Με την υπογραφή του τρίτου αντιλαϊκού μνημονίου οι
μάσκες έπεσαν και η αλήθεια αποκαλύφτηκε, δυστυχώς πικρή για το λαό, οι
ελπίδες του οποίου για έστω μικρή ανακούφιση κονιορτοποιήθηκαν κάτω από
τις εκατοντάδες σελίδες αντιλαϊκών μνημονιακών μέτρων. Μέτρα που ο
ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε στη Βουλή μαζί με τους ΑΝΕΛ φυσικά, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το
Ποτάμι, σε μια έμπρακτη έκφραση της στρατηγικής τους ταύτισης σε μια
πολιτική, εξόδου από την κρίση, που υπηρετεί την καπιταλιστική ανάκαμψη,
διασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου και τη θέση του μέσα
στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Κατόπιν αυτών η παλιά απάτη
αποκαλύφτηκε και αχρηστεύτηκε, νέα έπρεπε να εφευρεθεί αφού η ανάγκη του
συστήματος για χειραγώγηση και ενσωμάτωση του λαού στα προτάγματά του
είναι πάγια και διαρκής. Ετσι, λοιπόν, μπροστά στην κάλπη της 20ής του
Σεπτέμβρη η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ανεβάζει την ...παράσταση των
«αντισταθμιστικών», των «αντίρροπων» μέτρων και του «παράλληλου
προγράμματος», της «συνεχούς διαπραγμάτευσης» πάνω στα ζητήματα που
έμειναν τάχα «ανοιχτά» στο μνημόνιο!
Νυχθημερόν τα επιτελεία της
Κουμουνδούρου διατείνονται ότι το μνημόνιο ήταν μια αναγκαστική επιλογή,
που έκαναν με το πιστόλι στον κρόταφο και προκειμένου να αποφευχθούν τα
χειρότερα. Και προσθέτουν ότι αφού τα χειρότερα αποφεύχθηκαν (για ποιον
άραγε;) τώρα υπάρχει η δυνατότητα της ήπιας προσαρμογής με
αντισταθμιστικά μέτρα σε αυτά που έχουν συμφωνηθεί με τους «εταίρους»
στην Ευρώπη, ώστε να ανατραπούν ή έστω να αμβλυνθούν οι επιπτώσεις από
το μνημόνιο που ψήφισαν. Σπεύδουν, βεβαίως, να εισαγάγουν εκ νέου την
παλιά απάτη της αμοιβαία επωφελούς, για κεφάλαιο και λαό, εξόδου απ' την
κρίση, υποστηρίζοντας ότι έτσι θα πληγούν λιγότερο όσοι θίγονται από τα
μέτρα και θα υπάρξει ανάκαμψη.
Τα ίδια ισχυρίζονταν η ΝΔ και το
ΠΑΣΟΚ τα προηγούμενα χρόνια, που αφού έκαναν τη «βρώμικη» δουλειά
συνομολογώντας μνημόνια, παρουσιάζονταν στο λαό ζητώντας του μια ακόμα
ευκαιρία για να τον ανακουφίσουν απ' τις συνέπειές τους! Δεν πρόκειται
απλά για ψέμα αλλά για εμπαιγμό χειρίστου είδους. Αξίζει να θυμίσουμε
ότι ακόμα και μερικές ώρες πριν από το κλείσιμο της αντιλαϊκής συμφωνίας
με τους εκπροσώπους ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε για
...«κόκκινες γραμμές», όπως το ΕΚΑΣ, ο κατώτατος μισθός, η μη μείωση
στις συντάξεις κ.λπ. συνδέοντας αυτές τις «γραμμές» με μια «αμοιβαία
επωφελή συμφωνία». Και τι έγινε αμέσως μετά; Νέο τρίτο μνημόνιο με
σταδιακή κατάργηση του ΕΚΑΣ, μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις...
Αν
κάνει κανείς τον κόπο να ασχοληθεί πιο επισταμένα με όσα ο ΣΥΡΙΖΑ
παρουσιάζει σαν «αντισταθμιστικά» μέτρα, θα διαπιστώσει πως δεν είναι
παρά «ασπιρίνες» για ανίατες παθήσεις. Μέτρα διαχείρισης της ακραίας και
μόνο φτώχειας, όπως κουπόνια σίτισης και στέγασης, τα οποία «κοσμούν»
τα εγχειρίδια διαχείρισης του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου σε όλα
τα καπιταλιστικά κράτη και υλοποιούνται προκειμένου να αμβλύνονται οι
πλέον οξυμένες εκφράσεις της ανέχειας, που ο καπιταλισμός προσφέρει
απλόχερα. Πρόκειται για μέτρα στη λογική «μάθε να ζεις με τη φτώχεια»
και όχι βεβαίως μέτρα αντιμετώπισης της φτώχειας.
Ο λαός δεν
μπορεί να δει το τυρί και να μη δει τη φάκα. Κι αυτή ακούει στο όνομα
ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας, που διαπερνά το πρόγραμμα του
ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων, με τους όρους της
στρατηγικής της ΕΕ, η οποία συνιστά από μόνη της μνημόνιο διαρκείας.
Μάλιστα, το γεγονός ότι η ελληνική καπιταλιστική οικονομία δυσκολεύεται
να περάσει σε φάση ανάκαμψης αποτελεί βέβαιη εγγύηση ότι τα αντιλαϊκά
μέτρα ήρθαν για να μείνουν και να βαθύνουν ακόμα περισσότερο, δηλαδή τα
χειρότερα είναι από χέρι δεδομένα.
Η αλήθεια είναι πως ο ΣΥΡΙΖΑ
ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντισταθμίσει, πολύ περισσότερο να ανακτήσει ο
λαός τις απώλειες που είχε τα τελευταία χρόνια, αφού θέλει να
υπηρετήσει τους στόχους του κεφαλαίου και μπόρεσε, για να το κάνει αυτό,
να φορτώσει στο λαό ένα ακόμα μνημόνιο. Οι στόχοι αυτοί προϋποθέτουν,
όπως άλλωστε αποτυπώνονται στις διάφορες παρεμβάσεις εκπροσώπων του
κεφαλαίου και της ΕΕ: Φθηνότερη εργατική δύναμη, δημοσιονομική
σταθερότητα σε βάρος του λαού, ελεύθερη κίνηση κεφαλαίου, σύμφωνα με τη
Συνθήκη του Μάαστριχτ, κοινοτικές ποσοστώσεις και δεσμεύσεις που αφορούν
το παρόν και το μέλλον της εγχώριας αγροτικής και βιομηχανικής
παραγωγής.
Σήμερα, αυτή η αλήθεια είναι περισσότερο ορατή στους
ανθρώπους του μόχθου, περισσότερο ορατός όμως είναι και ο άλλος δρόμος
ανάπτυξης που προτείνει το ΚΚΕ και οι εργαζόμενοι μπορούν να κάνουν
βήματα στην κατεύθυνσή του και με την ψήφο τους στην επικείμενη εκλογική
αναμέτρηση.
