Ο «ρεαλισμός» του ΣΥΡΙΖΑ

«

Στις διαπραγματεύσεις ακούγονται πολλά. Στο τέλος όμως πρυτανεύουν ο ρεαλισμός και η αναζήτηση αμοιβαία επωφελών λύσεων». Ο Δ. Παπαδημούλης απαντώντας με τη συγκεκριμένη ρήση σε συνέντευξή του στη «Real news», 14/12/2014, έδωσε το στίγμα της στρατηγικής του ΣΥΡΙΖΑ. Παρόλο που στη δοσμένη στιγμή εξελίσσεται προσπάθεια έντασης της κάλπικης πόλωσης ανάμεσα σε κυβέρνηση - ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να κρυφτεί η στρατηγική μιας πολιτικής δύναμης που έχει μετεξελιχθεί σε καθαρά αστική σοσιαλδημοκρατική, συνειδητοποιώντας το ρόλο και την αποστολή της, δίνοντας ταυτόχρονα εξετάσεις στο κεφάλαιο ότι είναι ικανή πολιτικά να εγγυηθεί τη χειραγώγηση και το τράβηγμα του λαού στο άρμα του κεφαλαίου. Ο «ρεαλισμός» τους σημαίνει: Οτι με κριτήριο τη στήριξη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας θα διαπραγματευτούν με τους δανειστές, την ΕΕ, το ΔΝΤ και μπορεί να πουν και μια κουβέντα παραπάνω αλλά διαβεβαιώνουν ότι στο τέλος θα επικρατήσει ο ρεαλισμός με «αμοιβαία επωφελείς λύσεις». Δηλαδή, γνωρίζουν πολύ καλά ότι για τα συμφέροντα του ελληνικού κεφαλαίου οι όποιες διαπραγματεύσεις έχουν συγκεκριμένα όρια, αυτά που δεν διαταράσσουν τις στρατηγικές του συμμαχίες, που δεν αμφισβητούν το πλαίσιο της ΕΕ, του ΔΝΤ, των διεθνών ιμπεριαλιστικών οργανισμών στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα. Αυτό είναι το «μέτρο» των διαπραγματεύσεών τους και ας κατηγορούν σήμερα τη συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που κινείται ακριβώς στην ίδια κατεύθυνση, ότι δεν διαπραγματεύεται. Εξάλλου, το ίδιο το περιεχόμενο της διαπραγμάτευσης την οποία θα διεξαγάγει μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ έχει σημασία.

Δεν υπάρχει καλύτερη απόδειξη ότι θα διαπραγματευτούν για λογαριασμό του κεφαλαίου, από το γεγονός ότι επιμένουν να δίνουν διαπιστευτήρια στις λεγόμενες «αγορές», απαντώντας στην κυβερνητική προπαγάνδα αλλά και σ' αυτήν των αστικών ΜΜΕ, ντόπιων και ξένων, ότι με τον ΣΥΡΙΖΑ προκαλούνται κίνδυνοι για την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας, ότι δηλαδή τα ξένα κεφάλαια θα την εγκαταλείψουν, ότι η χώρα κινδυνεύει να βγει απ' το ευρώ. Απαντώντας καθησυχαστικά διαβεβαιώνει πως δεν θα προχωρήσουν σε μονομερείς ενέργειες και η διαπραγμάτευσή τους θα γίνει στο πλαίσιο της ΕΕ όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά για όλη την ΕΕ.

Αλλά η πιο τρανή απόδειξη είναι τα άρθρα της «Κυριακάτικης Αυγής», 14/12/2014, για το χρέος. Γράφει ο Γ. Μηλιός: «Η αποτελεσματική πολιτική λύση θα πρέπει να ακολουθήσει το πρότυπο λύσης που δόθηκε το 1953 για το δημόσιο χρέος της Ομοσπονδιακής Γερμανίας με τη Συμφωνία του Λονδίνου: Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και αποπληρωμή του υπολοίπου με ρήτρα ανάπτυξης. Εντούτοις, η λύση αυτή δεν συνιστά βιώσιμο σχέδιο για την Ευρωζώνη ως σύνολο και ειδικότερα για τις μεγαλύτερες οικονομίες (...) Μία από τις κεντρικές ιδέες της πρότασης είναι το μορατόριουμ πληρωμής τόκων και χρεολυσίων, το οποίο θα επιτρέψει σε προοδευτικές κυβερνήσεις να αποκτήσουν το δημοσιονομικό περιθώριο άσκησης κοινωνικών και αναπτυξιακών πολιτικών.
Το ζήτημα της χρονικής κατανομής των πληρωμών εξυπηρέτησης χρέους οφείλει να είναι βασική προϋπόθεση σε κάθε σχετική συζήτηση (...) Ξεκινώντας από αυτό το σημείο, η δική μας πρόταση διεκδικεί η EKT να αναλάβει τα χρεολύσια και τους τόκους για την πενταετία 2016 - 2020 και επιπλέον την πληρωμή των συνολικών τόκων που αντιστοιχούν στο εναπομείναν χρέος των κρατών της ΖτΕ, κεφαλαιοποιώντας και προσθέτοντας τους τόκους στο ήδη σωρευμένο χρέος (...) Οι απώλειες από πλευράς ΕΚΤ βρίσκονται απολύτως μέσα στα όρια των δυνατοτήτων της. Οσο διαρκεί το πρόγραμμα, η ΕΚΤ θα διατηρεί τα κέρδη από την έκδοση νομίσματος (seigniorage), πράγμα που σημαίνει ότι σε τέσσερις δεκαετίες θα έχει καλύψει τις απώλειές της».
Ετσι, από τη λύση «τύπου Γερμανίας του 1953», ή τη διαγραφή μέρους του χρέους και την αποπληρωμή του υπόλοιπου με ρήτρα ανάπτυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, ως πιο ρεαλιστής, προτείνει το μορατόριουμ πληρωμής τόκων και χρεολυσίων για πέντε χρόνια και στη συνέχεια την αποπληρωμή του χρέους από το λαό και όχι βεβαίως από τους βιομήχανους, τους τραπεζίτες, τους εφοπλιστές κ.λπ. Γιατί δεν υπάρχει κανένας τρόπος να πληρώσουν όλοι αυτοί για το χρέος εφόσον είναι κυρίαρχοι οικονομικά και πολιτικά στην κοινωνία. Εφόσον η ρύθμιση της αποπληρωμής του έχει ως σκοπό να διαμορφωθούν ευνοϊκές συνθήκες για τον επαναδανεισμό της ελληνικής οικονομίας με σκοπό τη στήριξη της κερδοφόρας δραστηριότητάς τους. Εφόσον ο προϋπολογισμός του κράτους συντάσσεται με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα.

Η «Αυγή», για να μην αφήσει περιθώρια παρανοήσεων, δημοσιεύει καλού - κακού και ένα άρθρο του Ν. Χριστοδουλάκη για το χρέος, του υπουργού Οικονομικών των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Κ. Σημίτη που έβαλαν την Ελλάδα στην Ευρωζώνη, και με τίτλο «Δεν υπάρχει δωρεάν διαγραφή χρέους». Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος της «Αυγής» στο άρθρο που προϊδεάζει ότι το «κούρεμα» ή η «διαγραφή» πληρώνονται, άρα έχει δίκιο ο Μηλιός που μιλά όχι για «Διαγραφή χρέους» αλλά για «μορατόριουμ πληρωμών τόκων και χρεολυσίων», δηλαδή η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ.

Να τι γράφει ο Ν. Χριστοδουλάκης: «Καμία χώρα δεν θα είναι διατεθειμένη να "χαρίσει τα δανεικά" στην Ελλάδα για να αντιμετωπίσει τη δική της κρίση. Για τους λόγους αυτούς, το ζήτημα αναδιάρθρωσης του χρέους πρέπει να τεθεί σε νέα βάση, διαφορετική τόσο από την αντίληψη που την βλέπει ως "επιβράβευση για τα όσα έχει κάνει μέχρι τώρα η κυβέρνηση", όσο και από τις ιαχές εσωτερικού ηρωισμού που επιζητούν μονομερή διαγραφή, χωρίς όμως να περιγράφουν και το τι θα επακολουθήσει». Τι λέει ευθαρσώς; Οτι δεν μπορεί μονομερώς να διαγραφεί το χρέος στο πλαίσιο του καπιταλισμού και της ΕΕ. Αφήνει λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ τον Χριστοδουλάκη να λέει κάτι που δεν μπορεί να ομολογήσει ανοιχτά ο ίδιος διαχέοντας, επειδή θέλει να αιωρείται στην ατμόσφαιρα η αίσθηση, ότι αν χρειαστεί μπορεί να επιλέξει και αποφάσεις σύγκρουσης με τις αγορές και γι' αυτό άλλωστε αξιοποιεί στο εσωτερικό του τη λεγόμενη «Αριστερή Πλατφόρμα», να πετάει και καμιά ανέξοδη παρόλα...

Αν λοιπόν δει καθένας τη συσχέτιση των δύο άρθρων, που είναι μάλιστα σε αντικριστές σελίδες στην «Αυγή», κατανοεί το «ρεαλισμό» του Παπαδημούλη, δηλαδή του ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή το ζήτημα του χρέους, ότι πάει να διαπραγματευτεί όχι την πληρωμή από το λαό λιγότερου χρέους, όπως έως τώρα έλεγε για να τον χειραγωγεί, προβάλλοντας την άποψη ότι δε γίνεται να διαγραφεί όλο το χρέος (και πώς να γίνει άλλωστε από μια κυβέρνηση όπως αυτή του ΣΥΡΙΖΑ που θα διαχειρίζεται τον καπιταλισμό επιδιώκοντας την ενίσχυση της αναπαραγωγής κερδών και κεφαλαίου...), αφού θα διέγραφε μέρος του, αλλά για την πληρωμή από το λαό ολόκληρου του χρέους. Απλώς ο Γ. Μηλιός, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ, πρότεινε μια διαφορετικής μορφής λύση απ' αυτήν που προτείνει η ΝΔ με την επιμήκυνση (και η πρόταση του Γ. Μηλιού περί επιμήκυνσης πρόκειται). Με αυτόν το ρεαλισμό ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς θα σταθεί σε όλα τα ζητήματα και όχι βεβαίως μόνο στο ζήτημα της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Με βάση αυτόν το ρεαλισμό δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ - και δεν το κάνει άλλωστε - να πει κουβέντα για ανάκτηση των απωλειών από την κρίση, για εξασφάλιση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και αναγκών. Το μόνο που μπορεί είναι υποσχέσεις για μια ζωή με ψίχουλα.