωρούν εκ των ων ουκ άνευ τη συμμετοχή της χώρας σεΝΑΤΟ και ΕΕ («αδιαμφισβήτητη» την χαρακτήρισε ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας), την εμπλοκή στους επικίνδυνους για το λαό ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και σφοδρούς ενδοαστικούς ανταγωνισμούς για τον έλεγχο γεωγραφικών ζωνών - «αγορών», πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.
Ενα ακόμα κριτήριο για ισχυροποίηση του ΚΚΕ
Βέβαια, η ιστορική πραγματικότητα και πείρα, όπως αποτυπώθηκε, π.χ., σε Μικρασία και Κύπρο, δείχνει τι επιφυλάσσουν για το λαό τα σχέδια της ελληνικής αστικής τάξης και των κομμάτων της να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή, σε σύγκρουση με αντίστοιχα συμφέροντα και επιδιώξεις άλλων αστικών δυνάμεων, σε ένα σύστημα που γεννά πόλεμο και πόνο για τους λαούς.
Τα σχέδια, δε, συγκυβέρνησης και ΣΥΡΙΖΑ γεννούν πρόσθετη ανησυχία, εφόσον εκτυλίσσονται σε μια ευρύτερη γεωγραφική ζώνη που μυρίζει μπαρούτι, όπου η ντόπια αστική τάξη πασχίζει για την ισχυροποίησή της μέσω της «ενεργειακής» και «στρατιωτικής διπλωματίας», πάλι σε κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τα μονοπώλια άλλων χωρών.
Τα παραπάνω αποτελούν για τα λαϊκά στρώματα άλλο ένα λόγο υπέρ της ισχυροποίησης του ΚΚΕ στις επερχόμενες εκλογές. Του Κόμματος που δε βάζει το λαό να επιλέξει ιμπεριαλιστή πίσω από τον οποίο θα στοιχηθεί.
Αποτελούν λόγο ενίσχυσης του ΚΚΕ που καθαρά και έγκαιρα μίλησε και μιλά στο λαό για το περιεχόμενο αυτής της αντιλαϊκής κόντρας και τους κινδύνους των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, με βάση και το Πρόγραμμά του, όπως ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο:
«Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ, οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ περιορίζουν τα περιθώρια αυτοτελών ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας, καθώςόλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου, διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης.
Οι ενδοαστικές αντιθέσεις μέχρι τώρα δεν αναιρούν τη στρατηγική επιλογή ένταξης στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, αν και εξελίσσεται αντιφατικά η συμπόρευση μέσα στην Ευρωζώνη, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται και η τάση ενδυνάμωσης των σχέσεων με άλλα κέντρα (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα).
Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι στην ευρύτερη περιοχή, από τα Βαλκάνια έως τη Μέση Ανατολή, για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο και εμπλοκή της Ελλάδας.
Η πάλη για την υπεράσπιση των συνόρων, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας, από τη σκοπιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, είναι αναπόσπαστη από την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Δεν έχει καμία σχέση με την υπεράσπιση των σχεδίων του ενός ή άλλου ιμπεριαλιστικού πόλου, της κερδοφορίας του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου».
