Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δεν πρόσθεσαν τίποτα
καινούργιο σ' αυτά που ξέραμε προεκλογικά και μετεκλογικά για το
πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο υπόσχεται να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ,
έστω και με τους πολλούς «αστερίσκους» που έβαλε μετά το σχηματισμό της
συγκυβέρνησης.
Από τις ομιλίες του πρωθυπουργού και των
υπουργών στη Βουλή, επαληθεύτηκε ότι το πρόγραμμα αυτό έχει δύο σκέλη:
Το ένα αφορά την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» και περιέχει
μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, που δεν πρόκειται να
ανακουφίσουν επί της ουσίας το λαό. Το άλλο σκέλος αφορά τις δεσμεύσεις
προς το κεφάλαιο για «αναπτυξιακά μέτρα», από τα οποία πλέον εξαρτά
ακόμα και τα ψίχουλα που έταξε προεκλογικά στους εργαζόμενους.
Για
παράδειγμα, η «σταδιακή» αύξηση του κατώτατου μισθού αναμένεται να
ξεκινήσει μέχρι το τέλος του 2015, αφού προηγηθούν αντισταθμιστικά μέτρα
για τους εργοδότες, και είναι αμφίβολο αν ποτέ θα φτάσει στα 751 ευρώ,
όπως ήταν η προεκλογική τους εξαγγελία. Το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ,
επίσης μετατίθεται για το καλοκαίρι και βλέπουμε, ενώ δεν είναι ακόμα
σίγουρο τι θα γράψει ο λογαριασμός για το λαό από τη συνολική αναμόρφωση
του φορολογικού, που λέει ότι θα κάνει η συγκυβέρνηση.
Τέλος,
επιβεβαιώθηκε ότι ακόμα και η αποκατάσταση των 3.500 απολυμένων από τη
διαθεσιμότητα θα γίνει στο πλαίσιο του «μνημονιακού» προϋπολογισμού για
15.000 προσλήψεις το 2015, για να μην υπάρξει «δημοσιονομική
επιβάρυνση», όπως λέει η κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι οι
προσλήψεις σε νοσοκομεία, σχολεία και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες θα
είναι ακόμα λιγότερες και δεν πρόκειται να αυξηθεί (αντίθετα θα μειωθεί
κι άλλο) ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων σ' αυτά, αφού από τον
προϋπολογισμό προβλέπεται μια πρόσληψη για κάθε αποχώρηση μέσα στο 2015.
Ορισμένα παραδείγματα
Αρα,
μια γενική κριτική στα μέτρα που περιλαμβάνει το πρόγραμμα της
συγκυβέρνησης είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν τις σύγχρονες
λαϊκές ανάγκες, δεν αποκαθιστούν καν τις απώλειες που είχαν τα λαϊκά
στρώματα την περίοδο της κρίσης, δεν αναιρούν τον πυρήνα του
αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που οικοδομήθηκε όλα τα προηγούμενα
χρόνια και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ακόμα και η «σταδιακή»
εφαρμογή τους, προϋποθέτει ισχυρά ανταλλάγματα για το κεφάλαιο, που θα
εξανεμίσουν την όποια αναιμική παροχή στο λαό.
Μέσα από αυτό το
πρίσμα πρέπει να ιδωθούν και τα «μέτρα για την αντιμετώπιση της
ανθρωπιστικής κρίσης», όπως τα αποκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε ορισμένα
παραδείγματα:
-- Η κυβέρνηση δεσμεύεται για επαναφορά της 13ης σύνταξης για όσους έχουν εισόδημα κάτω από 700 ευρώ.
Παίρνουμε το «καλό» σενάριο που το συγκεκριμένο ποσό δεν αφορά το
άθροισμα της κύριας και επικουρικής σύνταξης, αφού αν συμβεί αυτό,
εξαιρούνται από τα ψίχουλα μερικές χιλιάδες ακόμα συνταξιούχοι. Η
συγκυβέρνηση, βάσει του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, σκοπεύει να
διαθέσει γι' αυτή την «παροχή» περίπου 543 εκ. ευρώ το 2015. Διαιρώντας
αυτό το ποσό με τους εγγεγραμμένους 1.162.920 συνταξιούχους, που
παίρνουν μηνιαίες κύριες συντάξεις κάτω από 700 ευρώ, προκύπτει ότι ο
καθένας από αυτούς, στην καλύτερη περίπτωση, θα πάρει τα επόμενα
Χριστούγεννα μόλις 467 ευρώ το χρόνο, που σημαίνει 1,28 ευρώ την ημέρα!
Το ίδιο πάνω κάτω ποσό τους έδωσε και η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ από το
λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα», αλλά η κατάσταση δεν άλλαξε για τους
εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που φυτοζωούν με εισοδήματα πείνας.
-- Η
κυβέρνηση λέει ότι θα «εξεταστεί» η σταδιακή μείωση της μεσοσταθμικής
συμμετοχής των αρρώστων στη φαρμακευτική δαπάνη από το 32% στο 14%
που ήταν προ «μνημονίου». Πουλάει «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Πρώτον
η μεσοσταθμική συμμετοχή το 2009 ήταν 9% και στο ποσοστό αυτό
συμπεριλαμβάνονταν και τα εκατοντάδες φάρμακα που σήμερα δεν
αποζημιώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή, οι ασθενείς πλήρωναν
λιγότερα ποσά, επειδή τα ασφαλιστικά ταμεία αποζημίωναν περισσότερα είδη
φαρμάκων απ' ό,τι σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν μειωθεί η
μεσοσταθμική συμμετοχή των ασθενών στο 14%, αυτό δε θα φέρει λιγότερες
πληρωμές σε χρήμα, αφού είναι πολύ λιγότερα τα φάρμακα που αποζημιώνουν
τα ασφαλιστικά ταμεία και πολύ περισσότερα αυτά που πληρώνουν 100% οι
ίδιοι οι ασθενείς. Είναι «ισοδύναμο κόλπο» με αυτό της προηγούμενης
συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που όσο περισσότερο μειώνονταν οι τιμές των
φαρμάκων, οι ασθενείς πλήρωναν περισσότερα για φάρμακα!
-- Η κυβέρνηση αναγγέλλει την κατάργηση του «συνταγόσημου» του ενός ευρώ,
αλλά οι ασθενείς θα συνεχίσουν να πληρώνουν το μεγάλο «πακέτο», δηλαδή
εξολοκλήρου τα εκατοντάδες φάρμακα ευρείας χρήσης που πλέον δεν
αποζημιώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Θα συνεχίσουν να πληρώνουν τη
διαφορά μεταξύ της λιανικής τιμής των φαρμάκων και της ασφαλιστικής
αποζημίωσης καθώς και την καθιέρωση ή και αύξηση του ποσοστού συμμετοχής
των ασθενών (10% - 25%) για την αγορά φαρμάκων που αποζημιώνονται από
τα ασφαλιστικά ταμεία. Αλλωστε, όπως αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα ο
«Ριζοσπάστης», τα 70 εκ. που είναι το χαράτσι στις συνταγές για ένα
έτος, αποτελούν το 0,09% της Μεσοσταθμικής Συμμετοχής στα φάρμακα του
ΕΟΠΥΥ ή 0,04% στη Συνολική Ιδιωτική Φαρμακευτική Δαπάνη των 1,6 δισ.
ευρώ. Τόση είναι η «ανακούφιση» που υπόσχεται στους ασθενείς.
-- Η κυβέρνηση αναγγέλλει την κατάργηση του «5ευρω» στις δημόσιες μονάδες Υγείας,
αλλά κουβέντα δε λέει για τις εξετάσεις, θεραπείες, υγειονομικό υλικό
που πετάχτηκαν έξω από τον κανονισμό παροχών του ΕΟΠΥΥ και πληρώνονται
εξ ολοκλήρου από τους ασθενείς και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα.
Δε λέει κουβέντα για τη συμμετοχή των ασθενών στις πληρωμές για
εργαστηριακές εξετάσεις και νοσηλεία στον ιδιωτικό τομέα που
εξαναγκάζονται να καταφεύγουν επειδή στο δημόσιο δεν μπορούν να
εξυπηρετηθούν. Πέραν όλων των άλλων, ο νέος υπουργός Υγείας είπε για την
κατάργηση του ενός και των πέντε ευρώ ότι «είναι ένα θέμα. Θα δούμε πώς
θα τα βρούμε τα "λεγόμενα ισοδύναμα"». Δηλαδή ψάχνουν να βρουν με ποιο
άλλο τρόπο θα πληρώσει ο λαός τα 130 εκατομμύρια που στοιχίζουν τα δυο
αυτά χαράτσια, προκειμένου να μη διαταραχθεί η πολιτική των
«ισοσκελισμένων προϋπολογισμών». Στην ουσία, αυτό που θέτει η κυβέρνηση
είναι το πώς θα πληρώσει ο λαός και όχι αν θα πληρώσει.
-- Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μιλάει για δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας,
το οποίο η αρμόδια αναπληρώτρια υπουργός το προσδιόρισε στις 6.000 ευρώ
το χρόνο (500 ευρώ το μήνα) για μια οικογένεια. Η κατανάλωση που
δικαιολογεί το συγκεκριμένο μέτρο είναι μέχρι 1.200 Kwh το τετράμηνο ή
3.600 Kwh το χρόνο. Σημειώνουμε ότι σύμφωνα με έρευνα της Ελληνικής
Στατιστικής Αρχής, κάθε νοικοκυριό στην Ελλάδα καταναλώνει κατά μέσο όρο
13.994 kWh το χρόνο για την κάλυψη των ενεργειακών του αναγκών, εκ των
οποίων οι 10.244 kWh αφορούν θερμική ενέργεια και οι 3.750 kWh ηλεκτρική
ενέργεια. Δηλαδή, όσοι πάρουν τη συγκεκριμένη παροχή, θα έχουν να
επιλέξουν ανάμεσα στο να ζεστάνουν την οικογένειά τους, ή να μαγειρέψουν
ή να ανάψουν το θερμοσίφωνο!
-- Πρόγραμμα επιδότησης διατροφής
με κουπόνια σίτισης σε 300.000 άπορες οικογένειες. Πρόγραμμα
εξασφάλισης στέγης με επιδότηση του ενοικίου στα 4 ευρώ ανά τ.μ.
Τέτοια προγράμματα υλοποιούνται ήδη από την Τοπική Διοίκηση, σε
συνέργεια με την Εκκλησία, ΜΚΟ και ιδιώτες. Αλλωστε, η ίδια η
αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης παραδέχτηκε ότι η νέα
συγκυβέρνηση δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα στη διαχείριση της ακραίας
φτώχειας με τέτοια προγράμματα, τα οποία, όπως και τώρα, θα
χρηματοδοτηθούν από υπάρχοντες ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους (Ταμείο
Ευρωπαϊκής Βοήθειας για τους άπορους - FEAD, ΕΣΠΑ και άλλα).
Κανένας συμβιβασμός με τη μιζέρια
Μπορεί
ο λαός να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα που του πετάνε, όταν μάλιστα ακόμα
κι αυτά θα εξαϋλωθούν στο γενικότερο αντεργατικό πλαίσιο που
διαμορφώνουν οι νόμοι του κράτους και οι αποφάσεις - κατευθύνσεις της
ΕΕ; Σήμερα που η επιστήμη και η τεχνική έχουν απογειώσει τις παραγωγικές
δυνάμεις και τον παραγόμενο πλούτο, μπορούμε να μιλάμε ακόμα και για
επιβίωση του λαού με ελάχιστο ρεύμα, με εισοδήματα πείνας, με
επιδοτήσεις για ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι;
Τα οξυμένα
προβλήματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας και οι σύγχρονες ανάγκες
της δεν μπορούν να συμπιεστούν στα όρια της αστικής διαχείρισης που θα
ασκήσει και η νέα κυβέρνηση και η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει την
τάση σχετικής και απόλυτης φτωχοποίησης για ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα
του λαϊκού πληθυσμού. Γραμμή άμυνας για το λαό και βάση για την οργάνωση
της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης δεν μπορεί να είναι άλλη από την
πάλη για ανάκτηση όλων των απωλειών, ξήλωμα του αντεργατικού -
αντιλαϊκού πλαισίου, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
