Με διάφορους τρόπους και από πολλά «κανάλια», η
κυβέρνηση προσπαθεί να συντηρήσει το κλίμα ανοχής στην πολιτική της και
υπόσχεται έναν «έντιμο συμβιβασμό» με τους δανειστές. Ωστόσο, οι ίδιες
οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι το περιεχόμενο οποιουδήποτε συμβιβασμού
δεν μπορεί να είναι φιλολαϊκό.
Ανεξάρτητα αν θα προκύψει
από τις τωρινές ή τις επόμενες διαπραγματεύσεις, ανεξάρτητα αν θα τον
βαφτίσουν «έντιμο» ή «επώδυνο», ανεξάρτητα από το αν θα «τεθεί στην
κρίση του λαού», όπως εσχάτως διαδίδουν στελέχη της κυβέρνησης, θα είναι
ένας συμβιβασμός για το κεφάλαιο, για την ανταγωνιστικότητα και την
ανάκαμψή του, που είναι ασύμβατη με τα δικαιώματα και τις ανάγκες του
λαού.
Το γιατί, το δείχνουν ορισμένα μόνο από τα μέτρα που
αποφάσισε η κυβέρνηση και η στάση που κράτησε στα βασικά γεγονότα που
σημάδεψαν τη βδομάδα που πέρασε. Ας πάρουμε, για παράδειγμα, την Πράξη
Νομοθετικού Περιεχομένου, με την οποία καθίσταται υποχρεωτική η μεταφορά
σε ειδικό λογαριασμό της Τράπεζας της Ελλάδας των ταμειακών διαθέσιμων
όλων των οργανισμών που εποπτεύονται από το κράτος.
Η απόφαση
αφορά τα ταμειακά διαθέσιμα των Οργανισμών Τοπικής Διοίκησης, των
νοσοκομείων, των Πανεπιστημίων, του ΟΑΕΔ και άλλων οργανισμών. Στον
«χορό» βρίσκονται και τα ασφαλιστικά ταμεία, έστω κι αν η συμμετοχή τους
σ' αυτήν τη φάση παραμένει «εθελοντική.
«Στραγγίζουν» τα λεφτά του λαού
Γιατί
προχωράει η κυβέρνηση σ' αυτόν τον «εσωτερικό δανεισμό»; Για να
κερδίσει χρόνο στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Κι επειδή τα
ταμειακά διαθέσιμα του κράτους «στερεύουν», ελλείψει της καταβολής των
δόσεων από τους «θεσμούς», η κυβέρνηση «στραγγίζει» τα ταμεία άλλων
οργανισμών, προκειμένου να πληρώσει τους δανειστές και να ανταποκριθεί
στις υποχρεώσεις της απέναντι σε μισθούς και συντάξεις.
Με τον
τρόπο αυτό, όμως, βάζει το μαχαίρι στο λαιμό του λαού και του λέει: «Τι
θέλεις; Να μην πληρωθούν οι συντάξεις των γερόντων, ή να αυξηθούν τα
τροφεία του παιδιού σου στον παιδικό σταθμό, αφού χωρίς τα ταμειακά
διαθέσιμα ο δήμος δεν θα μπορεί να τον λειτουργήσει;». 'Η «θέλεις να μην
πληρώσουμε τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων, ή να μείνουν απλήρωτοι
χιλιάδες εργαζόμενοι στα ερευνητικά προγράμματα των πανεπιστημίων, να
μην έχουν τα νοσοκομεία ακόμα και τα στοιχειώδη υλικά;».
Αυτός
είναι ο πυρήνας του εκβιασμού που κάνει η κυβέρνηση και γι' αυτό είναι
αντιλαϊκή η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου, η οποία σερβίρεται μάλιστα
με το μανδύα του «πατριωτικού καθήκοντος». Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να
ξεχνάνε και κάτι ακόμα: Με την ίδια πάνω κάτω επιχειρηματολογία, η
προηγούμενη κυβέρνηση έφερε το 2012 το PSI, το οποίο στέρησε μόνο από τα
ασφαλιστικά ταμεία περίπου 13 δισ. ευρώ.
Και τότε, οι κορόνες για
το πατριωτικό καθήκον έδιναν και έπαιρναν, όπως και οι «εγγυήσεις» ότι
τα λεφτά θα επιστραφούν. Τίποτα από αυτά δεν έγινε, αλλά επιπλέον, το
στράγγισμα των Ταμείων άνοιξε το δρόμο για νέες αντιασφαλιστικές
ανατροπές. Ο ίδιος κίνδυνος παραμονεύει και τώρα για τους εργαζόμενους
και το λαό.
Πολύ περισσότερο που πριν από λίγες μέρες η ίδια η
κυβέρνηση έφερε μια άλλη ΠΝΠ, με την οποία διαγράφει μέχρι και στο 100%
τα πρόστιμα, τους τόκους και κάθε είδους προσαύξηση που έχει επιβληθεί
σε ισχυρούς επιχειρηματικούς ομίλους για παραβάσεις όπως λαθρεμπόριο,
έκδοση πλαστών και εικονικών τιμολογίων, απόκρυψη φορολογητέας ύλης, μη
απόδοση ΦΠΑ και ειδικών φόρων κ.ά. Να γιατί η πολιτική και αυτής της
κυβέρνησης είναι ταξική υπέρ του κεφαλαίου.
Σύγκλιση μισθών προς τα κάτω
Αλλο
ζήτημα που απασχόλησε την επικαιρότητα, ήταν η δημοσιοποίηση από το
υπουργείο Εργασίας του προσχέδιου νόμου για τον κατώτερο μισθό και τις
Συλλογικές Συμβάσεις.
Τι αποδείχτηκε; Οτι η μεθόδευση κυβέρνησης -
εργοδοσίας, αν τελικά κατατεθεί το νομοσχέδιο με αυτήν τη μορφή,
αποσκοπεί στη σύγκλιση προς τα κάτω όλων των μισθών, με δραματική
συρρίκνωση των κλαδικών. Κι όλα αυτά με το μανδύα της σταδιακής αύξησης
του κατώτερου μισθού και της επαναφοράς των συλλογικών διαπραγματεύσεων,
στο έδαφος μιας πραγματικότητας που διαμορφώνεται στην αγορά εργασίας
και δίνει την ευχέρεια στην εργοδοσία να καθηλώνει τους κλαδικούς
μισθούς ακόμα και μέχρι τα όρια των κατώτερου, που θα υπογράφεται με την
Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση.
Δηλαδή, μια από τις βασικές
προεκλογικές εξαγγελίες της κυβέρνησης, που ήταν η αύξηση του κατώτερου
μισθού, αποδεικνύεται ότι ήταν το «προπέτασμα καπνού» για την παραπέρα
μείωση του συνολικού εργατικού εισοδήματος, σε βάρος βέβαια των
εργαζομένων και υπέρ της εργοδοσίας.
Αυτή είναι που θα βγει
κερδισμένη, όταν στο τέλος «κάνει ταμείο» με τις Συλλογικές Συμβάσεις,
καθώς ο νόμος που σχεδιάζει η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για την
ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα περασμένα χρόνια.
Δεν
ξεχνάμε, επίσης, ότι τα Εργασιακά και το Ασφαλιστικό είναι από τα
βασικά σημεία στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές και προϋπόθεση για
να υπάρξει συμφωνία. Η μετάθεση της όλης συζήτησης για τον Ιούνη,
σημαίνει ότι το σχέδιο που παρουσίασε η κυβέρνηση για προσχέδιο νόμου,
μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο τους αμέσως επόμενους μήνες.
«Να σε κάψω Γιάννη» για τους μετανάστες...
Ιδια
είναι η γεύση και στο μεταναστευτικό. Κανένα ουσιαστικό μέτρο
προστασίας για τους «κολασμένους της Γης», που φτάνουν βασανισμένοι στη
χώρα μας, δεν πήρε η κυβέρνηση, όπως καταγγέλλουν εργατικά σωματεία και
φορείς της Τοπικής Διοίκησης από τις περιοχές που αντιμετωπίζουν το
μεγαλύτερο πρόβλημα (νησιά Αιγαίου κ.ά.).
Οπως δεν ακούσαμε από
κυβερνητικά χείλη ούτε μια λέξη καταδίκης της πολιτικής των
ιμπεριαλιστών, που άναψαν το φιτίλι σε όλο το τόξο από την Ουκρανία
μέχρι τις δυτικές ακτές της Βόρειας Αφρικής, για να υπηρετήσει ο
καθένας, μέσα από τους ανταγωνισμούς τους, τα ιδιαίτερα συμφέροντα της
αστικής του τάξης. Αυτοί είναι που εξέθρεψαν και τους τζιχαντιστές, όταν
σε προηγούμενες εποχές ευνοούσαν τους σχεδιασμούς τους στην ευρύτερη
περιοχή της Μέσης Ανατολής.
Σ' αυτό το ιμπεριαλιστικό παρανάλωμα
έχουν σημαντική ευθύνη και συμβολή οι ελληνικές κυβερνήσεις, με τη
συμμετοχή τους στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, που τώρα χύνουν κροκοδείλια δάκρυα
για τις καραβιές των μεταναστών και προσφύγων.
Μάλιστα, η σημερινή
συγκυβέρνηση, όχι μόνο δεν καταδικάζει τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματα στην
περιοχή, όχι μόνο δεν σκοπεύει να σταματήσει κάθε άμεση και έμμεση
συμμετοχή της χώρας σ' αυτά, αλλά δηλώνει διαθέσιμη για μια «πιο
δυναμική» απάντηση στους τζιχαντιστές, η δράση των οποίων αναδεικνύεται
σε «νούμερο 1» πρόσχημα για νέες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και
πολέμους. Από αυτές τις επεμβάσεις, είναι βέβαιο ότι θα αυξηθούν οι
μεταναστευτικές ροές και μαζί τους η καταστολή όσων προσπαθούν να φύγουν
από την κόλαση του πολέμου, όπως αποφάσισε άλλωστε και η Σύνοδος
Κορυφής την περασμένη Πέμπτη.
Θαρρετή συζήτηση με πειστικά επιχειρήματα
Μπορούν
οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι φτωχοί αγρότες, οι νεολαίοι,
οι γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων να σταυρώσουν τα χέρια και να δείξουν
ανοχή απέναντι σε βασικές επιλογές της κυβέρνησης για τα θέματα που
«καίνε» τη ζωή τους και τη ζωή των γύρω τους;
Η απάντηση είναι πως
όχι. Κάθε λεπτό που χάνεται στην οργάνωση του αγώνα, κάθε σπιθαμή που
κερδίζει η λογική της ανοχής και της συναίνεσης επιτείνουν τον
εφησυχασμό και δίνουν χρόνο στο κεφάλαιο να προετοιμάσει το έδαφος για
μέτρα που απαιτεί η κερδοφορία του.
Ολα τα παραπάνω ζητήματα
πρέπει να απασχολήσουν τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα
ενόψει και της Εργατικής Πρωτομαγιάς. Χρειάζεται να ανοίξει θαρρετά η
συζήτηση στους χώρους δουλειάς για τον ταξικό χαρακτήρα της πολιτικής
που υπηρετεί η κυβέρνηση παίρνοντας το νήμα από τις προηγούμενες.
Με
γενικές συνελεύσεις, εκδηλώσεις, περιοδείες, με πρωτοβουλίες των
συνδικάτων να αναδείχνεται με πειστικά επιχειρήματα γιατί το ένα ή το
άλλο μέτρο που παίρνει ή εξαγγέλλει η κυβέρνηση δεν οδηγεί ούτε σε
μερική ανάκτηση των απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα
χρόνια. Οτι κινείται στις ράγες της διαχείρισης που έκαναν και οι
προηγούμενοι, ότι χρειάζεται οργανωμένη πάλη και ανασύνταξη του
κινήματος για να «σπάσει το ρόδι» και να ανοίξει ο δρόμος για την
ευημερία του λαού, την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.
Να
γίνει κατανοητό ότι οι θυσίες συνεχίζονται και πως το φως στην άκρη του
τούνελ που επαγγέλλεται η κυβέρνηση καμιά σχέση δεν έχει με τα λαϊκά
συμφέροντα και τις σύγχρονες ανάγκες. Οτι η ανοχή «δουλεύει» σε βάρος
τους και ότι δεν μπορεί τα δικά τους συμφέροντα να ταυτίζονται με αυτά
της εργοδοσίας, που στηρίζει την κυβέρνηση και πρωτοστατεί στους
εκβιασμούς σε βάρος του λαού.
Πρωτοπόρα δράση παντού
Αντιδράσεις
βέβαια υπάρχουν, κύρια εκεί που οι ταξικές δυνάμεις παρεμβαίνουν,
αποκαλύπτουν και αναπτύσσουν δράση, συσπειρώνοντας ευρύτερες δυνάμεις.
Αυτές είναι που πρέπει να γενικευτούν, χωρίς να υποτιμάται κανένα από τα
προβλήματα που γεννάει η πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ. Χωρίς να
υποτιμούνται οι διαθέσεις και τα αγωνιστικά σκιρτήματα σε κλάδους και
τόπους δουλειάς, κάτω από την πίεση των οξυμένων προβλημάτων.
Για
παράδειγμα, σε όλα τα νοσοκομεία η κατάσταση είναι οριακή και ξεφτίζει η
προπαγάνδα της κυβέρνησης ότι θα πάρει μέτρα, για να βελτιωθεί η
καθημερινότητα του κόσμου. Αν δεν υπάρξει δράση από τα κάτω, με αιτήματα
που φέρνουν το κίνημα σε ρήξη με την κυρίαρχη πολιτική της ΕΕ και του
κεφαλαίου, η κατάσταση θα επιδεινωθεί κι άλλο, το κόστος που έχει η
Υγεία για τη λαϊκή οικογένεια θα μεγαλώσει.
Το ίδιο ισχύει και σε
άλλα μέτωπα, όπως αυτό των Συλλογικών Συμβάσεων, το Ασφαλιστικό, η
προστασία των ανέργων, η φορολογία των αγροτών, τα χρέη των
αυτοαπασχολούμενων και μικρών ΕΒΕ. Με δηλώσεις «καλών προθέσεων» από την
κυβέρνηση δεν γεμίζει το πιάτο στο τραπέζι της λαϊκής οικογένεια. Πολύ
περισσότερο που τα δείγματα γραφής μέχρι σήμερα επιβεβαιώνουν ότι τίποτα
δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα από
την πολιτική της...
