Αλλο το μέτρο της αξιοπρέπειας

Πολλά λέγονται και γράφονται αυτές τις μέρες για την «αξιοπρέπεια» που ανέκτησε ο λαός με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Αλήθεια, όμως, πόσο αντικειμενική βάση έχει αυτό το κλίμα ευφορίας που καλλιεργείται από παντού; Δηλαδή πόσο «αξιοπρεπής» μπορεί να αισθάνεται ο εργαζόμενος των «Praktiker», που η εργοδοσία τον εκβιάζει να μειώσει κι άλλο το μισθό του κατά 15% έως 20%; 'Η οι εργαζόμενοι στις εργολαβίες στα «Ελληνικά Λιπάσματα», που η εργοδοσία πάει να τους επιβάλει μειώσεις έως και 50% με ατομικές συμβάσεις; Πόση περηφάνια μπορεί να αισθάνεται ο μεταλλεργάτης στη Χαλυβουργία του Βόλου, που συνεχίζει να δουλεύει με 12% κάτω από την τελευταία σύμβαση, με την απειλή της απόλυσης; Τι αξιοπρέπεια να αισθάνονται οι εργαζόμενοι της «Nestle» που τους κόβουν μέχρι και 38% στο μισθό, ή της «Παιδικής Στέγης», του Κωνσταντακάτου, της ΝΕΛ που είναι απλήρωτοι για μήνες; Πόσο περήφανος είναι ο άρρωστος που συνεχίζει να ξεροσταλιάζει στα νοσοκομεία, μια και - όπως είπε ο υπουργός Υγείας - τα ψίχουλα που υπόσχονται είναι υπό αίρεση όσο διαρκούν τα παζάρια στην ΕΕ και πάντα μέσα στα όρια της δημοσιονομικής πειθαρχίας; Αρα με άλλα κριτήρια πρέπει να κρίνει ο λαός την περηφάνια και όχι με το αν μια κυβέρνηση διαπραγματεύεται με σθένος για το κεφάλαιο. Υπάρχουν βέβαια και εκείνες οι περιπτώσεις που δείχνουν το πραγματικό μέτρο της αξιοπρέπειας, αλλά δε βρίσκουν χώρο στα ΜΜΕ των αστών. Τέτοια είναι, για παράδειγμα, η απεργία στις «Ελληνικές Ιχθυοκαλλιέργειες», που έληξε νικηφόρα και γέμισε με περηφάνια τους εργαζόμενους και όσους στάθηκαν στο πλευρό τους.