Αρχαιρεσίες και ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος

Του Γιώργου Σκιαδιώτη*

Δημιουργήθηκε πριν από χρόνια με πρωτοβουλία συνδικαλιστών το ΠΑΜΕ για να αντιπαλέψει και να αντιστρέψει την κατάσταση που επικρατούσε στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πριν από όλα τη γραμμή ενσωμάτωσης με την οποία δρούσε και δρα η πλειοψηφία του, τόσο στις ανώτερες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όσο και παρακάτω.

Να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα απομαζικοποίησης, γραφειοκρατίας, εκφυλισμού, απόσπασης από τους εργαζόμενους, της δράσης εξ ονόματος των εργαζομένων χωρίς τους εργαζόμενους.

Όλα αυτά τα χρόνια, δόθηκαν σκληρές μάχες κόντρα και αντιπαλεύοντας τις δυσκολίες που πρόσθεσε η καπιταλιστική κρίση και οι συνέπειές της, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η κρατική και εργοδοτική τρομοκρατία, η απαξίωση της οργανωμένης πάλης, που πατάει στη δυσκολία συνολικής ανατροπής και παρεμπόδισης της αντεργατικής επίθεσης και στη στάση και τη δράση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Σήμερα, ευρύτερες εργατικές και λαϊκές μάζες αναγνωρίζουν ότι χωρίς το ΠΑΜΕ και τη δράση του, τα πράγματα θα ήταν για τα λαϊκά στρώματα πολύ χειρότερα.

Γίνονται ουσιαστικά βήματα

Οι τελευταίοι μήνες, με την παρέμβαση των δυνάμεων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, με σταθμούς το συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη, την απεργία της 27ης Νοέμβρη έδειξαν ότι γίνονται ουσιαστικά βήματα στην ανασύνταξη. Πάρθηκαν μια σειρά από πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις, που προσπαθούμε να αποτελέσουν σταθερό τρόπο δουλειάς, ώστε να προχωρά πιο γρήγορα η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Τέτοια βήματα είναι:

Η καλύτερη λειτουργία του ΔΣ, με ένα σχέδιο καλά επεξεργασμένο, με κλιμάκωση στην υλοποίησή του, με αξιοποίηση όλων των μελών του ΔΣ, καθώς και άλλων εργαζομένων, με βάση το επεξεργασμένο πλαίσιο πάλης που συζητήθηκε σε πανελλαδική σύσκεψη.

Το άνοιγμα των ΔΣ, των Σωματείων στους τόπους δουλειάς, το δέσιμο με τα μέλη του Σωματείου, αξιοποιώντας και ενεργοποιώντας κόσμο μέσα από τις σωματειακές επιτροπές, τις επιτροπές γυναικών, νεολαίας, μεταναστών, πολιτισμού, κ.λπ.

Η ανατροπή αρνητικών αποφάσεων και δυσκολιών στην οργάνωση της πάλης, λόγω συσχετισμών, με πιο ολοκληρωμένη συζήτηση στα ΔΣ και κυρίως από τα κάτω μέσα από τις Γενικές Συνελεύσεις και γενικά μέσα από τη συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις.

Η καλύτερη συζήτηση για το συνδυασμό των εξελίξεων του χώρου και του κλάδου με τις γενικότερες εξελίξεις και την καλή συζήτηση με τους εργαζόμενους, ώστε να βγάζουν συμπεράσματα. Την ενασχόληση του Σωματείου σταθερά με όλα τα προβλήματα που ταλανίζουν την εργατική οικογένεια.

Η ανάπτυξη πρωτοβουλιών για τα προβλήματα, ώστε οι αρχαιρεσίες να μην είναι απόσπαση από τα προβλήματα, αλλά περίοδος έντασης της δράσης γι' αυτά.

Η εξασφάλιση αλληλοενημέρωσης, αλληλεγγύης, πρωτοβουλιών κοινής δράσης πριν από όλα με τους εργαζόμενους του κλάδου, συνολικά την εργατική τάξη αλλά και με τα σύμμαχα κοινωνικά στρώματα, αυτοαπασχολούμενους, μικρούς εμπόρους και βιοτέχνες, φτωχούς αγρότες, φοιτητές, σπουδαστές.

Δεν συμβιβαζόμαστε με τις δυσκολίες

Αν αυτά τα στοιχεία αποκτήσουν ακόμα πιο σταθερά, πιο μόνιμα και πιο γενικευμένα χαρακτηριστικά απ' ό,τι μέχρι σήμερα, γίνουν κατακτημένος, σταθερός τρόπος δουλειάς, οι αρχαιρεσίες των συνδικάτων, που είναι μια μεγάλη και επαναλαμβανόμενη μάχη, η οργάνωσή τους, τα αποτελέσματά τους θα συντελούν ακόμα καλύτερα στην πιο γρήγορη ανασύνταξη του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα αποτελέσματα των αρχαιρεσιών των τελευταίων χρόνων καταγράφουν μείωση των εργαζομένων που είναι γραμμένοι στα συνδικάτα και μείωση των εργαζομένων που ψηφίζουν σε αυτά, τόσο στον ιδιωτικό, όσο και στον δημόσιο τομέα.

Αυτή η γενική τάση μπορεί να ανατραπεί γιατί υπάρχουν κλάδοι, όπως, για παράδειγμα, το Εμπόριο, οι Τηλεπικοινωνίες, το Φάρμακο, ο Επισιτισμός κ.ά., αλλά και σωματεία, όπως στους Οικοδόμους, που σημειώνουν αύξηση στους συνδικαλισμένους και στους ψηφίσαντες.

Το στοιχείο αυτό δείχνει ότι δεν πρέπει να συμβιβαστούμε με τις δυσκολίες, να αποδεχτούμε την απομαζικοποίηση των συνδικάτων ως μοιραία και αντικειμενική συνέπεια της κρίσης και της στάσης του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Η δράση των ταξικών δυνάμεων με την πρωτοπόρα δουλειά των κομμουνιστών μπορεί να επιδρά αποφασιστικά, να περιορίζει ή και να αναιρεί τέτοιες δυσκολίες. Δεν είναι νομοτελειακό ο άνεργος, ο απολυμένος να ξεκόβεται από το συνδικάτο του και την οργανωμένη δράση.

Με επεξεργασμένη τακτική και σχέδιο

Οι αρχαιρεσίες των συνδικάτων πρέπει ακόμα πιο ολοκληρωμένα από τις δυνάμεις του Κόμματος και του ΠΑΜΕ να αντιμετωπιστούν με όρους ανασύνταξης του κινήματος, γενικεύοντας την πείρα και έχοντας κατά νου ότι:

Οι αρχαιρεσίες του συνδικάτου δεν είναι μόνο μια απλή αναμέτρηση ανάμεσα σε παρατάξεις. Κυρίως είναι σύγκρουση με την εργοδοσία, με την κυβέρνηση και τους μηχανισμούς τους. Είναι μάχη για να βγάλεις από τη συνείδηση των εργαζομένων τις επιδράσεις των καπιταλιστών ότι δεν χρειάζεται οργανωμένη δράση, ότι καπιταλιστές και εργαζόμενοι είναι κοινωνικοί εταίροι και έχουν κοινά συμφέροντα. Να πείσεις ότι όσο περισσότεροι εργαζόμενοι συμμετέχουν σε αυτές, τόσο αλλάζει προς το καλύτερο ο συσχετισμός απέναντι στην εργοδοσία και το αστικό κράτος. Συμμετοχή που και αυτή από μόνη της δεν αρκεί, αν δεν ενισχύεται η ταξική γραμμή, αν δεν συντελούν, έστω και λίγο, οι αρχαιρεσίες στο να αποκτά ο εργαζόμενος συλλογική ταξική συνείδηση, αν δεν βλέπει τον εαυτό του ως κομμάτι μιας συγκεκριμένης τάξης. Είναι οι αρχαιρεσίες πριν από όλα ταξική αναμέτρηση.

Όσο καλό σχέδιο και να έχεις, αν αυτό αφορά το τελευταίο 2μηνο πριν τις αρχαιρεσίες, αυτό μικρά και προσωρινά αποτελέσματα θα φέρει. Δεν καταχτάς κύρος και δε χτίζεις δεσμούς με τους εργαζόμενους τεντώνοντας τις δυνάμεις σου το τελευταίο διάστημα. Η εγγραφή εργαζομένων στο συνδικάτο και η συμμετοχή τους στις αρχαιρεσίες προϋποθέτουν λειτουργία του συνδικάτου όλη την προηγούμενη περίοδο με κριτήρια την επαφή με τους τόπους δουλειάς, τη γνώση των προβλημάτων των εργαζομένων και την πάλη γι' αυτά, δραστηριότητες και πρωτοβουλίες που να αξιοποιούν και να στηρίζονται στα μέλη των σωματείων.

Είναι μια διαρκής ιδεολογική και οργανωτική μάχη με έναν καλά οργανωμένο ταξικό αντίπαλο για τον απεγκλωβισμό δυνάμεων από την επιρροή της εργοδοσίας και τους μηχανισμούς της, από τις ρεφορμιστικές αντιλήψεις και αυταπάτες. Απαιτούν επεξεργασμένη τακτική και σχέδιο.

Το να βάλεις στη μάχη με σχέδιο όσο περισσότερες δυνάμεις μπορείς, να τις βοηθήσεις να δράσουν με πρωτοβουλία μέσα στο γενικό σχέδιο, προϋποθέτει επιτελική δουλειά από τις Κομματικές Ομάδες, τα ΔΣ. Δηλαδή, επεξεργασμένες θέσεις, μελετημένη επιχειρηματολογία, σωστά συνθήματα, ειδικό πρόγραμμα δουλειάς στις κατηγορίες όπου ρίχνουμε βάρος, όπως τις γυναίκες, τη νεολαία, τους μετανάστες.

Τα αποτελέσματα όλης της προηγούμενης περιόδου και ιδιαίτερα του τελευταίου διαστήματος, αυτά που στη δράση κατακτήθηκαν, επιβεβαιώνουν ότι με ακόμα μεγαλύτερες απαιτήσεις πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις αρχαιρεσίες των συνδικάτων.

* Ο Γιώργος Σκιαδιώτης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος για την Εργατική - Συνδικαλιστική δουλειά.

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από τον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη», 14 Δεκέμβρη 2014.