Η προχτεσινή απεργία ήταν μια σκληρή μάχη. Η μαζική
συμμετοχή των εργαζομένων, νέων, αυτοαπασχολουμένων, γυναικών,
συνταξιούχων, φτωχών αγροτών στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ
δίνει το στίγμα. Συσπειρώθηκαν δυνάμεις που έδωσαν τη μάχη το τελευταίο
δίμηνο, που συμμετείχαν και συνδιοργάνωσαν το πανελλαδικό συλλαλητήριο
της 1ης Νοέμβρη.
Η προσπάθεια που κατέβαλαν οι ταξικές δυνάμεις
αναμετρήθηκε με πολλές δυσκολίες και εμπόδια. Αναμετρήθηκε με το γεγονός
ότι ακόμα, σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, δεν έχει συνειδητοποιηθεί
ότι τον πραγματικό τους αντίπαλο τον συναντούν καθημερινά στους χώρους
δουλειάς τους, είναι η εργοδοσία, οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, το
κεφάλαιο. Οτι για δικό τους λογαριασμό κυβερνήσεις, κόμματα, η ΕΕ
παίρνουν αντιλαϊκές αποφάσεις, μέτρα που τους τσακίζουν δικαιώματα και
κατακτήσεις. Οτι η περίφημη ανάκαμψη των κερδών τους απαιτεί ζωή με
υποβαθμισμένες εργατικές - λαϊκές ανάγκες, ζωή με ψίχουλα. Οτι αυτούς
υπερασπίζονται τα μνημόνια διαρκείας, οι δανειακές συμβάσεις κ.λπ.
Αναμετρήθηκε με την εργοδοτική τρομοκρατία, την προειδοποίηση της
απόλυσης, το φάσμα της μεγάλης ανεργίας, που βρίσκεται απειλητικό πάνω
από τα κεφάλια όλων των εργαζομένων. Αναμετρήθηκε με τις τρικλοποδιές
του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, των θιασωτών της
κοινωνικής συναίνεσης αλλά και με την υπονόμευση των συνδικαλιστικών
δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, της λογικής της ανάθεσης και της αναμονής, που
προσπάθησαν με «ξένα κόλλυβα» να αξιοποιήσουν τις απεργιακές
συγκεντρώσεις στα δικά τους κυβερνητικά παιχνίδια, στο στόχο της
ανάδειξής τους σε νέους διαχειριστές της αντιλαϊκής πολιτικής.
Αναμετρήθηκε με την προσπάθεια των αστικών ΜΜΕ να
πνίξουν τη φωνή των εργαζομένων, να θάψουν με κάθε τρόπο την εργατική
κινητοποίηση και, πρώτα απ' όλα, τη δράση των ταξικών δυνάμεων.
Σε κάθε περίπτωση, η απεργιακή μάχη βοηθάει να βγουν
συμπεράσματα και, πρώτα απ' όλα, ότι σήμερα στην ελληνική κοινωνία, όπως
και σε κάθε καπιταλιστική κοινωνία, υπάρχουν δύο κόσμοι: Από τη μια, ο
κόσμος του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων, του σάπιου αστικού
πολιτικού συστήματος, των κομμάτων αστικής διαχείρισης και της ΕΕ,
παλιών και νέων, του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, των
αστικών ΜΜΕ. Από την άλλη, ο κόσμος της δουλειάς, των βιομηχανικών
εργατών, των νέων μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών,
γυναικών, μαθητών, φοιτητών, με τα σωματεία, τα συνδικάτα, τους
συλλόγους τους, τους φορείς του λαϊκού κινήματος και, βεβαίως, το Κόμμα
τους, το ΚΚΕ. Στην αντιλαϊκή πολιτική, που θα συνεχιστεί αμείωτη ό,τι
και να γίνει στις διαπραγματεύσεις, όποια κυβέρνηση και αν έρθει, οι
εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να εμπιστεύονται, να
στηρίζονται στην οργανωμένη τους δύναμη, στο εργατικό κίνημα, στη Λαϊκή
Συμμαχία και σε ένα πανίσχυρο ΚΚΕ. Είναι οι μόνες προϋποθέσεις για να
μπει στο στόχαστρο ο πραγματικός αντίπαλος, για να μπορέσει ο λαός να
ορθώσει τη δικιά του αντιπολίτευση και να μπορέσει να διαμορφώσει τους
όρους για να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση, παίρνοντας ο ίδιος την
εξουσία. Έχουμε ακόμα πολύ δρόμο.
Οι εργαζόμενοι να δώσουν, με την ακόμα μεγαλύτερη
οργάνωσή τους στα σωματεία, άμεση και μαχητική απάντηση στη νέα
αντιλαϊκή επίθεση που ετοιμάζουν. Να τσακίσουν το κλίμα της αδράνειας
και της ηττοπάθειας που σπέρνει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός
συνδικαλισμός.
