«Η Αθήνα "υπερασπίζεται τη συμφωνία" της 20ής Φεβρουαρίου και καταβάλλει "μεγάλη προσπάθεια" για την εφαρμογή της» και «υπεγράφη μια συμφωνία με την Ευρώπη που προβλέπει ένα πλαίσιο μεταρρυθμίσεων και αυτές υλοποιεί η κυβέρνηση». Με αυτές τις δηλώσεις η κυβέρνηση προσπαθεί, δυο μέρες τώρα, να αποδείξει πως ενώ η ίδια είναι συνεπής στις υποχρεώσεις που ανέλαβε στις 20 Φλεβάρη, οι δανειστές δεν είναι. Ρίχνει την ευθύνη στα λεγόμενα «τεχνικά κλιμάκια» (την τρόικα δηλαδή) και ζητά «πολιτική διαπραγμάτευση» για να υπάρξει «έντιμος συμβιβασμός» και «αμοιβαία επωφελής λύση» με τους δανειστές. Ανεξάρτητα από το παζάρι στην Ευρωζώνη, η κυβέρνηση επιχειρεί να χτίσει συμμαχία στο εσωτερικό, λέγοντας στα θύματα και της δικής της πολιτικής ότι τα συμφέρει να υπερασπίσουν τη συμφωνία, η οποία όμως είναι βαθιά αντιλαϊκή, είναι συμφωνία που αφορά στους όρους της καπιταλιστικής ανάκαμψης, κατά συνέπεια είναι μια συμφωνία - ναρκοπέδιο για τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Με τη δήλωση ότι «τα τεχνικά κλιμάκια αδυνατούν να εγγυηθούν την εφαρμογή της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη», η συγκυβέρνηση, συνεχίζοντας να προωθεί το «διαχωρισμό» σε «τεχνικά κλιμάκια» και «πολιτική διαβούλευση» στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών Οργανισμών, επιχειρεί να συγκαλύψει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα που έχουν έτσι κι αλλιώς τα εξελισσόμενα παζάρια. Οι ίδιες οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει με τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη είναι αποκαλυπτικές.
Με τη συμφωνία, οι ελληνικές αρχές «δεσμεύονται να απόσχουν από οποιαδήποτε κατάργηση των μέτρων και από μονομερείς αλλαγές στις πολιτικές και διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». Η κυβέρνηση πράγματι εφαρμόζει κατά γράμμα αυτήν τη συμφωνία. Αλλά αυτό είναι ενάντια στα συμφέροντα του λαού, που ζήτησε και ζητά κατάργηση των αντιλαϊκών μέτρων.
Η συμφωνία προβλέπει ότι «οι ελληνικές αρχές επαναδιατυπώνουν την κατηγορηματική δέσμευσή τους για την τήρηση των οικονομικών τους υποχρεώσεων προς όλους τους πιστωτές τους στο ακέραιο και εγκαίρως». Αλλά αυτή ακριβώς η αποπληρωμή του χρέους που δε δημιούργησε ο λαός, και μάλιστα η δέσμευση της κυβέρνησης να δίνει τις δόσεις στο «ακέραιο και εγκαίρως», όπως πράγματι έχει κάνει μέχρι τώρα με τις δόσεις προς το ΔΝΤ, είναι ενάντια στα συμφέροντα του λαού, αφού στο βωμό του θυσιάζονται τα λαϊκά δικαιώματα, αφήνοντας άθικτους αυτούς που το δημιούργησαν, δηλαδή τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, το κεφάλαιο.
Η συμφωνία περιέχει επίσης τη δέσμευση της κυβέρνησης «να διασφαλίσουν τα κατάλληλα πρωτογενή πλεονάσματα ή έσοδα χρηματοδότησης» τα οποία απαιτούνται για την εγγύηση της βιωσιμότητας του χρέους. Και σ' αυτό πράγματι είναι συνεπής η κυβέρνηση. Κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει πλεονάσματα και σε αυτήν την κατεύθυνση διατηρεί το πετσόκομμα σε τομείς όπως η Υγεία, η Παιδεία, η Πρόνοια και αλλού, ενώ ενδεχομένως να ετοιμάζει και καινούργιο.
Η κυβέρνηση στο παζάρι με τους πιστωτές προβάλλει ως θετική την εφαρμογή της αντιλαϊκής συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη. Την ίδια ώρα οι πιστωτές αξιώνουν να αφαιρεθούν από το νομοθετικό έργο κι αυτά ακόμα τα ψίχουλα προς την ακραία φτώχεια. Αυτό δείχνει τον εγκλωβισμό της διαπραγμάτευσης στα όρια του στενού κορσέ που η ίδια η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη περιέχει. Γίνεται φανερό ότι αυτή η διαπραγμάτευση δεν υπηρετεί το λαό, η όποια έκβασή της είναι από χέρι χαμένη για τα λαϊκά συμφέροντα. Οπως έχει ξανά και ξανά επισημάνει το ΚΚΕ, «η λύση για το λαό βρίσκεται στη ρήξη με την ΕΕ και την εξουσία του κεφαλαίου και όχι σε διαπραγματεύσεις για τους όρους σφαγής του». Γιατί, ακριβώς, ο μόνος ασφαλής τρόπος να περάσεις ένα ναρκοπέδιο είναι να εξουδετερώσεις τις νάρκες.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 19 Μάρτη
