Με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις στο Κυπριακό

Οι τελευταίες εξελίξεις γύρω από το Κυπριακό δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Το τουρκικό σεισμογραφικό σκάφος «Μπαρμπαρός» μπήκε στην ΑΟΖ της Κύπρου, σε θαλάσσια περιοχή την οποία η Τουρκία και το ψευδοκράτος αμφισβητούν και σε «οικόπεδα» όπου έχουν βρεθεί κοιτάσματα υδρογονανθράκων, συνοδευόμενο από δύο υποστηρικτικά πολεμικά σκάφη, ενώ τουρκική φρεγάτα «παρακολουθεί» από κοντά τη γεώτρηση της κοινοπραξίας «ENI - Kogas» που γίνεται με άδεια της κυβέρνησης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Το γεγονός αυτό αποτελεί ένα επιπλέον κομμάτι του παζλ των οξύτατων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Οσο και αν το κυπριακό ζήτημα, δηλαδή η εισβολή της Τουρκίας το 1974 και η κατοχή του 1/3 της Κύπρου, έχει τη δική του αυτοτέλεια ως ένα διεθνές πρόβλημα, όσο και αν η Τουρκία, συνεπικουρούμενη από τα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, πρωταρχικά από ΗΠΑ - Βρετανία αλλά και την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, πάσχιζε να δημιουργήσει τετελεσμένα γεγονότα για την ντε φάκτο διχοτόμηση της Κύπρου από το 1974 ακόμη. Εντούτοις, η ύπαρξη τότε της Σοβιετικής Ενωσης και των άλλων σοσιαλιστικών κρατών δημιούργησε εμπόδια στην επιδίωξη διχοτόμησης, λόγω καλύτερου διεθνούς συσχετισμού δυνάμεων.

***

Αυτό το άλυτο πρόβλημα, καθώς και το άλλο στην Παλαιστίνη πρέπει να ιδωθούν στο πλαίσιο της ενδοϊμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης στην περιοχή, αλλά και ανταγωνισμών μεταξύ κρατών της περιοχής για το ποιο θα έχει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις αναβαθμίζοντας τη θέση του και στη Μέση Ανατολή αλλά και στο ιμπεριαλιστικό σύστημα. Ανταγωνισμοί που εντάθηκαν την περίοδο εκκίνησης της λεγόμενης «Αραβικής Ανοιξης» έως σήμερα με τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους στην πρώτη γραμμή και τη δημιουργία από ΗΠΑ - ΕΕ των λεγόμενων τζιχαντιστών, οι οποίοι γίνονται μοχλός πιο γενικευμένης ιμπεριαλιστικής πολεμικής αντιπαράθεσης στην περιοχή.
Πρόκειται για περιοχή με γεωστρατηγική θέση αφού αποτελεί και αποτελούσε πέρασμα από Ασία σε Ευρώπη, από την «εποχή του δρόμου του μεταξιού». Η ανακάλυψη εκμεταλλεύσιμων κοιτασμάτων υδρογονανθράκων (Ενέργεια δηλαδή) όξυνε την αντιπαράθεση ανάμεσα σε μονοπώλια και ιμπεριαλιστικά κέντρα σε σχέση με την εκμετάλλευση αλλά και τη μεταφορά τους. Είναι γεγονός, το έδειξε ανάγλυφα η περίπτωση της Συρίας, ότι συγκρούονται ΗΠΑ - ΕΕ αλλά και χώρες των BRICS στην περιοχή. Η Κίνα, για παράδειγμα, αντλεί το 50% των ενεργειακών αναγκών της από τη συγκεκριμένη περιοχή. Η Ρωσία έχει γεωστρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή και στη Μεσόγειο. Ενώ ανταγωνίζονται και άλλα καπιταλιστικά κράτη που διεκδικούν αναβαθμισμένο ρόλο στην περιοχή, όπως Ισραήλ, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, Ιράν, Αίγυπτος, κ.λπ.

***

Την ίδια περίοδο με την «Αραβική Ανοιξη», δηλαδή τις πολεμικές συρράξεις σε Μ. Ανατολή - Βόρεια Αφρική μετά από ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, οι ΗΠΑ ξεκίνησαν μια προσπάθεια για να κλείσει το Παλαιστινιακό, ενώ ήδη η Κυπριακή Δημοκρατία ανακοίνωνε την ύπαρξη υδρογονανθράκων στη θάλασσά της και τη συνεργασία με το Ισραήλ, για τη συνεκμετάλλευσή τους. Η Κύπρος έτσι εμπλεκόταν πιο βαθιά στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς για το μοίρασμα της περιοχής. Ηταν η περίοδος που είχαν αρχίσει οι απευθείας συνομιλίες με τους Τουρκοκύπριους για επίλυση του κυπριακού ζητήματος. Διαδικασία που έφτασε έως σήμερα, μετά από αλλαγή κυβέρνησης και με παρέμβαση ΗΠΑ - ΕΕ για γρήγορη λύση, που παρέπεμπε στη βιασύνη των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών για κλείσιμο εκκρεμοτήτων στην περιοχή (είχαν πολλά, δύσκολα μέτωπα, όπως αυτό της Συρίας, ανοιχτά), με την παρουσίαση νέου διχοτομικού σχεδίου επίλυσης που «πατούσε» στο γνωστό «σχέδιο Ανάν».

***

Ολα τα προηγούμενα χρόνια κυριάρχησε στις κυβερνήσεις της Κυπριακής Δημοκρατίας το ότι η ΕΕ και το διαβόητο «κοινοτικό κεκτημένο» αποτελούσε εγγύηση για την επίλυση του προβλήματος. Ταυτόχρονα στηρίζονταν σε ΗΠΑ αλλά και Βρετανία ως κράτη που θα ασκούσαν πίεση στην Τουρκία να μην εμποδίσει τη λύση. Ολα διαψεύστηκαν οικτρά. Με την ανακάλυψη των υδρογονανθράκων και το σχηματισμό του στρατηγικού άξονα Ισραήλ - Κύπρου - Ελλάδας για την εκμετάλλευσή τους, όπου τώρα προστέθηκε και η Αίγυπτος, άξονας κόντρα στην Τουρκία, η κυπριακή κυβέρνηση πίστεψε ότι απέκτησε ένα ακόμη όπλο επίλυσης του Κυπριακού. Αλλά αποδεικνύεται ότι όλα αυτά μπορεί να γίνουν μπούμερανγκ. Η Τουρκία με την τελευταία ενέργειά της δείχνει για άλλη μια φορά ότι διεκδικεί ευρύτερο ρόλο στην περιοχή, δημιουργώντας ταυτόχρονα άλλο ένα οξύτατο πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων, την ώρα που ΗΠΑ - ΕΕ - ΝΑΤΟ μαζί με άλλα κράτη της Μ. Ανατολής εστιάζουν, με μοχλό τους τζιχαντιστές, στην ένταση της πολεμικής ανάφλεξης, η οποία, ποιος ξέρει, μπορεί να εξελιχθεί σε πιο γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση στην περιοχή. Με δεδομένο ότι η Κύπρος αποτελεί έδαφος δραστηριοποίησης σημαντικών ρωσικών κεφαλαίων, πιστεύει ότι μπορεί να στηρίζεται και στη Ρωσία, η οποία βεβαίως δεν είναι η ΕΣΣΔ και κινείται με κριτήριο αποκλειστικά τα συμφέροντα των δικών της κεφαλαίων αναπτύσσοντας σχέσεις ανταγωνισμού και συμβιβασμού με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ομως, η Ιστορία έχει αποδείξει ότι το παιχνίδι σε πολλά ταμπλό σε συνθήκες μάλιστα όξυνσης των αντιθέσεων το πληρώνουν οι λαοί. Η ελληνική κυβέρνηση έχει επίσης τεράστιες ευθύνες, αφού εμπλέκεται στο πλαίσιο των δικών της επιδιώξεων για την αναβάθμιση του ρόλου της σε ανταγωνισμό με την Τουρκία.
Η καταδίκη της τουρκικής προκλητικότητας, η έκφραση της αλληλεγγύης στον κυπριακό λαό συνδυάζονται με την αντίθεση στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή. Η διεκδίκηση λύσης για μια Κύπρο ενιαία, ανεξάρτητη, με μια και μοναδική κυριαρχία, ιθαγένεια και διεθνή προσωπικότητα, χωρίς ξένες βάσεις και στρατεύματα, χωρίς ξένους εγγυητές και προστάτες, συνδέεται με την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο και την εξουσία του.