Να απονευρώσει και να περιορίσει την απόφαση
του ΣτΕ, που έκρινε αντισυνταγματική την Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου
(ΠΥΣ) του 2012, όσον αφορά στη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των
συνδικάτων στον Οργανισμό Διαιτησίας και Μεσολάβησης (ΟΜΕΔ) έκανε πράξη η
κυβέρνηση, καταθέτοντας σχετική τροπολογία.
Υπενθυμίζεται ότι η Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (αρ. 6 του 2012) όριζε (άρθρο 3, παρ. 1) ότι η προσφυγή μπορεί να γίνει αποκλειστικά με κοινή συμφωνία των μερών. Αυτό σήμαινε πρακτικά ότι η εργοδοσία δε θα συμφωνούσε ποτέ μια σύμβαση να παραπεμφθεί στον ΟΜΕΔ, ανεξάρτητα από την τύχη που θα είχε στη συνέχεια. Μέσα στο καλοκαίρι με απόφασή του το ΣτΕ, ακύρωσε την ΠΥΣ σημειώνοντας για το συγκεκριμένο ζήτημα: «Η ρύθμιση της παρ. 1 του άρθρου 3 της ΠΥΣ 6/2012, με την οποία ορίστηκε ότι η προσφυγή στη διαιτησία προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση συμφωνία των μερών, αντίκειται στο άρθρο 22 παρ. 2 του Συντάγματος και, ως εκ τούτου, είναι ακυρωτέα».
Ομως, αντί η κυβέρνηση να συμμορφωθεί με την απόφαση του ΣτΕ και να επαναφέρει τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των συνδικάτων στον ΟΜΕΔ, όπως όφειλε, ικανοποιώντας τις αξιώσεις των εργοδοτών, μηχανεύεται νέα εμπόδια. Συγκεκριμένα, με την τροπολογία απαιτεί από τον ΟΜΕΔ όχι απλά να αιτιολογεί την απόφασή του, που έτσι και αλλιώς γινόταν, αλλά και να «... υπάρχει τεκμηρίωση στην αιτιολογία της διαιτητικής απόφασης, από την οποία να προκύπτει ότι λήφθηκε υπόψη, εκτός των άλλων στοιχείων, και η οικονομική κατάσταση των ασθενέστερων επιχειρήσεων, προκειμένου να χορηγηθούν πάσης φύσεως παροχές...» Μόνο που ο συγκεκριμένος όρος, ισοδυναμεί με αποτροπή για οποιαδήποτε ικανοποίηση των εργατικών απαιτήσεων. Επιπλέον, με έντεχνο τρόπο και μέσα από έναν σκόπιμο γραφειοκρατικό κυκεώνα που ορθώνει, περιορίζει την αρμοδιότητα του διαιτητή σε ένα μέρος της συλλογικής διαφοράς, χωρίς να μπορεί να ενσωματώσει προηγούμενες συλλογικές συμβάσεις, με κίνδυνο να χάνονται δικαιώματα που κατοχυρώνονται σε παλιότερες συμβάσεις. Ακόμα, εμπόδιο στις εργατικές διεκδικήσεις βάζει και η πρόβλεψη της τροπολογίας για τη δυνατότητα προσφυγής που δίνεται στους εργοδότες για ακύρωση της διαιτητικής απόφασης κατευθείαν στο Εφετείο αντί του Πρωτοδικείου.
Υπενθυμίζεται ότι η Πράξη του Υπουργικού Συμβουλίου (αρ. 6 του 2012) όριζε (άρθρο 3, παρ. 1) ότι η προσφυγή μπορεί να γίνει αποκλειστικά με κοινή συμφωνία των μερών. Αυτό σήμαινε πρακτικά ότι η εργοδοσία δε θα συμφωνούσε ποτέ μια σύμβαση να παραπεμφθεί στον ΟΜΕΔ, ανεξάρτητα από την τύχη που θα είχε στη συνέχεια. Μέσα στο καλοκαίρι με απόφασή του το ΣτΕ, ακύρωσε την ΠΥΣ σημειώνοντας για το συγκεκριμένο ζήτημα: «Η ρύθμιση της παρ. 1 του άρθρου 3 της ΠΥΣ 6/2012, με την οποία ορίστηκε ότι η προσφυγή στη διαιτησία προϋποθέτει σε κάθε περίπτωση συμφωνία των μερών, αντίκειται στο άρθρο 22 παρ. 2 του Συντάγματος και, ως εκ τούτου, είναι ακυρωτέα».
Ομως, αντί η κυβέρνηση να συμμορφωθεί με την απόφαση του ΣτΕ και να επαναφέρει τη δυνατότητα μονομερούς προσφυγής των συνδικάτων στον ΟΜΕΔ, όπως όφειλε, ικανοποιώντας τις αξιώσεις των εργοδοτών, μηχανεύεται νέα εμπόδια. Συγκεκριμένα, με την τροπολογία απαιτεί από τον ΟΜΕΔ όχι απλά να αιτιολογεί την απόφασή του, που έτσι και αλλιώς γινόταν, αλλά και να «... υπάρχει τεκμηρίωση στην αιτιολογία της διαιτητικής απόφασης, από την οποία να προκύπτει ότι λήφθηκε υπόψη, εκτός των άλλων στοιχείων, και η οικονομική κατάσταση των ασθενέστερων επιχειρήσεων, προκειμένου να χορηγηθούν πάσης φύσεως παροχές...» Μόνο που ο συγκεκριμένος όρος, ισοδυναμεί με αποτροπή για οποιαδήποτε ικανοποίηση των εργατικών απαιτήσεων. Επιπλέον, με έντεχνο τρόπο και μέσα από έναν σκόπιμο γραφειοκρατικό κυκεώνα που ορθώνει, περιορίζει την αρμοδιότητα του διαιτητή σε ένα μέρος της συλλογικής διαφοράς, χωρίς να μπορεί να ενσωματώσει προηγούμενες συλλογικές συμβάσεις, με κίνδυνο να χάνονται δικαιώματα που κατοχυρώνονται σε παλιότερες συμβάσεις. Ακόμα, εμπόδιο στις εργατικές διεκδικήσεις βάζει και η πρόβλεψη της τροπολογίας για τη δυνατότητα προσφυγής που δίνεται στους εργοδότες για ακύρωση της διαιτητικής απόφασης κατευθείαν στο Εφετείο αντί του Πρωτοδικείου.
