Σταχυολογούμε από τη χτεσινή ομιλία του
πρωθυπουργού στη Βουλή ορισμένα σημεία της - πλευρές της προπαγάνδας, με
την οποία η κυβέρνηση επιχειρεί να «ρυμουλκήσει» το λαό στην υποστήριξη
των στόχων που για λογαριασμό των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, του
κεφαλαίου, «παλεύει» στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με την ΕΕ.
Είπε, μεταξύ άλλων, ο Αλ. Τσίπρας:
«Εχει
αξιοσημείωτη σημασία ότι αυτό το σχέδιο νόμου δεν μεταφράστηκε από
"e-mail", αλλά γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα (...) Συνεχίζουμε (...) Ολα
αυτά τα νομοσχέδια θα γραφτούν εδώ, διότι εμείς δεν θα συνεχίσουμε
αυτήν την τακτική να δίνουμε σε τεχνοκράτες να γράφουν τα δικά μας
νομοσχέδια».
Δείχνει στο λαό το δέντρο, αποσπώντας του την
προσοχή από το δάσος. Σημασία δεν έχει πού γράφονται τα κυβερνητικά
νομοσχέδια, αλλά ότι το περιεχόμενό τους είναι υπαγορευμένο από το στόχο
της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου και από τους κανόνες της ΕΕ, στο
όνομα των οποίων πίνει νερό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, διαβεβαιώνοντας
τους «εταίρους» ότι η κατάθεσή τους δεν συνιστά μονομερή ενέργεια ούτε
διαταράσσει τη δημοσιονομική ισορροπία. Συγκεκριμένα, σε ό,τι αφορά το
νομοσχέδιο «για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», στην
πραγματικότητα πρόκειται για «ψίχουλα» - πίσω κι απ' το «ξεροκόμματο»
που εξήγγειλε ο Αλ. Τσίπρας απ' τη Θεσσαλονίκη λίγους μήνες πριν - που
«αποχωρίζονται» οι καπιταλιστές με κριτήριο αποκλειστικά τη διαχείριση
και όχι την αντιμετώπιση της «ακραίας φτώχειας».
«Στο Γιούρογκρουπ της 20ήςτου
Φλεβάρη πετύχαμε μία συμφωνία (...) και κάναμε έτσι το πρώτο βήμα για
μια διαπραγμάτευση που βεβαίως δεν τελειώνει εδώ (...) θα κρατήσει καιρό
και ξέρουμε ότι θα είναι σκληρή. Τι πετύχαμε, όμως, εκεί; Πετύχαμε ένα
πρόγραμμα - γέφυρα, που δεν περιλαμβάνει ούτε ένα μέτρο λιτότητας (...)
Βάλαμε ένα τέλος σ' αυτό το εξωθεσμικό μόρφωμα της τρόικας (...) Η
ελληνική κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να τηρήσει κατά γράμμα τη συμφωνία
της 20ής του Φλεβάρη. Το ίδιο, όμως, απαιτούμε και από τους εταίρους
μας».
Κι εδώ ο Αλ. Τσίπρας κρύβει το περιεχόμενο
της συμφωνίας που «πέτυχε» η κυβέρνηση και την οποία δεσμεύεται ότι θα
τηρήσει κατά γράμμα. Μια συμφωνία που, παρεμπιπτόντως, δεν έχει φέρει
στην ελληνική Βουλή... Αυτό που πέτυχε και θα «τηρήσει κατά γράμμα» δεν
είναι τίποτα άλλο παρά η ουσιαστική και τυπική επέκταση του μνημονίου.
Οι ισχυρισμοί ότι δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα αποσκοπούν στο να
διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν αίρει
ούτε μισό από τα αντιλαϊκά μέτρα που έχουν ήδη παρθεί. Και κρύβουν από
το λαό ότι στο πλαίσιο που γέννησε τα μνημόνια, το πλαίσιο που τόσο
υπολήπτεται η κυβέρνηση, το μόνο σίγουρο είναι τα νέα μέτρα.
«Από
εδώ και στο εξής υπάρχει πολιτική διαπραγμάτευση. Οι εκλεγμένοι με τους
εκλεγμένους και οι τεχνοκράτες με τους τεχνοκράτες! (...) Το θέμα αυτό
θα το πάμε και στη Σύνοδο Κορυφής και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και στην
Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Θα το πάμε σε όλα τα δυνατά θεσμικά επίπεδα. Διότι η
Ευρωπαϊκή Ενωση δεν είναι ιδιοκτησία των τεχνοκρατών. Εχει θεσμούς και
κανόνες, που ελέγχονται από τους λαούς της Ευρώπης...».
Η
προσπάθεια διαχωρισμού της διαπραγμάτευσης σε «πολιτική» και
«τεχνοκρατική», των συνομιλητών της κυβέρνησης σε «εκπροσώπους θεσμών»
και «τεχνοκράτες», πέρα από το ότι είναι παντελώς αυθαίρετη, συσκοτίζει
τη σημαντικότερη για το λαό πλευρά της διαπραγμάτευσης: Το περιεχόμενό
της. Με ποιων δηλαδή τα συμφέροντα στην ατζέντα προσέρχεται η κάθε
κυβέρνηση σ' αυτή. Η απευθείας συζήτηση με τους θεσμούς δεν καθιστά το
περιεχόμενό της λιγότερο αντιλαϊκό, όπως έχει ήδη φανεί. Η ενοχοποίηση
των «τεχνοκρατών» εξωραΐζει τη στρατηγική, βάσει της οποίας κινούνται ο
Μορς κι ο Μαζούχ, αλλά και ο Γιούνκερ και η Μέρκελ. Αυτή τη στρατηγική
την αποφασίζουν οι «θεσμοί» με γνώμονα τα συμφέροντα των επιχειρηματικών
ομίλων και είναι κατά κανόνα αντιλαϊκή. Σε κανένα στάδιο της
διαμόρφωσης ή της υλοποίησής της δεν ελέγχεται ή δεν αφορά τους λαούς
στους οποίους επιβάλλεται, τσακίζοντας τα δικαιώματά τους.
«Ξέρουμε
ότι έχουμε μπροστά μας μια σκληρή διαπραγμάτευση, που δεν έχει να κάνει
με προσωπικές συμπεριφορές πολιτικών, εγώ θα έλεγα ούτε καν με τις
εθνικές στρατηγικές των κρατών. Στην ουσία έχει να κάνει με τη σύγκρουση
διαφορετικών πολιτικών στρατηγικών για την Ευρώπη. Είναι σύγκρουση
οικονομικών συμφερόντων, είναι σύγκρουση πολιτική, κοινωνική, ταξική -
αν θέλετε».
Με ψέματα και μισές αλήθειες ο Αλ.
Τσίπρας προσπαθεί να εκμαιεύσει τη συναίνεση και στήριξη του λαού.
Αφήνει να εννοηθεί ότι από την έκβαση της διαπραγμάτευσης θα ευνοηθούν
λαϊκά συμφέροντα, αφού αυτά δήθεν υπηρετεί η στρατηγική της κυβέρνησής
του! Σήμερα, στην ΕΕ δεν συγκρούονται μια φιλολαϊκή και μια αντιλαϊκή
στρατηγική. Διαμάχη γίνεται ανάμεσα σε εκπροσώπους αστικών τάξεων, με
«κόκκινες γραμμές» τις αξιώσεις αυτών των τάξεων για διατήρηση του
μείγματος διαχείρισης ως έχει ή για προσαρμογές σε αυτό, ώστε να
παραμείνει ή να γίνει ευνοϊκό για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητά
τους.
Η Μέρκελ διαπραγματεύεται για λογαριασμό του γερμανικού
κεφαλαίου, ο Ρέντσι για λογαριασμό του ιταλικού, ο Τσίπρας για
λογαριασμό του κεφαλαίου της Ελλάδας. Με το σημερινό μείγμα διαχείρισης η
ελληνική κυβέρνηση δεν μπορεί να στηρίξει την αναθέρμανση της
καπιταλιστικής οικονομίας, ζητά λοιπόν αλλαγές στα σημεία που την
εμποδίζουν να το πράξει. Αυτές ωστόσο δεν αφορούν στα σημεία που κρατούν
στον πάτο τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, αφού αυτά αποτελούν
προϋπόθεση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ο στόχος
αυτός διαπερνά την κυβερνητική στάση, καθορίζει τις κυβερνητικές
επιλογές, σταματά κάθε συζήτηση για ανάκτηση απωλειών, ανοίγοντας
αντικειμενικά τη συζήτηση για νέα αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα.
