Το 2011, το λεγόμενο «κίνημα των πλατειών», «κίνημα
των αγανακτισμένων» πήρε τα χαρακτηριστικά μιας κινητοποίησης που
διαδήλωνε μαζί ο εργαζόμενος με τον εργοδότη του, ο φτωχός
αυτοαπασχολούμενος με τμήματα των ανώτερων μεσαίων στρωμάτων για να
κατακεραυνώσει τους «300 της Βουλής», κρύβοντας πολύ καλά τον πραγματικό
αντίπαλο, το κεφάλαιο, τους επιχειρηματικούς ομίλους, την ΕΕ, για
λογαριασμό των οποίων παίρνονταν όλα αυτά τα αντιλαϊκά μέτρα που
περιλαμβάνονταν στο μνημόνιο.
Τότε αυτό το «κίνημα»
αξιοποιήθηκε - αν δε δημιουργήθηκε - για να έρθει σε αντιπαράθεση με τις
προσπάθειες του ταξικού εργατικού κινήματος για οργάνωση της εργατικής -
λαϊκής αντίστασης και της αξιοποίησης του όπλου της απεργίας, την
οργάνωση της αντιπαράθεσης με την εργοδοσία, το κεφάλαιο και τα
μονοπώλια. Το «κίνημα» αυτό, που όσο γρήγορα φούσκωσε τόσο γρήγορα
ξεφούσκωσε, αξιοποιήθηκε για να επιταχυνθούν διεργασίες στην αναμόρφωση
του αστικού πολιτικού συστήματος. Γι' αυτό, άλλωστε, το χρησιμοποίησαν
οι πάντες. Θυμίζουμε τα προσκλητήρια από τηλεοπτικούς σταθμούς γνωστούς
για τη «μνημονιακή» τους γραμμή, τα καλέσματα τμημάτων της ΝΔ, του
προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. που διακήρυττε ότι αυτό το «κίνημα δεν πρέπει να το
φοβόμαστε», ακόμα και από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Βεβαίως, τα περί
αυθόρμητων μέσω facebook «κινημάτων» τα ξέρουμε καλά και γνωρίζουμε ότι
όπως και στις περιπτώσεις της «Αραβικής άνοιξης», των αγανακτισμένων της
Ισπανίας, μέχρι το «Occupy Wall Street» στις ΗΠΑ, το χεράκι τους πάντα
το έβαζαν μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα, αστικές δυνάμεις και
ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μέσα στις «πλατείες» άνθισε ο εθνικισμός, η
εχθρότητα στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα, τα συνθήματα «έξω τα
κόμματα και τα συνδικάτα», τροφοδοτήθηκαν δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή.
Αλλοθι σε αυτήν τη διαδικασία έδωσαν μια σειρά δυνάμεις που
αυτοπροσδιορίζονταν ως αντικαπιταλιστικές και αριστερές, εξωραΐζοντας
αυτές τις κινητοποιήσεις.
Το σκηνικό,
λοιπόν, επαναλαμβάνεται. Οι ίδιες περίπου δυνάμεις, και βεβαίως πρώτα
απ' όλα οι δυνάμεις της συγκυβέρνησης, καλούν το λαό να κατέβει στους
δρόμους σε κλίμα «εθνικής ομοψυχίας» (σχεδόν όλα τα αστικά ΜΜΕ, ακόμα
και τα «νεοδημοκρατικά», είχαν καλέσματα τις προηγούμενες μέρες), για να
στηρίξει την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευσή της στις Βρυξέλλες. Δεν έχει
σημασία με ποιο σκεπτικό, με ποια διάθεση κατεβαίνει ο καθένας και τι
θεωρεί ότι υπερασπίζει έτσι. Σημασία έχει το πώς αξιοποιείται η
συμμετοχή του. Αν το 2011 το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων ήταν «θολό»,
«αντιμνημονιακό», σήμερα είναι ακόμα «πιο πίσω». Επιδιώκουν ένα «κίνημα
χειροκροτητή» των διαπραγματεύσεων που κάνει η κυβέρνηση εντός του
αντιλαϊκού πλαισίου της ΕΕ, για να πάρει παράταση η δανειακή σύμβαση,
για να καταφέρει μια συμφωνία που θα περιέχει το 70% των μνημονιακών
μεταρρυθμίσεων και το υπόλοιπο 30% θα συμπληρώνεται με μέτρα που θα
προτείνει ο ΟΟΣΑ. Ενα κίνημα «χειροκροτητή» της προσπάθειας να
εξασφαλιστεί χρήμα για τις επενδύσεις του κεφαλαίου, «χειροκροτητή» των
«ομπαμιστών» στον ανταγωνισμό τους με τους «μερκελιστές». Η συγκυβέρνηση
θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει αυτό το κλίμα, για να «παγώσει» από
σήμερα κάθε αυριανή προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος. Πολύ
περισσότερο που το μέλλον απαιτεί νέους αγώνες για την ανάκτηση
απωλειών, για την αντιμετώπιση του αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου
που θα είναι εδώ με όποια συμφωνία.
