«Άλλοι πολιτικοί ηγέτες συμβουλεύονται αστρολόγους, για να δουν προς τα πού θα κινηθούν, ορισμένοι εμπιστεύονται μόνο τη γνώμη του ολιγοπρόσωπου στενότατου περιβάλλοντός τους, κάποιοι ακούνε σεβαστικά τον πνευματικό ή το γέροντά τους και αρκετοί αποφασίζουν συνεκτιμώντας τα πορίσματα μυστικών δημοσκοπήσεων. Στην τέταρτη κατηγορία ανήκει η κ. Μέρκελ. Όπως έχει γραφτεί, παραγγέλνει συχνά - πυκνά απόρρητες έρευνες της κοινής γνώμης της χώρας της. Ώστε να συντονίζεται μαζί της, να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες της ή να επιχειρεί την ανακατασκευή της. Έχει το γούστο του: Εγώ, με την πολιτική μου, με το κύρος μου, τους πολλούς μηχανισμούς που διαθέτω, τα μίντια που με ακολουθούν με υπηρετικό ενθουσιασμό ...διαμορφώνω την κοινή γνώμη. Έπειτα αναθέτω σε δημοσκόπους να τη μετρήσουν, να την ποσοτικοποιήσουν, ώστε να συμμορφωθώ στις επιλογές της, που όμως στην πλειονότητά τους συναρτώνται με τις δικές μου διαθέσεις... Τα λαϊκά αισθήματα δεν γεννιούνται στο κενό. Δεν εκδηλώνονται σε συνθήκες πολιτικής ασηψίας - αντισηψίας. Και φενακισμένη να μην είναι η συνείδηση των πολιτών μιας χώρας, δε γίνεται να μη συμπεριλάβει κατά τη διαμόρφωσή της όσα εισάγονται στην αγορά σαν ακλόνητες αλήθειες, όσα υποστηρίζονται από τους κυβερνήτες τους και προβάλλονται συστηματικά από τον Τύπο.
Οι οκτώ στους δέκα Γερμανούς λοιπόν, που, σε δημοσκόπηση της εφημερίδας "Frankfurter Αllgemeine Zeitung", τάχθηκαν υπέρ της εξόδου (ή της αποπομπής) της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, δεν έφτασαν στην απόφαση αυτή σαν στοχαστές κλειστού χώρου, ανεπηρέαστοι από τα δόγματα που διακινεί μεγάλο τμήμα των μέσων ενημέρωσης και η επίσημη πολιτική. Αν για τη γερμανική ηγεσία και για πολλούς καθοδηγητές της κοινής γνώμης η Ελλάδα είναι το πιο δύστροπο και το πιο παρασιτικό από τα κακόφημα PIIGS, το ίδιο πάνω-κάτω θα πιστέψουν και οι περισσότεροι Γερμανοί...».
***
Αυτά, μεταξύ άλλων, έγραφε λίγο πριν από τις εκλογές της 25ης Γενάρη η «Καθημερινή». Με λίγες αλλαγές το ίδιο αυτό κείμενο θα μπορούσε να ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα που η αστική τάξη, η κυβέρνηση και οι μηχανισμοί που έχει στη διάθεσή της προσπαθούν να διαμορφώσουν στην Ελλάδα, για να αποσπάσουν τη συναίνεση, την ενεργητική στήριξη του λαού σε στόχους ξένους, σε μεγάλο βαθμό εχθρικούς προς τα δικά του συμφέροντα. Δημοσκοπήσεις επικαλέστηκε προχτές στη Βουλή και ο Αλ. Τσίπρας, για να ισχυριστεί ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού στηρίζει την κυβέρνησή του στις διαπραγματεύσεις.
Αφού «ζύμωσαν» επί μακρόν την ιδέα ότι η διαπραγμάτευση στην ΕΕ μπορεί να ωφελήσει σε κάτι το λαό αν έχει αίσια έκβαση, αφού έπεισαν ένα τμήμα του λαού ότι του αναλογεί κομμάτι απ' τα κέρδη που επιδιώκεται να ανακάμψουν με μέτρα που βρίσκονται στο επίκεντρο αυτής της διαπραγμάτευσης, τώρα παρουσιάζουν τα αποτελέσματα της παρέμβασής τους σαν τη θέληση του λαού και τον σπρώχνουν να την εκφράσει και εμπράκτως, διαδηλώνοντας με τις σημαίες όσων τον τσακίζουν στο εργοστάσιο, στο γραφείο, όσων τον απειλούν στο μικρομάγαζο, στο χωράφι...
Έτσι, αυτές τις μέρες στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι καλούνται σε κινητοποιήσεις στήριξης της κυβέρνησης στις διαπραγματεύσεις στα ευρωενωσιακά διαβούλια. Κανένας απ' τους καλούντες δεν κάνει τον κόπο να υπεισέλθει σε «λεπτομέρειες», που αφορούν στο περιεχόμενο αυτής της διαπραγμάτευσης και αποκαλύπτουν όλες τις αντιλαϊκές πτυχές του. Η προσπάθεια να συρθούν οι εργαζόμενοι κάτω απ' τις σημαίες του κεφαλαίου συνεπικουρείται από πολλούς, παλιούς και νέους, ...«φίλους» του λαού.
***
Την ίδια ώρα, στη Γερμανία και στις άλλες χώρες που βρίσκονται στην άλλη πλευρά της διελκυστίνδας για το μείγμα διαχείρισης, τη διευθέτηση χρεών κ.λπ., επιχειρείται ακριβώς το ίδιο: Να συρθούν οι εκεί εργαζόμενοι κάτω απ' τις σημαίες της αστικής τάξης της χώρας τους. Τη λαϊκή εντολή επικαλείται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τη λαϊκή εντολή επικαλούνται οι της άλλης πλευράς. Στο όνομα των λαών και ενδεχομένως με τη στήριξή τους, στο βαθμό που κατορθώσουν να την αποσπάσουν, κονταροχτυπιούνται για τα συμφέροντα του κεφαλαίου, για λογαριασμό των οποίων τσακίζουν τα λαϊκά δικαιώματα.
Κάτω απ' όποια ξένη σημαία και αν βρεθούν οι εργαζόμενοι, από όποια πλευρά της αντιπαράθεσης ανάμεσα σε «μερκελιστές» και «ομπαμιστές», θα βγουν χαμένοι. Δεν πρόκειται να βρουν λύση χέρι - χέρι με ένα τμήμα του πραγματικού τους αντιπάλου, με ένα τμήμα των επιχειρηματικών ομίλων, των ιμπεριαλιστικών κέντρων, ενάντια στα άλλα. Αυτό που πρέπει είναι να στρατευτούν κάτω από τις δικές τους σημαίες, των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, της πάλης για την ανάκτηση απωλειών για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου.
Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τη στήλη «Αποκαλυπτικά» του «Ριζοσπάστη», Παρασκευή 13 Φλεβάρη 2015.
