Στις
αρχές του μήνα, ύστερα από τη σύνοδο που διοργάνωσαν στη Γενεύη η
Διεθνής Οργάνωση Εργασίας, η κυβέρνηση και οι λεγόμενοι «κοινωνικοί
εταίροι», ανάμεσά τους η ΓΣΕΕ και ο ΣΕΒ, όλοι μαζί πανηγύριζαν ότι
...σώθηκε η παρτίδα σε ό,τι αφορά τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο
και ότι επήλθε συμφωνία ανάμεσα στους εργοδότες και τη ΓΣΕΕ για
παρεμβάσεις περιορισμένης κλίμακας.
Την ίδια μέρα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θριαμβολογούσε για τη διαπραγματευτική της πυγμή και για τη συμβολή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας στην επίτευξη συμφωνίας με τους εργοδότες για διατήρηση του Ν. 1264/82 στα βασικά του σημεία, κύρια σε αυτά που αφορούν την απεργία.
Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε την επομένη της συνόδου στη Γενεύη: «Κεντρική, διακηρυγμένη επιδίωξη είναι η παρεμπόδιση των συνδικάτων στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας, ο παραπέρα οικονομικός στραγγαλισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και ο περιορισμός των συνδικαλιστικών αδειών. Αυτός ο στρατηγικός σχεδιασμός για το κεφάλαιο δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και το εύρος των αλλαγών που προωθούνται κάθε φορά.
Από αυτήν τη σκοπιά, κανέναν εφησυχασμό δεν πρέπει να προκαλεί στους εργαζόμενους η συμφωνία που διαρρεόταν ότι επιτεύχθηκε χτες στη Γενεύη από τους "κοινωνικούς εταίρους"». Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ.
Δεν πέρασε ένας μήνας από τη σύνοδο της Γενεύης και το θέμα των αλλαγών στο συνδικαλιστικό νόμο επανέρχεται, και μάλιστα με διαρροές για συγκεκριμένες αντιδραστικές παρεμβάσεις. Ο εφησυχασμός που προσπάθησε να καλλιεργήσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες αποκαλύπτει το ρόλο της.
Αλλωστε, όπως κατήγγειλαν από την πρώτη ώρα οι ταξικές δυνάμεις, ακόμα και με την παρουσία της στον «κοινωνικό διάλογο» της Γενεύης η πλειοψηφία έδινε μια πρώτης τάξης ευκαιρία στην κυβέρνηση να ανοίξει «στα γεμάτα» το ζήτημα των ανατροπών στο συνδικαλιστικό νόμο, ανεξάρτητα από το πότε και σε τι εύρος θα επιλέξει να χτυπήσει.
Τον ίδιο ρόλο έπαιξε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και σε ό,τι αφορά τις ομαδικές απολύσεις. Αποδέχτηκε την αναβάθμιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας, το οποίο έδωσε δείγματα γραφής, εγκρίνοντας τις ομαδικές απολύσεις στη «Χαλυβουργία Ελλάδος». Τώρα, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και το παίζουν «απατημένες σύζυγοι», ρίχνοντας την ευθύνη στην τρόικα για την ανακίνηση του θέματος με τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο.
Το «πουλόβερ» που ξηλώνουν κεφάλαιο, κυβέρνηση και τρόικα, με τις πλάτες της ΓΣΕΕ, στόχο έχει να αφήσει γυμνούς τους εργαζόμενους από οποιαδήποτε προστασία απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, να συντρίψει τη συλλογική διεκδίκηση και πάλη, να «ξεμοναχιάσει» τους εργαζόμενους σε επίπεδο επιχείρησης, ακόμα και κλάδου. Ετσι θα καταφέρει το κεφάλαιο ευκολότερα να επιβάλει τους όρους του, να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του.
Αυτή είναι η ουσία των αλλαγών και όχι βέβαια ο «εκσυγχρονισμός» του θεσμικού πλαισίου για το συνδικαλισμό, που επικαλούνται κυβέρνηση και τρόικα. Οσο περισσότερο κατανοείται αυτό, τόσο θα προβάλλει επείγουσα η ανάγκη να πάρει ο αγώνας υπεράσπισης των συνδικαλιστικών ελευθεριών χαρακτήρα καθολικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του.
Κανένα εργατικό δικαίωμα δεν είναι μόνιμο στον καπιταλισμό και αυτό ισχύει και με τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οσοι διακηρύσσουν το αντίθετο, όσοι σπέρνουν τον εφησυχασμό και «διαβεβαιώνουν» ότι μια άλλη κυβέρνηση, στο έδαφος του καπιταλισμού, θα προστατέψει και θα σώσει τους εργαζόμενους, είναι υπόλογοι και πρέπει να παραμεριστούν. Το μεθαυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο και η προετοιμασία της απεργίας στις 27 Νοέμβρη πρέπει να αποτελέσουν σοβαρό βήμα προς την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κινήματος που είναι αναγκαία σε αυτές τις συνθήκες.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 30 Οκτώβρη 2014
Την ίδια μέρα, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θριαμβολογούσε για τη διαπραγματευτική της πυγμή και για τη συμβολή της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας στην επίτευξη συμφωνίας με τους εργοδότες για διατήρηση του Ν. 1264/82 στα βασικά του σημεία, κύρια σε αυτά που αφορούν την απεργία.
Ο «Ριζοσπάστης» έγραφε την επομένη της συνόδου στη Γενεύη: «Κεντρική, διακηρυγμένη επιδίωξη είναι η παρεμπόδιση των συνδικάτων στην άσκηση του δικαιώματος της απεργίας, ο παραπέρα οικονομικός στραγγαλισμός των συνδικαλιστικών οργανώσεων, αλλά και ο περιορισμός των συνδικαλιστικών αδειών. Αυτός ο στρατηγικός σχεδιασμός για το κεφάλαιο δεν αλλάζει, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και το εύρος των αλλαγών που προωθούνται κάθε φορά.
Από αυτήν τη σκοπιά, κανέναν εφησυχασμό δεν πρέπει να προκαλεί στους εργαζόμενους η συμφωνία που διαρρεόταν ότι επιτεύχθηκε χτες στη Γενεύη από τους "κοινωνικούς εταίρους"». Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν το ΚΚΕ.
Δεν πέρασε ένας μήνας από τη σύνοδο της Γενεύης και το θέμα των αλλαγών στο συνδικαλιστικό νόμο επανέρχεται, και μάλιστα με διαρροές για συγκεκριμένες αντιδραστικές παρεμβάσεις. Ο εφησυχασμός που προσπάθησε να καλλιεργήσει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ με τους εργοδότες αποκαλύπτει το ρόλο της.
Αλλωστε, όπως κατήγγειλαν από την πρώτη ώρα οι ταξικές δυνάμεις, ακόμα και με την παρουσία της στον «κοινωνικό διάλογο» της Γενεύης η πλειοψηφία έδινε μια πρώτης τάξης ευκαιρία στην κυβέρνηση να ανοίξει «στα γεμάτα» το ζήτημα των ανατροπών στο συνδικαλιστικό νόμο, ανεξάρτητα από το πότε και σε τι εύρος θα επιλέξει να χτυπήσει.
Τον ίδιο ρόλο έπαιξε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και σε ό,τι αφορά τις ομαδικές απολύσεις. Αποδέχτηκε την αναβάθμιση του Ανώτατου Συμβουλίου Εργασίας, το οποίο έδωσε δείγματα γραφής, εγκρίνοντας τις ομαδικές απολύσεις στη «Χαλυβουργία Ελλάδος». Τώρα, χύνουν κροκοδείλια δάκρυα και το παίζουν «απατημένες σύζυγοι», ρίχνοντας την ευθύνη στην τρόικα για την ανακίνηση του θέματος με τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο.
Το «πουλόβερ» που ξηλώνουν κεφάλαιο, κυβέρνηση και τρόικα, με τις πλάτες της ΓΣΕΕ, στόχο έχει να αφήσει γυμνούς τους εργαζόμενους από οποιαδήποτε προστασία απέναντι στη μεγαλοεργοδοσία, να συντρίψει τη συλλογική διεκδίκηση και πάλη, να «ξεμοναχιάσει» τους εργαζόμενους σε επίπεδο επιχείρησης, ακόμα και κλάδου. Ετσι θα καταφέρει το κεφάλαιο ευκολότερα να επιβάλει τους όρους του, να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητά του.
Αυτή είναι η ουσία των αλλαγών και όχι βέβαια ο «εκσυγχρονισμός» του θεσμικού πλαισίου για το συνδικαλισμό, που επικαλούνται κυβέρνηση και τρόικα. Οσο περισσότερο κατανοείται αυτό, τόσο θα προβάλλει επείγουσα η ανάγκη να πάρει ο αγώνας υπεράσπισης των συνδικαλιστικών ελευθεριών χαρακτήρα καθολικής σύγκρουσης με το κεφάλαιο και τη στρατηγική του.
Κανένα εργατικό δικαίωμα δεν είναι μόνιμο στον καπιταλισμό και αυτό ισχύει και με τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Οσοι διακηρύσσουν το αντίθετο, όσοι σπέρνουν τον εφησυχασμό και «διαβεβαιώνουν» ότι μια άλλη κυβέρνηση, στο έδαφος του καπιταλισμού, θα προστατέψει και θα σώσει τους εργαζόμενους, είναι υπόλογοι και πρέπει να παραμεριστούν. Το μεθαυριανό πανελλαδικό συλλαλητήριο και η προετοιμασία της απεργίας στις 27 Νοέμβρη πρέπει να αποτελέσουν σοβαρό βήμα προς την κατεύθυνση της ανασυγκρότησης του κινήματος που είναι αναγκαία σε αυτές τις συνθήκες.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Πέμπτης 30 Οκτώβρη 2014
