Μα είναι ίδιοι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ;

Πολλές φορές μπαίνει στο ΚΚΕ το ερώτημα αν ταυτίζει ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ποια είναι η θέση του Κόμματος σε αυτό το ζήτημα;

Είναι σαφές ότι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν ιδεολογικές, πολιτικές, ιστορικές διαφορές. Επίσης, η ΝΔ είναι υπέρ ενός πιο περιοριστικού μείγματος οικονομικής πολιτικής, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ ενός πιο επεκτατικού. Μια διαφορά ακόμα είναι ότι η ΝΔ έχει συγκροτήσει μόνη της ή σε συνεργασία κυβερνήσεις αστικής διαχείρισης ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κυβερνήσει ακόμα. Διαφορές που σκόπιμα διογκώνονται τόσο από τη ΝΔ όσο και από τον ΣΥΡΙΖΑ με σκοπό να στηθεί το γνώριμο προεκλογικό παιχνίδι της πόλωσης.

Το ερώτημα είναι τι σημασία έχουν αυτές οι διαφορές για το λαό, την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα.
Για να απαντηθεί αυτή η ερώτηση το πρώτο πράγμα που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι παρά τις διαφορές τους, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν κοινή στρατηγική διακηρυγμένη στόχευση τη στήριξη της ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, την υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας, τη συνέχιση δηλαδή του σημερινού δρόμου ανάπτυξης του κεφαλαίου και της ΕΕ. Στην πραγματικότητα, οι προτάσεις τους αποτελούν εναλλακτικές διαδρομές του ίδιου όμως αντιλαϊκού δρόμου.

Υπάρχουν μια σειρά από στοιχεία που το τεκμηριώνουν.

Πρώτα απ' όλα οι διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι προϋπόθεση για τη λαϊκή ευημερία είναι η ανάκαμψη του κεφαλαίου.
Οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στο κεφάλαιο τόσο όπως αποτυπώνονται στο περίφημο Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης όσο βεβαίως και οι επιμέρους δεσμεύσεις όσον αφορά τμήματα του κεφαλαίου, π.χ. φαρμακοβιομήχανους, μεγαλοξενοδόχους κ.ά.
Τα διαπιστευτήρια στους δανειστές, στην ΕΕ, στις «αγορές» ότι δε θα προχωρήσει σε μονομερείς ενέργειες, αλλά και το κάλεσμα να εμπιστευθούν και να στηρίξουν μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, γιατί μπορεί καλύτερα να υπηρετήσει τα συμφέροντά τους (βλ. συναντήσεις με funds στο Λονδίνο). Οι διαβεβαιώσεις για «διαπραγμάτευση» εντός του πλαισίου της ΕΕ και «έντιμο» συμβιβασμό με τους εταίρους, όπως άλλωστε λέει και η ΝΔ. Η εγκατάλειψη των διακηρύξεων για «ακύρωση» και «κατάργηση» του μνημονίου.
Η μη δέσμευσή του για ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, ούτε καν για κατάργηση του συνόλου των εφαρμοστικών νόμων. Η παραπομπή της αποκατάστασης απωλειών των εργαζομένων στη «δευτέρα παρουσία» με κριτήριο τις αντοχές της οικονομίας. Οι όρκοι πίστης στους «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» και τη δημοσιονομική σταθερότητα. Η υποκατάσταση των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων με ψίχουλα, η προσαρμογή των εργατικών - λαϊκών αναγκών σε μια ζωή μειωμένων απαιτήσεων.
Οι διαβεβαιώσεις στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, στο ΝΑΤΟ, στις ΗΠΑ ότι η Ελλάδα ανήκει στο δυτικό πλαίσιο και ότι αυτό δεν αμφισβητείται.
ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ κρύβουν από κοινού ότι η όποια ρύθμιση του χρέους και η χαλάρωση της δημοσιονομικής πειθαρχίας δε θα οδηγήσουν σε ανακούφιση του λαού, αλλά σε απελευθέρωση κονδυλίων για αύξηση της κρατικής στήριξης των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων και επενδύσεων. Επιπλέον, η ελάφρυνση του χρέους, είτε με την πρόταση της ΝΔ είτε με την πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, θα γίνει σε συμφωνία με τους «εταίρους», άρα θα συνοδεύεται με νέες αντιλαϊκές δεσμεύσεις, όπως έγινε με το «κούρεμα» του PSI το 2012, αλλά και σε άλλες χώρες.
Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ έχει δοκιμαστεί σε μια σειρά από κράτη της ΕΕ (π.χ. Ιταλία, Γαλλία) αλλά και εκτός ΕΕ (π.χ. ΗΠΑ) χωρίς να σταματήσει η συνεχιζόμενη αντιλαϊκή πολιτική, χωρίς να υπάρξει ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ επίσης απέδειξε τη χρησιμότητά του στο κεφάλαιο σε τομείς που δεν μπορεί να τον συναγωνιστεί η ΝΔ, όπως στην ανοιχτή υπονόμευση του εργατικού - λαϊκού κινήματος. Οχι μόνο δεν αξιοποίησε το υψηλό του ποσοστό για να δυναμώσει η λαϊκή κινητοποίηση, αλλά, αντίθετα, το κίνημα αυτή την περίοδο σημείωσε υποχώρηση, ενώ καλλιέργησε τη λογική της αναμονής, της ανάθεσης, περιορίζοντας τη λαϊκή παρέμβαση στη συμμετοχή στις εκλογές, στην επιλογή για το ποιος θα ασκεί την αντιλαϊκή πολιτική από κυβερνητική θέση.

Με βάση όλα αυτά το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να απορρίψουν τις ψεύτικες ελπίδες που καλλιεργούνται σκόπιμα ότι φτάνει να αλλάξει η κυβέρνηση για να αλλάξει η πολιτική υπέρ του λαού, την ίδια στιγμή που την επόμενη μέρα των εκλογών όλα όσα ευθύνονται για τη σημερινή κατάσταση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων (τα μονοπώλια, η ΕΕ, τα αντιλαϊκά μνημόνια διαρκείας, οι ισοσκελισμένοι υπολογισμοί) θα είναι εδώ.