Διαπραγμάτευση για ποιόν;

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προβάλλει σε πρώτο πλάνο το ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Τα κυβερνητικά στελέχη δηλώνουν πως η διαπραγμάτευση άρχισε, θα είναι σκληρή, όμως θα πραγματοποιηθεί μέσα στο πλαίσιο των θεσμών και Συνθηκών της ΕΕ. Προκαλεί γέλιο ο ισχυρισμός ότι δε συζητάνε με την τρόικα, δηλαδή τα τεχνικά κλιμάκια της ΕΚΤ, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του ΔΝΤ, αλλά θα συνεργαστούν στενά και με τους τρεις θεσμούς, την «τρόικα των θεσμών» (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) για την εξεύρεση συμβιβαστικής λύσης. Δεν είναι, δηλαδή, Γιάννης είναι Γιαννάκης. Την προηγούμενη βδομάδα, οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες, παλιές και φρέσκες, πρόβαλλαν σε όλους τους τόνους το επιχείρημα ότι η έναρξη της διαπραγμάτευσης αποτελεί μεγάλη επιτυχία για τον ελληνικό λαό. Δε θα σχολιάσουμε ότι η επαναδιαπραγμάτευση ήρθε να αντικαταστήσει τις παλιότερες διακηρύξεις για ξήλωμα των μνημονίων, της δανειακής σύμβασης, διαγραφή του χρέους. Αλλωστε, αυτά ως συνθήματα έχουν εγκαταλειφθεί εδώ και καιρό από τον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πριν από τις εκλογές. Εχει σημασία να γίνει κατανοητό στους εργαζόμενους, στο λαό, για ποιον θα διαπραγματευτεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, για ποιανού, δηλαδή, τα συμφέροντα και ποιος ο στόχος της διαπραγμάτευσης. Η κυβέρνηση θέλει να διαπραγματευτεί για τη στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου, για να εξασφαλιστούν πόροι που θα διατεθούν προς τα επενδυτικά σχέδια του κεφαλαίου είτε μέσω τραπεζών είτε μέσω του κράτους με χρηματοδότηση επενδύσεων και συμπράξεις με ιδιώτες κ.λπ.
Γι' αυτό ζητάνε δημοσιονομική χαλάρωση, ζητούν εξασφάλιση ρευστότητας νέα ρύθμιση του χρέους. Θυμίζουμε απλώς ότι τόσο ο ΣΕΒ όσο και άλλες ενώσεις εργοδοτών και επιχειρηματιών έχουν εκφραστεί θετικά υπέρ μιας διαπραγμάτευσης με ένα τέτοιο περιεχόμενο. Το πλαίσιο αυτών των μέτρων επαναδιατυπώθηκε με σαφήνεια από τον νέο υπουργό Οικονομικών στη συνάντησή του με τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ: Εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, πρωτογενή πλεονάσματα και αναγκαίες αναδιαρθρώσεις. Στόχοι αντιλαϊκοί, που δε διαφέρουν πολύ απ' αυτούς της προηγούμενης κυβέρνησης. Διαφέρει απλώς ο τρόπος, η μέθοδος επίτευξής τους. Αυτή η διαφορά επιτρέπει στην κυβέρνηση να μπορεί να υλοποιεί ή να υπόσχεται ορισμένα μέτρα - ψίχουλα ακίνδυνα για το κεφάλαιο, που όμως δίνουν τη δυνατότητα να ενσωματώνει και να χειραγωγεί το λαό, τους εργαζόμενους.
Η κυβέρνηση λέει ότι δεν πρόκειται να συνεχιστεί το σημερινό πρόγραμμα. Θα αντικατασταθεί με ένα «πρόγραμμα - γέφυρα» που θα συνδέει το σημερινό με το μελλοντικό πρόγραμμα που θα προκύψει από τη διαπραγμάτευση. Ο νέος υπουργός Οικονομικών σε συνέντευξή του δηλώνει ότι δε θα τα χαλάσουμε στο πώς θα ονομαστεί. Ενα, λοιπόν, καινούργιο μεσοπρόθεσμο που θα οδηγεί σε μια νέα συμφωνία με ΕΕ - ΔΝΤ. Μια νέα συμφωνία βασισμένη και θεμελιωμένη πάνω στους στόχους της ανάκαμψης του κεφαλαίου, μέσα στο πλαίσιο που καθορίζουν οι δεσμεύσεις και τα μνημόνια διαρκείας, η επιτήρηση της ΕΕ.
Τίποτα φιλολαϊκό δεν μπορεί να έχει μια τέτοια νέα συμφωνία. Δεν πρόκειται να φέρει ανάκτηση όλων όσα χάθηκαν την περίοδο της κρίσης, ούτε να οδηγήσει στο ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου. Πολύ περισσότερο δε θα φέρει την ικανοποίηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. Γι' αυτό, άλλωστε, ακόμα και την πιθανότητα επιστροφής στην προηγούμενη ΕΓΣΣΕ με 751 ευρώ , η κυβέρνηση τη συνδυάζει με αντισταθμιστικά οφέλη στους εργοδότες, που, στην πραγματικότητα, την ακυρώνουν ως μέτρο ανακούφισης για ένα τμήμα των εργαζομένων. Γι' αυτό το λόγο, οι εργαζόμενοι πρέπει να δουν πέρα από τον προπαγανδιστικό «ίλιγγο» των ημερών, να μη στρατευτούν κάτω από τη σημαία της διαπραγμάτευσης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Να γνωρίζουν ότι μπροστά τους έχουν αγώνες, ενάντια στο αντιλαϊκό πλαίσιο που θα είναι εδώ, για ανάκτηση απωλειών, για διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους. Η ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, με το πλαίσιο διεκδίκησης για την εργατική τάξη, δείχνει την κατεύθυνση.
Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 3 Φλεβάρη.