Καθώς την προηγούμενη βδομάδα η ΕΕ καθόριζε
τις προτεραιότητές της για την επόμενη πενταετία, ο κόσμος διάβαζε για
τα σκάνδαλα του Λουξεμβούργου. Τα φώτα εστίασαν στον πρόεδρο της ΕΕ Ζ.
Κ. Γιούνκερ, με αφορμή αποκαλύψεις για το φορολογικό καθεστώς του
Λουξεμβούργου, όταν αυτός ήταν πρωθυπουργός. Πέρασε, έτσι, απόλυτα
ασχολίαστος ο δεκάλογος Γιούνκερ, που δεν είναι βέβαια ατομικά δικός
του, είναι ο δεκάλογος της ΕΕ στο σύνολό της.
Με το δεκάλογο ζητείται, ουσιαστικά, να γίνει πιο σφιχτή η ΕΕ στην εφαρμογή των πολιτικών της, να προστατευτεί το ευρώ κι αυτό να συμβεί με ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο για την εφαρμογή της κεντρικής πολιτικής από τα κράτη - μέλη. Βήματα σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι ήδη τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» και η σφιχτή εποπτεία στους προϋπολογισμούς των κρατών. Παραπέρα, ο Γιούνκερ προχωρά σε μια κωδικοποίηση, που, όπως ο ίδιος αναφέρει, συνδέεται άμεσα με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, που «καλούν για μια ισχυρή απάντηση», καθώς την ίδια ώρα η καπιταλιστική κρίση δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης, αντίθετα νέα κρίση είναι μπροστά, ενώ ταυτόχρονα μεγάλες μάζες εργαζομένων ικανές να παράξουν υπεραξία, είναι στην ανεργία, δηλαδή παραμένουν ανεκμετάλλευτες, ενώ την ίδια στιγμή ο ανταγωνισμός έχει εξασφαλίσει εντατικότερη εκμετάλλευση.
Ο δεκάλογος της νέας Κομισιόν επιδιώκει την προώθηση μιας σειράς αναδιαρθρώσεων, με στόχο ΕΕ πιο ανταγωνιστική σε συνθήκες όξυνσης της διεθνούς διαπάλης για την κυριαρχία στις αγορές. Ετσι, όταν αναφέρεται σε θέσεις εργασίας και απασχόληση, στην ουσία παραπέμπει σε πολιτικές μοιράσματος της ανεργίας και της φτώχειας, σε πολιτικές ενίσχυσης των καπιταλιστικών επενδύσεων, διαμορφώνοντας το κατάλληλο πλαίσιο εκμετάλλευσης, ώστε να μπορούν να αποδώσουν οι νέες επενδύσεις. Αναφέρεται στην ανάγκη ενιαίας ψηφιακής αγοράς, που αφορά στην ανάπτυξη στην ΕΕ όλων τον κλάδων και εφαρμογών της ψηφιακής τεχνολογίας, που έτσι κι αλλιώς έχουν ως βάση τους την επικοινωνία κάθε μορφής, άρα αυτό σημαίνει και επέκταση των τηλεπικοινωνιακών ομίλων σε έναν ευρύτερο τομέα δράσης, αυτόν των οπτικοακουστικών μέσων όπως και ανάπτυξη άλλων εφαρμογών στην ψηφιακή βιομηχανία. Βλέπει την ανάγκη ενεργειακής ένωσης, άλλωστε υπάρχει το ενεργειακό πρόγραμμα της ΕΕ, αλλά προβάλλει την ανάγκη επιτάχυνσής του υπό το πρίσμα του ανταγωνισμού Ρωσίας - ΗΠΑ στο χώρο του φυσικού και σχιστολιθικού αερίου, αντιπαράθεση που απειλεί την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ. Κάνει λόγο για «πιο δίκαιη εσωτερική αγορά με ενίσχυση της βιομηχανίας», θέτοντας ως στόχους τη θεσμοθέτηση νέων κανόνων ανταγωνισμού και την καλύτερη προώθηση της κινητικότητας των εργαζομένων. Ενώ, όταν μιλά για νέα πολιτική για τη νόμιμη μετανάστευση, για στρατηγική εσωτερικής ασφάλειας και επιχειρησιακά μέτρα για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού», εννοεί την ελεγχόμενη μετανάστευση με επιστημονικοτεχνικό και άλλο εργατικό δυναμικό που να αποδίδει τα μέγιστα στα κέρδη, με ταυτόχρονα μέτρα ενίσχυσης της κρατικής καταστολής. Κάνει λόγο, επίσης, για αναθεώρηση της νομοθεσίας για την έγκριση των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών που σημαίνει την απελευθέρωση της παραγωγής τέτοιων προϊόντων στον ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ.
Το δεκάλογο διανθίζουν μια σειρά ακόμα οδηγίες, σε καμία απ' αυτές, όμως, δεν ενυπάρχει στοιχείο που να αφορά σε ικανοποίηση λαϊκών αναγκών. Αντίθετα, οδηγούν σε ισχυροποίηση του κεφαλαίου, όπως π.χ. το βάθεμα της ΟΝΕ, ή το ελεύθερο εμπόριο με ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα δεκάλογο που οδηγεί σε ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο τις αντιλαϊκές πολιτικές και πρέπει να αντιμετωπιστεί από την εργατική τάξη σαν συστατικό της ενιαίας στρατηγικής των μονοπωλίων με την οποία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο. Να αξιοποιηθεί για να βγουν συμπεράσματα ότι εντός της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος για τους εργαζόμενους, ότι οι προτεραιότητες και τα θέλω του κεφαλαίου έρχονται σε αντίθεση με αυτά των εργαζομένων.
Με το δεκάλογο ζητείται, ουσιαστικά, να γίνει πιο σφιχτή η ΕΕ στην εφαρμογή των πολιτικών της, να προστατευτεί το ευρώ κι αυτό να συμβεί με ακόμα μεγαλύτερο έλεγχο για την εφαρμογή της κεντρικής πολιτικής από τα κράτη - μέλη. Βήματα σ' αυτήν την κατεύθυνση είναι ήδη τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα» και η σφιχτή εποπτεία στους προϋπολογισμούς των κρατών. Παραπέρα, ο Γιούνκερ προχωρά σε μια κωδικοποίηση, που, όπως ο ίδιος αναφέρει, συνδέεται άμεσα με τις εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή, που «καλούν για μια ισχυρή απάντηση», καθώς την ίδια ώρα η καπιταλιστική κρίση δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης, αντίθετα νέα κρίση είναι μπροστά, ενώ ταυτόχρονα μεγάλες μάζες εργαζομένων ικανές να παράξουν υπεραξία, είναι στην ανεργία, δηλαδή παραμένουν ανεκμετάλλευτες, ενώ την ίδια στιγμή ο ανταγωνισμός έχει εξασφαλίσει εντατικότερη εκμετάλλευση.
Ο δεκάλογος της νέας Κομισιόν επιδιώκει την προώθηση μιας σειράς αναδιαρθρώσεων, με στόχο ΕΕ πιο ανταγωνιστική σε συνθήκες όξυνσης της διεθνούς διαπάλης για την κυριαρχία στις αγορές. Ετσι, όταν αναφέρεται σε θέσεις εργασίας και απασχόληση, στην ουσία παραπέμπει σε πολιτικές μοιράσματος της ανεργίας και της φτώχειας, σε πολιτικές ενίσχυσης των καπιταλιστικών επενδύσεων, διαμορφώνοντας το κατάλληλο πλαίσιο εκμετάλλευσης, ώστε να μπορούν να αποδώσουν οι νέες επενδύσεις. Αναφέρεται στην ανάγκη ενιαίας ψηφιακής αγοράς, που αφορά στην ανάπτυξη στην ΕΕ όλων τον κλάδων και εφαρμογών της ψηφιακής τεχνολογίας, που έτσι κι αλλιώς έχουν ως βάση τους την επικοινωνία κάθε μορφής, άρα αυτό σημαίνει και επέκταση των τηλεπικοινωνιακών ομίλων σε έναν ευρύτερο τομέα δράσης, αυτόν των οπτικοακουστικών μέσων όπως και ανάπτυξη άλλων εφαρμογών στην ψηφιακή βιομηχανία. Βλέπει την ανάγκη ενεργειακής ένωσης, άλλωστε υπάρχει το ενεργειακό πρόγραμμα της ΕΕ, αλλά προβάλλει την ανάγκη επιτάχυνσής του υπό το πρίσμα του ανταγωνισμού Ρωσίας - ΗΠΑ στο χώρο του φυσικού και σχιστολιθικού αερίου, αντιπαράθεση που απειλεί την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ. Κάνει λόγο για «πιο δίκαιη εσωτερική αγορά με ενίσχυση της βιομηχανίας», θέτοντας ως στόχους τη θεσμοθέτηση νέων κανόνων ανταγωνισμού και την καλύτερη προώθηση της κινητικότητας των εργαζομένων. Ενώ, όταν μιλά για νέα πολιτική για τη νόμιμη μετανάστευση, για στρατηγική εσωτερικής ασφάλειας και επιχειρησιακά μέτρα για την καταπολέμηση της «τρομοκρατίας και του εξτρεμισμού», εννοεί την ελεγχόμενη μετανάστευση με επιστημονικοτεχνικό και άλλο εργατικό δυναμικό που να αποδίδει τα μέγιστα στα κέρδη, με ταυτόχρονα μέτρα ενίσχυσης της κρατικής καταστολής. Κάνει λόγο, επίσης, για αναθεώρηση της νομοθεσίας για την έγκριση των γενετικά τροποποιημένων οργανισμών που σημαίνει την απελευθέρωση της παραγωγής τέτοιων προϊόντων στον ανταγωνισμό τους με τις ΗΠΑ.
Το δεκάλογο διανθίζουν μια σειρά ακόμα οδηγίες, σε καμία απ' αυτές, όμως, δεν ενυπάρχει στοιχείο που να αφορά σε ικανοποίηση λαϊκών αναγκών. Αντίθετα, οδηγούν σε ισχυροποίηση του κεφαλαίου, όπως π.χ. το βάθεμα της ΟΝΕ, ή το ελεύθερο εμπόριο με ΗΠΑ. Πρόκειται για ένα δεκάλογο που οδηγεί σε ακόμα πιο ασφυκτικό πλαίσιο τις αντιλαϊκές πολιτικές και πρέπει να αντιμετωπιστεί από την εργατική τάξη σαν συστατικό της ενιαίας στρατηγικής των μονοπωλίων με την οποία βρίσκεται σε διαρκή πόλεμο. Να αξιοποιηθεί για να βγουν συμπεράσματα ότι εντός της ΕΕ και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος για τους εργαζόμενους, ότι οι προτεραιότητες και τα θέλω του κεφαλαίου έρχονται σε αντίθεση με αυτά των εργαζομένων.
