Με
το πανελλαδικό συλλαλητήριο, κορυφώνεται ένα δίμηνο έντονης
αγωνιστικής δράσης από τα συνδικάτα και το ΠΑΜΕ, για όλα τα ζητήματα που
απασχολούν την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Οι κατακτήσεις και τα
βήματα που έγιναν σ' αυτό το διάστημα, είναι «ένα το κρατούμενο» για τις
ταξικές δυνάμεις, στην προσπάθεια να δοθεί ώθηση στην ανασυγκρότηση του
κινήματος, να οργανωθεί η αντεπίθεση στην κυρίαρχη πολιτική του
κεφαλαίου, της ΕΕ και των κομμάτων τους.
Επόμενος μεγάλος σταθμός είναι η πανεργατική
πανελλαδική απεργία στις 27 Νοέμβρη. Εκεί πρέπει να χτυπούν από αύριο
όλα τα σφυριά. Να αποτελέσει η συμμετοχή στην απεργία και στις
απεργιακές συγκεντρώσεις του ταξικού κινήματος συνέχεια του σημερινού
πανελλαδικού συλλαλητηρίου, να αξιοποιηθεί η δυναμική του για την
κλιμάκωση της εργατικής - λαϊκής πάλης. Κάθε αναμονή και εφησυχασμός
δίνουν χρόνο στον αντίπαλο να οργανώσει καλύτερα την επίθεσή του.
Η συζήτηση γύρω από το «έρχεται, δεν έρχεται» η
τρόικα, οι διακηρύξεις για το «τέλος των μνημονίων» και οι προκλητικές
ιαχές ότι τάχα «δικαιώνονται οι θυσίες του λαού» στόχο έχουν να
συγκαλύψουν ότι οι αντιδραστικές «μεταρρυθμίσεις», μέσα κι έξω από τις
συμφωνίες με την τρόικα, δεν έχουν τέλος. Ψηλά στη λίστα βρίσκονται οι
αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, οι νέες μειώσεις στους μισθούς των
δημοσίων υπαλλήλων, η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, το
Ασφαλιστικό.
Ανεξάρτητα από το χρόνο που θα επιλέξει να «χτυπήσει»
η κυβέρνηση σε καθένα από τα παραπάνω μέτωπα, κανείς δεν μπορεί να
αμφισβητήσει ότι όλα εντάσσονται στο στρατηγικό της σχεδιασμό για τη
θωράκιση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, την ανάκαμψη
της κερδοφορίας τους. Από αυτή τη σκοπιά, είναι επικίνδυνη η στάση της
πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, που προσπαθεί να καλλιεργήσει εφησυχασμό στους
εργαζόμενους, τόσο στο ζήτημα του συνδικαλιστικού νόμου, όσο και σ' αυτό
των ομαδικών απολύσεων.
Εξίσου υπονομευτική για το κίνημα είναι η προσπάθεια
του ΣΥΡΙΖΑ να πείσει τους εργαζόμενους ότι διέξοδος από τη σημερινή
κατάσταση είναι η κάλπη και η ανάδειξη μιας κυβέρνησης με κορμό τον
ίδιο. Καλλιεργεί αυταπάτες και τη λογική της ανάθεσης, που την πλήρωσε
και την πληρώνει ο λαός.
Με το επιχείρημα της «ανθρωπιστικής κρίσης», ο ΣΥΡΙΖΑ
λέει στους εργαζόμενους να συμβιβαστούν με τη φτώχεια τους, να μη
ζητάνε πολλά. Το ίδιο κάνει και η κυβέρνηση, μοιράζοντας τα ψίχουλα του
«ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» και αυτά «υπό προϋποθέσεις». Κρύβουν
ότι σε συνθήκες κρίσης, ένα σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου συνεχίζει και
ενισχύει την κερδοφορία του. Κρύβουν ότι τα κέρδη προ φόρων για 500
εισηγμένες επιχειρήσεις στην Ελλάδα ήταν το 2013 7,6 δισ. ευρώ, αυξημένα
κατά 120% σε σχέση με το 2012.
Όλα αυτά είναι ζητήματα που πρέπει να απασχολήσουν
τις Γενικές Συνελεύσεις και τις συνεδριάσεις των συνδικάτων ενόψει της
απεργίας στις 27 Νοέμβρη, να γίνουν αντικείμενο συζήτησης με τους
εργαζόμενους. Μπροστά προβάλλει ολοένα και πιο φανερά το δίλημμα
«σύγκρουση ή υποταγή». Κάθε βήμα που μεγαλώνει την εμπιστοσύνη του λαού
στη δική του δύναμη, που τον χειραφετεί από τις δυνάμεις της υποταγής,
είναι κέρδος για την ανασυγκρότηση του κινήματος. Τέτοιο βήμα πρέπει να
είναι και η απεργία.
Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη του Σαββάτου 1η Νοέμβρη 2014
