Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρούν με
κάθε τρόπο να αφήσουν έξω από την προεκλογική συζήτηση το τι συμβαίνει
στις άλλες χώρες της ΕΕ. Πρόκειται για μια δυσάρεστη και διόλου βολική
και για τα δύο κόμματα δοκιμασία αλλά και για τα υπόλοιπα κόμματα της
ΕΕ. Κι αυτό γιατί όταν ανοίγει τέτοια συζήτηση αποκαλύπτεται περίτρανα
ότι την επόμενη μέρα των εκλογών, είτε με τη λεγόμενη σταθερότητα της ΝΔ
είτε με το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, τα βάρβαρα μέτρα θα
συνεχιστούν, όπως εφαρμόζονται ως χιονοστιβάδα και στην υπόλοιπη ΕΕ,
οπουδήποτε τα μονοπώλια έχουν την εξουσία στα χέρια τους.
Σε όλες τις χώρες, με ή χωρίς μνημόνια, εντός ή εκτός Ευρωζώνης, σε
μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες ή μικρότερες, είτε με κυβερνήσεις
φιλελεύθερες είτε με σοσιαλδημοκρατικές, και με τη συμμετοχή ή την ανοχή
της «νεοαριστεράς» των κομμάτων του λεγόμενου Κόμματος Ευρωπαϊκής
Αριστεράς, ακόμα και με τη σύμπραξη όλων στο όνομα της εθνικής
συναίνεσης, ίδιος είναι ο αντιλαϊκός μονόδρομος, κοινός ο παρονομαστής
φτώχειας κι εξαθλίωσης για τους εργαζόμενους.
Η εικόνα «μιλά» από μόνη της:
Ιδια αντιλαϊκά μέτρα παντού...
Στη Γαλλία, η οποία δεν έχει μνημόνιο και τρόικα,
του «νέου αέρα» του Ολάντ, που ο ΣΥΡΙΖΑ, σπέρνοντας αυταπάτες, ευχόταν
αυτός να μη γίνει ...Ολαντρέου, προωθούνται πετσόκομμα κοινωνικών
επιδομάτων κι άλλες περικοπές πάνω από 50 δισ. ευρώ, αύξηση ορίων
συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων, γενίκευση ελαστικών σχέσεων εργασίας,
κατάργηση της Κυριακής αργίας.
Στην Ιταλία, που επίσης δεν έχει μνημόνιο και
τρόικα, του άλλου «εταίρου» του Νότου, του Ρέντσι, προωθούνται περικοπές
23 δισ. ευρώ σε κοινωνικά επιδόματα, γενικεύονται κι απελευθερώνονται
οι απολύσεις στο όνομα της κρίσης και της αναδιάρθρωσης των
επιχειρήσεων. Εξαπλώνονται η μαθητεία, οι ελαστικές μορφές απασχόλησης,
ενώ για τις νέες προσλήψεις αορίστου χρόνου προβλέπεται η απαλλαγή της
καταβολής των εισφορών από τη μεριά της εργοδοσίας.
Στη Βρετανία, που δεν έχει ευρώ κι εμφανίζεται με τη
μεγαλύτερη ανάπτυξη στην ΕΕ (πάνω από 2%), οι πραγματικοί μισθοί
πέφτουν εδώ κι 6 συναπτά χρόνια. Η πραγματική αξία του μέσου μισθού
πλήρους απασχόλησης μειώθηκε κατά 487 λίρες το 2014 κι ο μέσος μισθός
πλήρους απασχόλησης έχει μειωθεί σε πραγματικούς όρους κατά 2.509 λίρες
από το 2010 - δηλαδή περίπου 50 λίρες τη βδομάδα. Τα όρια ηλικίας
συνταξιοδότησης από τα 68 αυξήθηκαν στα 70, ενώ ενισχύεται δραματικά το
ποσοστό των συνταξιούχων που αναγκάζονται να ξαναδουλέψουν. Η μείωση της
ανεργίας που εμφανίζει η Βρετανία συνοδεύεται από το ανατριχιαστικό
στοιχείο ότι μόλις ο ένας από τους 40 νεοπροσλαμβανόμενους είναι με
πλήρη απασχόληση, οι υπόλοιποι λιώνουν στην ελαστική δουλειά, στη
μαθητεία και τις «συμβάσεις μηδενικών ωρών», που τριπλασιάστηκαν μέσα σε
ένα χρόνο.
Στη Γερμανία, την «ατμομηχανή» της ΕΕ, είχαμε αύξηση
των συνταξιοδοτικών εισφορών, των τιμών του ηλεκτρικού ρεύματος για τα
νοικοκυριά και των ταχυδρομικών τελών. Η περιλάλητη αύξηση του
ωρομίσθιου στα 8,50 ευρώ (μεικτά), που μπήκε σε ισχύ από 1/1/2015 στη
Γερμανία των 80 εκατομμυρίων, αφορά περίπου... τριάμισι εκατομμύρια
εργαζόμενους. Αυτή η ρύθμιση εξαιρεί μέχρι τουλάχιστον το τέλος του 2016
και ...βλέπουμε εργαζόμενους από μια σειρά κλάδους αλλά και όλους τους
επινοικιαζόμενους εργάτες. Στη Γερμανία των μίνι τζομπς και των
σύγχρονων δουλεμπορικών γραφείων επίσης έχει αυξηθεί ο αριθμός των
συσσιτίων για να ανταποκριθούν στον πολλαπλασιασμό όσων δεν έχουν ένα
πιάτο φαΐ.
Στο δε γερμανικό κρατίδιο της Θουριγγίας η «κυβερνώσα αριστερά» SPD,
LINKE, Πράσινων με το «καλημέρα» προβλέπει ισοσκελισμένους
προϋπολογισμούς, μείωση των κρατικών δαπανών μέσω περιορισμού των
περιφερειών, φτηνό εργατικό δυναμικό σε δημόσιες υπηρεσίες με γενίκευση
των γνωστών προγραμμάτων ελαστικής εργασίας.
Στο Βέλγιο των μεγάλων απεργιών και διαδηλώσεων η
πεντακομματική κυβέρνηση «εθνικής συναίνεσης» μεταξύ σοσιαλδημοκρατών,
φιλελευθέρων και συντηρητικών προωθεί την αύξηση ορίων συνταξιοδότησης
και τη μείωση των συντάξεων. Για τις πρόωρες συντάξεις υπάρχει αύξηση
τόσο στα χρόνια εργασίας όσο και μείωση των συντάξεων. Για τους
εργαζόμενους με λιγότερα από 45 χρόνια εργασίας η ηλικία αυξάνεται στα
65 από το 2015 και για όλους τους εργαζόμενους η συνταξιοδότηση πάει στα
67 έως το 2030. Φέρνουν επίσης τη σύνδεση μισθού με την
ανταγωνιστικότητα και προωθούνται η κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής
Αναπροσαρμογής, η δραστική μείωση του προϋπολογισμού για Παιδεία και
Υγεία, η μείωση του επιδόματος ανεργίας, της διάρκειας λήψης του και η
χειροτέρευση των όρων για τους δικαιούχους του. Επίσης, υποχρεωτική θα
είναι πλέον η απλήρωτη απασχόληση των ανέργων σε κρατικούς φορείς
προκειμένου να συνεχίσουν να λαμβάνουν το επίδομά τους.
...και μνημόνια διαρκείας
Στην Ιρλανδία, που υποτίθεται ότι «απαλλάχτηκε» από
το μνημόνιο και την τρόικα, περνά το χαράτσι στο νερό που έχει ξεσηκώσει
μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις. Επίσης, ψηφίστηκαν μειώσεις σε
οικογενειακά επιδόματα, επιδόματα ανεργίας, αναπηρίας, θέρμανσης, αύξηση
φόρων σε βενζίνη, σε κατοικίες, καταργήθηκε η κρατική συμμετοχή για τις
υπηρεσίες Υγείας των Ταμείων Κοινωνικής Ασφάλισης, επήλθε πετσόκομμα
συντάξεων των δημοσίων υπαλλήλων και 5% μείωση μισθών στο Δημόσιο με
περικοπές 4 δισ. ευρώ.
Στην Πορτογαλία, που επίσης δέχεται τα συγχαρητήρια
της ΕΕ για την πορεία εξόδου της από τα μνημόνια μετά από το τσουνάμι
των βάρβαρων μέτρων της προηγούμενης περιόδου, ο νέος γύρος αντεργατικών
ρυθμίσεων προβλέπει αύξηση του εργάσιμου χρόνου στα νοσοκομεία και στο
Δημόσιο, αξιολόγηση στους εκπαιδευτικούς, νέες περικοπές στους
θεωρούμενους υψηλούς μισθούς και συντάξεις. Αγριες περικοπές 14
εκατομμυρίων από τα κονδύλια για την Παιδεία τον 2015.
Στην Ισπανία της φιλελεύθερης κυβέρνησης, χωρίς
μνημόνιο και τρόικα, έχουν επιβληθεί το τελευταίο μόνο εξάμηνο νέοι
φόροι στο επίδομα αναπηρίας και απόλυσης, νέες περικοπές στον
προϋπολογισμό μετά από την προειδοποίηση που έστειλε το Γιούρογκρουπ.
Στη χώρα με την ανεργία στο 25% στα τέλη Δεκέμβρη η κυβέρνηση με νόμο
πλέον έβαλε στο γύψο το δικαίωμα στη διαδήλωση ή την απλή συνάθροιση έξω
από κυβερνητικά κι άλλα δημόσια κτίρια, ενώ παράλληλα ενισχύει τις
απελάσεις μεταναστών.
Στη Σουηδία, με πλέον «κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης
και συναίνεσης», προωθούνται: Μείωση των επιδομάτων ασθενείας, του
επιδόματος ανεργίας και μείωση της διάρκειας λήψης του, γενίκευση της
επινοικιαζόμενης εργασίας, εξάπλωση των επιχειρήσεων που δεν υπογράφουν
Συλλογική Σύμβαση, αλλά ατομική. Αύξηση κατά 50% των «εργατικών
ατυχημάτων», δηλαδή των εργοδοτικών εγκλημάτων στους χώρους δουλειάς,
περαιτέρω παράδοση της Υγείας και της Παιδείας στους ιδιώτες.
Στη Δανία, με τη λεγόμενη «κόκκινη κυβέρνηση» των
σοσιαλδημοκρατών, που έχουν την «ανοχή» των οπορτουνιστών της
Κοκκινοπράσινης Συμμαχίας, αδελφού κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ, πέρασαν: Ο νόμος
παρακράτησης από τον εργοδότη μέχρι και 7,5% του μισθού των εργαζομένων
με την «έγκρισή» τους για να δημιουργείται επενδυτικό ταμείο που
στηρίζει την κερδοφορία της επιχείρησης. Μείωση διάρκειας επιδόματος
ανεργίας και υποχρέωση του ανέργου να δουλέψει σε οποιαδήποτε δουλειά
του προταθεί χωρίς να πληρώνεται από τον εργοδότη προκειμένου να
συνεχίζει να λαμβάνει το επίδομα. Δραματικές περικοπές στα αναπηρικά
επιδόματα. Ατομικές συμβάσεις στους εκπαιδευτικούς και συνολικά ενίσχυση
της επινοικιαζόμενης εργασίας.
Ολα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι όσοι τάζουν την επόμενη μέρα στο λαό
έξοδο από τα μνημόνια, σιγουριά και σταθερότητα (ΝΔ), ή ανακοπή της
αντιλαϊκής επίθεσης κι ανατροπή (ΣΥΡΙΖΑ), σκόπιμα κάνουν πως δεν βλέπουν
και δεν ακούν τις κατευθύνσεις της ΕΕ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής
Τράπεζας για ένταση των λεγόμενων μεταρρυθμίσεων προκειμένου η
κερδοφορία του κεφαλαίου να ανακάμψει.
Τα μνημόνια διαρκείας, οι λεγόμενες Συστάσεις Ανά Χώρα (ΣΑΧ), το
ευρωπαϊκό εξάμηνο, οι αυτόματες κυρώσεις για όποια παρέκκλιση και ο
στόχος με βάση το λεγόμενο Σύμφωνο για το Ευρώ+ που προβλέπει ότι οι
μισθοί και τα εργατικά δικαιώματα στην ΕΕ πρέπει να ανταγωνίζονται «στα
ίσα» αυτά της Κίνας και της Ινδίας, των βασικών ανταγωνιστών της ΕΕ, δεν
αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών.
Μονόδρομος η σύγκρουση με την ΕΕ και τα μονοπώλια
Σε επίπεδο ΕΕ το κεφάλαιο παίρνει τα μέτρα του για να ενισχύσει τα
κέρδη του, χτυπώντας αλύπητα τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αυτό ισχύει
όπου ακολουθείται ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης. Αυτό που μένει
στους εργαζόμενους είναι να πάρουν κι εκείνοι τα δικά τους μέτρα, να
δουν όλο το γήπεδο, σε επίπεδο ΕΕ, που ξεκλειδώνει κάθε απορία και
αμφιβολία, και αποκαλύπτει την αντιλαϊκή επίθεση που θα συνεχιστεί με
όποια κυβέρνηση διαχείρισης την επόμενη μέρα, όποια συνταγή διαχείρισης
κι αν επικαλείται αυτή ότι θα εφαρμόσει. Να γιατί με μεγαλύτερη
βεβαιότητα τεκμηριώνεται σήμερα ότι χρειάζεται σύγκρουση με την ΕΕ και
τα μονοπώλια. Να γιατί με το ΚΚΕ πολύ πιο δυνατό την, όπως και να έχει,
δύσκολη επόμενη μέρα, ο λαός μπορεί να διαθέτει ένα στήριγμα για να
ενισχύσει την πάλη του με προοπτική, με τη δική του εξουσία, με
αποδέσμευση από την ΕΕ, με μονομερή διαγραφή του χρέους, έτσι ώστε ο
ίδιος να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει.
