Η χτεσινή δήλωση του πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, ότι οι μεταρρυθμίσεις που η ελληνική κυβέρνηση θα καταθέσει στο επόμενο Γιούρογκρουπ δεν θα περιλαμβάνουν «υφεσιακά μέτρα» δεν αποτελεί διαβεβαίωση που απευθύνεται στους εργαζόμενους, στα λαϊκά στρώματα, αλλά στους επιχειρηματικούς ομίλους, στο κεφάλαιο. Ουσιαστικά, δηλώνει ότι οι αναδιαρθρώσεις που θα πραγματοποιηθούν δεν θα δυσκολέψουν τις προσπάθειες για ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Το «όχι άλλα υφεσιακά μέτρα» είναι, άλλωστε, σύνθημα του ΣΕΒ και των άλλων εργοδοτικών ενώσεων.
Στην πραγματικότητα, η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι η πολιτική που ακολουθήθηκε το προηγούμενο διάστημα ήταν αντιλαϊκή επειδή ήταν «υφεσιακή», επειδή δηλαδή από κάποιο σημείο και μετά η περιοριστική πολιτική, που ήταν αναγκαία για την αντιμετώπιση των μεγάλων ελλειμμάτων, έγινε βρόχος στο λαιμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, για να υπάρξει φιλολαϊκή πολιτική πρέπει να υπάρξουν αντι-υφεσιακά μέτρα, δηλαδή μέτρα, αναδιαρθρώσεις και μεταρρυθμίσεις που θα στηρίξουν την καπιταλιστική ανάπτυξη, με απλά λόγια τις επενδύσεις των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Εξαρτώντας έτσι την πιθανότητα βελτίωσης της ζωής των εργαζομένων από την ανάκαμψη των κερδών των επιχειρήσεων.
Αυτό και αν είναι διαφημιστική απάτη... Γιατί το μόνο σίγουρο είναι ότι η ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου προϋποθέτει τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, υποβαθμισμένες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, προϋποθέτει τη διατήρηση όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου των προηγούμενων χρόνων.
Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι και πριν από την κρίση το επιχείρημα ότι θα μεγαλώσει η πίτα και ότι απ' αυτό το μεγάλωμα «κάτι παραπάνω» θα πάρει και ο εργαζόμενος δεν επιβεβαιώθηκε. Ακόμα και αν οι εργαζόμενοι ζούσαν σε πολύ καλύτερες συνθήκες σε σχέση με σήμερα, εντούτοις βίωναν μια σταδιακή αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων από τις αρχές ακόμα της δεκαετίας του 1990, πληρώνοντας ακριβά και το «μεγάλωμα της πίτας» που όντως υπήρξε και απόλαυσαν τα μονοπώλια.
Από την άλλη, «μη υφεσιακά μέτρα» δεν σημαίνει ότι δεν θα είναι και αντιλαϊκά. Π.χ. οι περίφημες απαλλαγές από φόρους, εισφορές σε ασφαλιστικά ταμεία, μειώσεις στο ενεργειακό κόστος που διεκδικούν οι επιχειρήσεις προκειμένου να κάνουν επενδύσεις είναι μεταρρυθμίσεις που φορτώνουν το βάρος της ανάκαμψης στις πλάτες των εργαζομένων. Οποια απαλλαγή και διευκόλυνση γίνεται για το κεφάλαιο σημαίνει νέα βάρη για τους εργαζόμενους. Συνεπώς, οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να «μαγεύονται» από τα ωραία λόγια και τις υποσχέσεις για μη υφεσιακά μέτρα.
Το κύριο ζήτημα που πρέπει να συνειδητοποιηθεί είναι ότι στην κατεύθυνση της στήριξης της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου δεν μπορεί να υπάρξει ούτε ανάκτηση των απωλειών τους ούτε ικανοποίηση των αναγκών τους. Το τέλος της λιτότητας για το οποίο μιλάνε δεν αναφέρεται στους εργαζόμενους, που καλούνται υπομονετικά και «πατριωτικά» να στηρίξουν τη συγκυβέρνηση προσδοκώντας στη δευτέρα παρουσία λίγα ψίχουλα παραπάνω απ' αυτά που μοιράζουν στην ακραία φτώχεια. Βεβαίως, τις επόμενες μέρες θα ξεκαθαριστεί ακόμα καλύτερα το περιεχόμενο της αναλυτικής λίστας των μεταρρυθμίσεων που, σύμφωνα με πληροφορίες, εκτός από τη γνωστή λίστα Βαρουφάκη θα περιλαμβάνει και άλλα μέτρα, με δεδομένη την αντιλαϊκή κατεύθυνσή τους. Δεν πρέπει, λοιπόν, να χάνεται ούτε λεπτό από την οργάνωση της πάλης και διεκδίκησης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Αποψή μας», Ριζοσπάστης, Σάββατο 21 Μάρτη 2015.
