Του Γιώργου Σαρρή
Όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο και κάτω από άγριο βομβαρδισμό τι ζητάς; Να γίνεται ο βομβαρδισμός σε πιο αραιά διαστήματα και με λιγότερες βόμβες; Δηλαδή ζητάς «κάτι καλύτερο» ή οργανώνεσαι και πολεμάς για να νικήσεις τον πόλεμο που σου κήρυξαν και να σταματήσεις κάθε πόλεμο και κάθε αιτία που δημιουργεί τους πολέμους;
Όταν σου βάζουν φωτιά σ' όλη τη συνοικία και βλέπεις γύρω σου τα πάντα να καίγονται τι κάνεις; Ζητάς ένα ποτήρι νερό για να σβήσεις «ό,τι είναι δυνατόν», δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και με σχέδιο κι αγώνα παλεύεις να σβήσεις όλες τις φωτιές, ξεγράφοντας για πάντα αυτούς που έφεραν τη συμφορά;
Όταν το σπίτι σου έχει να ζεσταθεί χρόνια και ξεπαγιάζεις μες το κρύο τι ζητάς; Να σου πετάξουν ένα επικίνδυνο μαγκάλι μια κουβερτούλα και λίγα κάρβουνα για σήμερα κι αύριο βλέπουμε, δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή απαιτείς και πολεμάς να σταματήσει αυτό το αίσχος και να ζήσεις τη ζωή που σου αξίζει;
Όταν γύρω σου βλέπεις να σου αρπάζουν ό,τι έχεις και δεν έχεις, τη ζωή σου την ίδια και το μέλλον των παιδιών σου τι κάνεις; Ζητάς να σε κλέβουν με τρόπο και ευγένεια, ενώ δε σου έχει μείνει πια τίποτα, να σε κλέβουν λίγο και όχι πολύ, δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή παλεύεις να σταματήσει η λεηλασία, να αναιρεθούν οι όροι που την επιτρέπουν εναντίον σου και να ζήσεις σε έναν πραγματικά δίκαιο κόσμο, όπου κανείς δε θα αρπάζει τη ζωή κανενός, έναν κόσμο δηλαδή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;
Όταν πεθαίνεις από αφυδάτωση και έχεις ανάγκη ολόκληρες πηγές για να συνέλθεις και να μείνεις ζωντανός, τι ζητάς; Ένα βρεγμένο κουρελόπανο για να δροσίσεις το πρόσωπο, δηλαδή «κάτι καλύτερο», πριν αφήσεις τον άδικο αυτό κόσμο λέγοντας «πάτερ άφες αυτοίς...» ή βρίσκεις τρόπο να πολεμήσεις και να πάρεις τις πηγές που σου ανήκουν για να πιεις κι εσύ και το μέλλον που το έχει τόσο ανάγκη;
Όταν σου φορτώνουν στην πλάτη ένα βουνό και σου ζητάνε να το κουβαλήσεις για λογαριασμό τους, σαν να είσαι το υποζύγιό τους κι ακόμη χειρότερα, τι ζητάς; Σκύβεις το κεφάλι και παρακαλάς να κάνουν το βουνό λόφο ή βράχο που πάλι ασήκωτος είναι, δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή πετάς από πάνω σου το βάρος (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δικό σου) και τους παίρνεις στο κυνήγι, απαιτώντας να ζήσεις μια ζωή χωρίς βάρη, αφού μια ζωή σου δόθηκε μόνο κι άλλη δεν έχεις;
Εδώ και χρόνια, ο ταξικός πόλεμος έχει αγριέψει και οι επιθέσεις εναντίον του λαού είναι πια αλλεπάλληλες και όλο και πιο δολοφονικές.
Ο λαός λοιπόν μόνο ένα δρόμο έχει.
Να πολεμήσει με πάθος για τη ζωή του ή αλλιώς να σκύψει το κεφάλι, να παρακαλέσει και να συμβιβαστεί με το «κάτι καλύτερο» για να απαλύνει αν γίνεται λίγο τον πόνο και τελικά να χαρίσει τη ζωή του και να πεθάνει ελπίζοντας στην αιώνια ζωή ή τη δευτέρα παρουσία.
Τι θα επιλέξουμε λοιπόν;
Τη ζωή ή το θάνατο;
Τα αποθέματα και οι αντοχές που είχε παλιότερα ο καπιταλισμός για να ξεπερνάει τις κρίσεις του και να τραβάει ξανά προς νέες δόξες έχουν πια εξαντληθεί.
Είναι ολοφάνερο ότι ο μόνος τρόπος που έχει για να ξεπεράσει την κρίση αυτή, είναι να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές μας γκρεμίζοντας και σαρώνοντας τα πάντα.
Κοιτώντας τη ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας και το αύριο στα μάτια, ας σκεφτούμε.
Δεν έχουμε δικαίωμα να ζητάμε αυτό το δήθεν «κάτι καλύτερο» που έτσι κι αλλιώς μόνο καλύτερο δε θα είναι, αφού ακόμη κι αν κάτι μπορούσε να δοθεί, δε θα έφτανε, όχι για να ξεδιψάσει την ατέλειωτη και δολοφονική δίψα που μας έχουν δημιουργήσει, αλλά ούτε καν ένα μικρό ελάχιστο μέρος απ' αυτήν να αντιμετωπίσει. Μάλιστα, στο τέλος είναι βέβαιο ότι θα μας πουν ότι για το καλό μας πρέπει η φωτιά που μας καίει να συνεχίσει να φουντώνει γιατί «δε γίνεται αλλιώς».
Η αρρώστια του σαπισμένου καπιταλισμού δε θεραπεύεται με βροχούλες, όπως ακριβώς καμιά σοβαρή αρρώστια δε θεραπεύεται με ασπιρίνες και placebo, ψευτοελπίδες δηλαδή για «κάτι καλύτερο».
Θέλει πραγματικές καταιγίδες αγώνων, στόχο, σχέδιο μάχης, μελέτη και εμπειρία αγώνων, που μόνο το ΚΚΕ μετά από τόσες δεκαετίες έχει και μπορεί να προσφέρει.
Ή πολεμάμε οργανωμένα και κερδίζουμε αυτόν τον πόλεμο που μας κήρυξαν ή μένουμε άπραγοι, περιμένοντας τη σωτηρία από θεούς και σωτήρες που έχουν πεθάνει προ πολλού.
Ο λαός λοιπόν δεν πρέπει να συμβιβαστεί με το παραμύθι που λέγεται «κάτι καλύτερο».
Πρέπει να σκεφτεί, να αποφασίσει και να δράσει άμεσα.
Να οργανωθεί στα σωματεία του, να συνταχθεί με τις ταξικές δυνάμεις, να δείξει εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ και να παλέψει για έναν άλλο διαφορετικό πραγματικά δίκαιο δικό μας κόσμο.
Το δίλημμα είναι ένα και μόνο:
Ή θα βγούμε από το περιθώριο και τη γωνιά που μας σπρώχνουν όλοι οι άλλοι, παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας, ή θα χαρίσουμε τη ζωή μας στα σκυλιά για να σώσουμε με τη θυσία μας αυτό που μας δολοφονεί.
Όταν βρίσκεσαι σε πόλεμο και κάτω από άγριο βομβαρδισμό τι ζητάς; Να γίνεται ο βομβαρδισμός σε πιο αραιά διαστήματα και με λιγότερες βόμβες; Δηλαδή ζητάς «κάτι καλύτερο» ή οργανώνεσαι και πολεμάς για να νικήσεις τον πόλεμο που σου κήρυξαν και να σταματήσεις κάθε πόλεμο και κάθε αιτία που δημιουργεί τους πολέμους;
Όταν σου βάζουν φωτιά σ' όλη τη συνοικία και βλέπεις γύρω σου τα πάντα να καίγονται τι κάνεις; Ζητάς ένα ποτήρι νερό για να σβήσεις «ό,τι είναι δυνατόν», δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή παίρνεις την κατάσταση στα χέρια σου και με σχέδιο κι αγώνα παλεύεις να σβήσεις όλες τις φωτιές, ξεγράφοντας για πάντα αυτούς που έφεραν τη συμφορά;
Όταν το σπίτι σου έχει να ζεσταθεί χρόνια και ξεπαγιάζεις μες το κρύο τι ζητάς; Να σου πετάξουν ένα επικίνδυνο μαγκάλι μια κουβερτούλα και λίγα κάρβουνα για σήμερα κι αύριο βλέπουμε, δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή απαιτείς και πολεμάς να σταματήσει αυτό το αίσχος και να ζήσεις τη ζωή που σου αξίζει;
Όταν γύρω σου βλέπεις να σου αρπάζουν ό,τι έχεις και δεν έχεις, τη ζωή σου την ίδια και το μέλλον των παιδιών σου τι κάνεις; Ζητάς να σε κλέβουν με τρόπο και ευγένεια, ενώ δε σου έχει μείνει πια τίποτα, να σε κλέβουν λίγο και όχι πολύ, δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή παλεύεις να σταματήσει η λεηλασία, να αναιρεθούν οι όροι που την επιτρέπουν εναντίον σου και να ζήσεις σε έναν πραγματικά δίκαιο κόσμο, όπου κανείς δε θα αρπάζει τη ζωή κανενός, έναν κόσμο δηλαδή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο;
Όταν πεθαίνεις από αφυδάτωση και έχεις ανάγκη ολόκληρες πηγές για να συνέλθεις και να μείνεις ζωντανός, τι ζητάς; Ένα βρεγμένο κουρελόπανο για να δροσίσεις το πρόσωπο, δηλαδή «κάτι καλύτερο», πριν αφήσεις τον άδικο αυτό κόσμο λέγοντας «πάτερ άφες αυτοίς...» ή βρίσκεις τρόπο να πολεμήσεις και να πάρεις τις πηγές που σου ανήκουν για να πιεις κι εσύ και το μέλλον που το έχει τόσο ανάγκη;
Όταν σου φορτώνουν στην πλάτη ένα βουνό και σου ζητάνε να το κουβαλήσεις για λογαριασμό τους, σαν να είσαι το υποζύγιό τους κι ακόμη χειρότερα, τι ζητάς; Σκύβεις το κεφάλι και παρακαλάς να κάνουν το βουνό λόφο ή βράχο που πάλι ασήκωτος είναι, δηλαδή «κάτι καλύτερο» ή πετάς από πάνω σου το βάρος (που έτσι κι αλλιώς δεν είναι δικό σου) και τους παίρνεις στο κυνήγι, απαιτώντας να ζήσεις μια ζωή χωρίς βάρη, αφού μια ζωή σου δόθηκε μόνο κι άλλη δεν έχεις;
Εδώ και χρόνια, ο ταξικός πόλεμος έχει αγριέψει και οι επιθέσεις εναντίον του λαού είναι πια αλλεπάλληλες και όλο και πιο δολοφονικές.
Ο λαός λοιπόν μόνο ένα δρόμο έχει.
Να πολεμήσει με πάθος για τη ζωή του ή αλλιώς να σκύψει το κεφάλι, να παρακαλέσει και να συμβιβαστεί με το «κάτι καλύτερο» για να απαλύνει αν γίνεται λίγο τον πόνο και τελικά να χαρίσει τη ζωή του και να πεθάνει ελπίζοντας στην αιώνια ζωή ή τη δευτέρα παρουσία.
Τι θα επιλέξουμε λοιπόν;
Τη ζωή ή το θάνατο;
Τα αποθέματα και οι αντοχές που είχε παλιότερα ο καπιταλισμός για να ξεπερνάει τις κρίσεις του και να τραβάει ξανά προς νέες δόξες έχουν πια εξαντληθεί.
Είναι ολοφάνερο ότι ο μόνος τρόπος που έχει για να ξεπεράσει την κρίση αυτή, είναι να περάσει σαν οδοστρωτήρας πάνω από τις ζωές μας γκρεμίζοντας και σαρώνοντας τα πάντα.
Κοιτώντας τη ζωή μας, το μέλλον των παιδιών μας και το αύριο στα μάτια, ας σκεφτούμε.
Δεν έχουμε δικαίωμα να ζητάμε αυτό το δήθεν «κάτι καλύτερο» που έτσι κι αλλιώς μόνο καλύτερο δε θα είναι, αφού ακόμη κι αν κάτι μπορούσε να δοθεί, δε θα έφτανε, όχι για να ξεδιψάσει την ατέλειωτη και δολοφονική δίψα που μας έχουν δημιουργήσει, αλλά ούτε καν ένα μικρό ελάχιστο μέρος απ' αυτήν να αντιμετωπίσει. Μάλιστα, στο τέλος είναι βέβαιο ότι θα μας πουν ότι για το καλό μας πρέπει η φωτιά που μας καίει να συνεχίσει να φουντώνει γιατί «δε γίνεται αλλιώς».
Η αρρώστια του σαπισμένου καπιταλισμού δε θεραπεύεται με βροχούλες, όπως ακριβώς καμιά σοβαρή αρρώστια δε θεραπεύεται με ασπιρίνες και placebo, ψευτοελπίδες δηλαδή για «κάτι καλύτερο».
Θέλει πραγματικές καταιγίδες αγώνων, στόχο, σχέδιο μάχης, μελέτη και εμπειρία αγώνων, που μόνο το ΚΚΕ μετά από τόσες δεκαετίες έχει και μπορεί να προσφέρει.
Ή πολεμάμε οργανωμένα και κερδίζουμε αυτόν τον πόλεμο που μας κήρυξαν ή μένουμε άπραγοι, περιμένοντας τη σωτηρία από θεούς και σωτήρες που έχουν πεθάνει προ πολλού.
Ο λαός λοιπόν δεν πρέπει να συμβιβαστεί με το παραμύθι που λέγεται «κάτι καλύτερο».
Πρέπει να σκεφτεί, να αποφασίσει και να δράσει άμεσα.
Να οργανωθεί στα σωματεία του, να συνταχθεί με τις ταξικές δυνάμεις, να δείξει εμπιστοσύνη στο ΚΚΕ και να παλέψει για έναν άλλο διαφορετικό πραγματικά δίκαιο δικό μας κόσμο.
Το δίλημμα είναι ένα και μόνο:
Ή θα βγούμε από το περιθώριο και τη γωνιά που μας σπρώχνουν όλοι οι άλλοι, παίρνοντας τη ζωή μας στα χέρια μας, ή θα χαρίσουμε τη ζωή μας στα σκυλιά για να σώσουμε με τη θυσία μας αυτό που μας δολοφονεί.
