«Ο πολιτικός
αγώνας των συντεχνιών...» τιτλοφορείται το άρθρο του Δ. Χρήστου στην «Αυγή» και
δικαιώνει απόλυτα την προσπάθεια της εφημερίδας να αποτελέσει την προμετωπίδα
της κυβέρνησης στη συκοφάντηση και το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία,
αξιοποιώντας γι' αυτό το σκοπό την άθλια κατάσταση που έχουν διαμορφώσει στο
κίνημα παλιός και νέος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός. Ετσι, λοιπόν,
μαθαίνουμε από την «Αυγή» ότι οι απεργίες που προβάλλουν αιτήματα «αδύνατον να
ικανοποιηθούν» δεν πρέπει να γίνονται. Τέτοιες είναι, για παράδειγμα, οι
απεργίες που εξήγγειλε (και ανέστειλε την ίδια ώρα...) η συνδικαλιστική
πλειοψηφία της ΟΣΥΠΑ ενάντια στην παραχώρηση των περιφερειακών αεροδρομίων και
την αναδιοργάνωση της ΥΠΑ. Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, «αν θεωρητικά νικήσουν, η
χρεοκοπημένη μας χώρα χάνει τη συμφωνία αναχρηματοδότησης και καταρρέει
ανοίγοντας για τα καλά θέμα Grexit, αφού η συμφωνία έχει υπογραφεί και είναι
προαπαιτούμενο, από την προηγούμενη κυβέρνηση μάλιστα». Αντίστοιχα,
«αδικαιολόγητες» είναι και οι απεργίες των λιμενεργατών, επειδή η σύμβαση με
την «Cosco» «είναι αυτονόητο πως δεν μπορεί να ακυρωθεί χωρίς ανυπολόγιστο
οικονομικό και πολιτικό κόστος, και μάλιστα για μια χώρα που έχει ανάγκη τις
ξένες επενδύσεις και τα αντισταθμιστικά οφέλη».
Σύμφωνα με
την «Αυγή», «απεργίες κατά της συμφωνίας, γίνονται πριν τη συμφωνία. Μετά, δεν
είναι συνδικαλιστικός αγώνας. Είναι απόλυτα πολιτικός». Επομένως, ό,τι
ψηφίστηκε, ψηφίστηκε και ό,τι υπογράφτηκε, υπογράφτηκε. Από εκεί και πέρα, τα
κεφάλια μέσα και όλοι να δουλέψουμε για την «ανάκαμψη». Και προπάντων, όχι
πολιτικά αιτήματα στις απεργίες, αλλά μόνο οικονομικά, ωσάν οι ιδιωτικοποιήσεις
και τα άλλα μέτρα να έπεσαν από τον ουρανό και να μην είναι στρατηγικές
πολιτικές αποφάσεις υπέρ του κεφαλαίου. Είναι να αναρωτιέται κανείς σε ποια
σχολή του ΣΕΒ φοίτησαν οι αρθρογράφοι της «Αυγής», οι οποίοι τολμούν να πιάνουν
στο στόμα τους το ΚΚΕ και τον «Ριζοσπάστη» για να νομιμοποιήσουν τις
αντιδραστικές απόψεις τους.
