Την ώρα που η κυβέρνηση επιμένει πως δεν κάνει πίσω από τις
«κόκκινες γραμμές» της, γίνεται όλο και πιο καθαρό ότι η περίφημη
διαπραγμάτευση με τους εταίρους της εκτός από αυτά που προβάλλονται στην
πρώτη γραμμή (περί Ασφαλιστικού, Εργασιακών, ΦΠΑ κ.λπ.) επικεντρώνεται
και σε άλλα θέματα. Μια μέρα πριν παρουσιαστεί και επίσημα από την
τρόικα («θεσμούς») το πλαίσιο της επικείμενης συμφωνίας, ή τουλάχιστον
αυτό πάνω στο οποίο γίνεται συζήτηση, σε δημοσιεύματα αναφέρεται το
πραγματικό επίδικο. Δηλαδή, το νέο «μεγάλο επενδυτικό πακέτο» όπως
αναφέρουν δημοσιογραφικές πηγές, καθώς και τα οικονομικά πεδία που
γίνεται η μοιρασιά. Ολα αυτά που η συμφωνία για την απελευθέρωση των
αγορών περιλαμβάνει και που τελικά είναι και αντικείμενο αντιπαράθεσης
μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Δεν είναι μόνο οι αγωγοί, που ακόμα
δεν τους είδαμε greek τους βαφτίσαμε, αλλά υπαρκτές μονάδες παραγωγής. Η
κυβέρνηση κατά πάγια τακτική δε λέει τι δίνει, βγάζει φωνή με το τι δεν
δίνει. Ετσι, τις δύο τελευταίες μέρες διαδίδει ότι η «μικρή ΔΕΗ» δεν
πουλιέται. Δηλαδή πουλιούνται όλα τα άλλα. Μια ματιά στα στοιχεία της
«μικρής ΔΕΗ» δείχνει πως η κυβέρνηση και σ' αυτόν τον τομέα βαφτίζει
«κόκκινη γραμμή» κάτι που έχει μικρή σημασία για το συνολικό μέγεθος. Η
«μικρή ΔΕΗ» διαθέτει μόνο το 30% του παραγωγικού δυναμικού της ΔΕΗ και
των πελατών της. Εχει όλες κι όλες δύο μονάδες στο Αμύνταιο, μία μονάδα
στη Μελίτη, άδεια για δεύτερη μονάδα στη Μελίτη και τα δικαιώματα
λιγνίτη γι' αυτές τις μονάδες. Στα υδροηλεκτρικά έχει επίσης τη
«μαρίδα»: Την Πλατανόβρυση, τον Θησαυρό, τον Αγρα, τον Εδεσσαίο, το
Πουρνάρι και τη μονάδα φυσικού αερίου στην Κομοτηνή.
***
Απέναντι σ' αυτά που «δεν πουλιούνται»
υπάρχει το τεράστιο φιλέτο της Ενέργειας που γίνεται αντικείμενο
ανταγωνισμού ανάμεσα σε διάφορα επενδυτικά πακέτα. Το αυτό ισχύει για τα
14 αεροδρόμια που παραχωρούνται, όπως και για τα 10 μεγάλα λιμάνια. Ενώ
στο πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει ως
«παραγωγική αξιοποίηση», σύμφωνα με τα χτεσινά δημοσιεύματα,
περιλαμβάνονται τουλάχιστον 20 κρατικές επιχειρήσεις που θα αλλάξουν
χέρια και οι λεπτομέρειες θα γίνουν γνωστές μετά την υπογραφή της
συμφωνίας.
Να, λοιπόν, για ποια συμφέροντα διαπραγματεύεται η
κυβέρνηση. Οχι πως ζητήματα όπως Ασφαλιστικό, Εργασιακά, φορολογία είναι
μικρά, αλλά το μεγάλο πακέτο αφορά το λεγόμενο σχέδιο «παραγωγικής
ανασυγκρότησης». Γίνεται κατανοητό, γιατί χτες αρθρογράφος στην «Αυγή»
προαναγγέλλει ότι «τα βράχια θα είναι διαδοχικά» και αναφέρεται στο
λιμάνι, στα αεροδρόμια κ.ά.
Συνολικά, η ατζέντα των επόμενων
αντιλαϊκών μέτρων περιλαμβάνει νέα φοροεπιδρομή, αναδιαρθρώσεις σε
Ασφαλιστικό και Εργασιακά, κλιμάκωση του προγράμματος των
ιδιωτικοποιήσεων κ.ά.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να κρύψει ότι αυτό για
το οποίο δουλεύει δεν είναι τα λαϊκά συμφέροντα, αλλά η ανάγκη του
κεφαλαίου να ανακάμψουν τα κέρδη του. Αυτό εξυπηρετεί και η προπαγάνδα
περί συμφέροντος για τους εργαζόμενους από την πώληση επιχειρήσεων
γιατί, λέει, θα μπουν λεφτά στα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτό που θα συμβεί
στα ασφαλιστικά ταμεία είναι κι άλλες περικοπές. Κι αυτό που θα προκύψει
από τα πρωτογενή πλεονάσματα και τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς,
είναι το στραγγάλισμα των κρατικών δαπανών σε Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία
κ.λπ.
***
Τέλος, μιας και η κυβέρνηση επικαλείται συχνά - πυκνά τον ΟΟΣΑ,
μόλις χτες στην έκθεσή του για την Ελλάδα σημείωσε: «Ενα καλύτερα
σχεδιασμένο δίκτυο Κοινωνικής Ασφάλειας θα μπορούσε να βοηθήσει τους πιο
ευάλωτους και μία δίκαιη διανομή των ζημιών και των ωφελειών της
προσαρμογής. Η μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος, με τον
περιορισμό των ειδικών καθεστώτων ορισμένων επαγγελματικών ομάδων θα
μπορούσε να ενισχύσει τη δημοσιονομική βιωσιμότητα και να μειώσει τις
ανισότητες». Δηλαδή, προαναγγέλλονται περικοπές που παρουσιάζονται σαν
απόδοση δικαιοσύνης.
Να γιατί το ΚΚΕ εκτιμά ότι η διαπραγμάτευση
δεν γίνεται για τα λαϊκά συμφέροντα, αντίθετα ο λαός θα πληρώσει τις
συνέπειες. Να γιατί χρειάζεται επαγρύπνηση, οργάνωση της πάλης για
διεκδίκηση αναπλήρωσης των απωλειών, για κάλυψη των σύγχρονων αναγκών,
για διεκδίκηση βήματος μπροστά.
Η κυβέρνηση - και αυτή η κυβέρνηση
- είναι δέσμια κεντρικών επιλογών της, της ίδιας της στρατηγικής της
που θεωρεί δεδομένο τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, τη συμμετοχή στην
ΕΕ, δεσμεύεται από τις Συνθήκες της. Κι αυτό κάνει καθαρό πως το λαϊκό
κίνημα δεν μπορεί να κάνει βήμα μπροστά αν δεν έχει στόχο το ίδιο το
πλαίσιο, μέσα στο οποίο λίγη σημασία έχει αν μία ιδιωτικοποίηση θα
ονομάζεται «απελευθέρωση», «σύμπραξη», «παραγωγική αξιοποίηση» ή όπως
αλλιώς.
