Κατά δημοσιεύματα, ο Π. Μπαλτάκος (πρώην γγ της κυβέρνησης, στενός συνεργάτης προηγούμενως του πρωθυπουργού, Αντ. Σαμαρά, αποπεμφθείς από τη θέση του όταν δημοσιοποιήθηκαν επαφές του με τη Χρυσή Αυγή) επισπεύδει τις διαδικασίες ίδρυσης άλλου ενός ακροδεξιού μορφώματος - κόμματος, του «Ριζοσπαστικού Εθνικού Συναγερμού» (ΡΙΖΕΣ).
Μαζί με απόστρατους των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας,
έναν πρώην πρόεδρο της ΓΣΕΒΕΕ, τον εκλεγμένο το 2012 με το ψηφοδέλτιο
των ΑΝΕΛ Β. Καπερνάρο, και έχοντας ταυτόχρονα τις ...ευλογίες του
Αρχιεπισκόπου Σινά και του Μητροπολίτη Πειραιώς, προγραμματίζουν εκλογή
αρχηγού έως τις αρχές του νέου έτους και κατάθεση του καταστατικού τους
στον Αρειο Πάγο.
Σε ένα πρώτο κείμενο που είδε το φως της δημοσιότητας λένε ότι η κίνησή τους γίνεται «στο όνομα του Ορθόδοξου γένους μας», για την «πατρίδα» και τη «σημαία». Αφού καταγγέλλει τη «κατοχή» στην οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται η Ελλάδα, όπως έχουν άλλωστε πει και άλλοι, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή, επικαλείται τα «εθνικά θέματα» που αξιοποιούνται για να «τσιμπούν» τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα προτάγματα των μονοπωλίων και να στοιχίζονται πίσω τους και πίσω από τους χειρισμούς που κάθε φορά επιλέγουν, για να τα εξυπηρετήσουν. Παραπέρα, ζητείται «να αντιμετωπιστεί δραστικά η λαθρομετανάστευση (...) να σταματήσουν η πληθυσμιακή αλλοίωση, η πολιτιστική αλλοτρίωση και η αποχριστιανοποίηση της χώρας», «να οργανωθεί η εθνική παιδεία με βάση την ελληνική παράδοση και την Ορθοδοξία». Τσιτάτα χιλιοειπωμένα και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, π.χ. από τον κατηγορούμενο για μίζες και οφσόρ Γ. Καρατζαφέρη. Επίσης, «να καταστεί το χρέος διαχειρίσιμο και να ανασταλεί η αποπληρωμή του μέχρι να επιτευχθούν αναπτυξιακοί ρυθμοί της οικονομίας» (ό,τι προτείνει δηλαδή και ο Δραγασάκης), βασικό ζητούμενο των μονοπωλίων η ρύθμιση του δημόσιου χρέους ώστε να απελευθερωθούν επιπλέον κονδύλια στήριξής τους.
Στο εν λόγω άρθρο αφού διατυπώνει τις ανησυχίες του για την «οικονομία της αγοράς», ο «πατριώτης» Μπαλτάκος παρουσιάζει ως «αθώα θύματα» τους Χίτες και ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των ναζί, τους οποίους αξιοποίησε μετέπειτα η ελληνική αστική τάξη, με τους ξένους πάτρονές της, για να διασφαλίσει εκ νέου την εξουσία της. Διαφημίζοντας, εξάλλου, την πυγμή της αστικής εξουσίας, δεν παραλείπει να θυμίζει πως έπνιξε στο αίμα το ΕΑΜικό κίνημα στα ελληνικά στρατεύματα της Μέσης Ανατολής. Σε άλλο σημείο ο Μπαλτάκος προσθέτει: «Κράτος χωρίς πειθαρχία, σεβασμό στους θεσμούς και αυστηρότητα στη διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά μόνο να πτωχεύσει ή να καταλήξει σε εθνικές συμφορές». Οσο δε για τις «εθνικές συμφορές» που επικαλείται, η ιστορική πραγματικότητα δείχνει ότι Μικρασία ή Κύπρος προέκυψαν στην προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή, σε σύγκρουση με αντίστοιχα συμφέροντα και επιδιώξεις άλλων αστικών δυνάμεων, σε ένα σύστημα που γεννά πόλεμο και πόνο για τους λαούς. Κάτι που γίνεται και σήμερα, σε μια ευρύτερη γεωγραφική ζώνη που μυρίζει μπαρούτι, και όπου η ντόπια αστική τάξη πασχίζει για την ισχυροποίησή της μέσω της «ενεργειακής» και «στρατιωτικής διπλωματίας», πάλι σε κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τα μονοπώλια άλλων χωρών.
Το κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να αξιοποιήσει όλο το φάσμα των αστικών δυνάμεων, από τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους ακροδεξιούς του Μπαλτάκου, για να προωθήσει ή προστατέψει τα συμφέροντά του. Αποδεικνύεται λοιπόν το πόσο αναγκαία είναι η οργανωμένη πάλη του λαού σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ισχυροποίησή του, της μόνης δύναμης που παλεύει σταθερά και αταλάντευτα για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.
Σε ένα πρώτο κείμενο που είδε το φως της δημοσιότητας λένε ότι η κίνησή τους γίνεται «στο όνομα του Ορθόδοξου γένους μας», για την «πατρίδα» και τη «σημαία». Αφού καταγγέλλει τη «κατοχή» στην οποία υποτίθεται ότι βρίσκεται η Ελλάδα, όπως έχουν άλλωστε πει και άλλοι, από τον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους ΑΝΕΛ και τη Χρυσή Αυγή, επικαλείται τα «εθνικά θέματα» που αξιοποιούνται για να «τσιμπούν» τα φτωχά λαϊκά στρώματα στα προτάγματα των μονοπωλίων και να στοιχίζονται πίσω τους και πίσω από τους χειρισμούς που κάθε φορά επιλέγουν, για να τα εξυπηρετήσουν. Παραπέρα, ζητείται «να αντιμετωπιστεί δραστικά η λαθρομετανάστευση (...) να σταματήσουν η πληθυσμιακή αλλοίωση, η πολιτιστική αλλοτρίωση και η αποχριστιανοποίηση της χώρας», «να οργανωθεί η εθνική παιδεία με βάση την ελληνική παράδοση και την Ορθοδοξία». Τσιτάτα χιλιοειπωμένα και στο πολύ πρόσφατο παρελθόν, π.χ. από τον κατηγορούμενο για μίζες και οφσόρ Γ. Καρατζαφέρη. Επίσης, «να καταστεί το χρέος διαχειρίσιμο και να ανασταλεί η αποπληρωμή του μέχρι να επιτευχθούν αναπτυξιακοί ρυθμοί της οικονομίας» (ό,τι προτείνει δηλαδή και ο Δραγασάκης), βασικό ζητούμενο των μονοπωλίων η ρύθμιση του δημόσιου χρέους ώστε να απελευθερωθούν επιπλέον κονδύλια στήριξής τους.
***
Πολύ καθαρότερα διαλαλούσε ο Μπαλτάκος
τα πιστεύω του αρθρογραφώντας πρόσφατα σε ιστοσελίδα γνωστή για τις
σχέσεις της με τα φασιστοειδή. Στο άρθρο του, αποδίδοντας στον ΣΥΡΙΖΑ
χαρακτηριστικά που δεν έχει και που τα στελέχη του έχουν αποκηρύξει εδώ
και δεκαετίες, ο Μπαλτάκος επιδίδεται σε ωμό και πρωτόγονο
αντικομμουνισμό, ως άλλος ένας επίδοξος ...θεωρητικός των αστών.
Αλλωστε, ο ίδιος είχε σε ανύποπτο χρόνο αυτοανακηρυχθεί σε εκ γενετής
αντικομμουνιστή (ήμουν από τότε που γεννήθηκα αντικομμουνιστής και θα
είμαι, είχε πει), όντας στέλεχος της ΝΔ και της κυβέρνησης.Στο εν λόγω άρθρο αφού διατυπώνει τις ανησυχίες του για την «οικονομία της αγοράς», ο «πατριώτης» Μπαλτάκος παρουσιάζει ως «αθώα θύματα» τους Χίτες και ταγματασφαλίτες, συνεργάτες των ναζί, τους οποίους αξιοποίησε μετέπειτα η ελληνική αστική τάξη, με τους ξένους πάτρονές της, για να διασφαλίσει εκ νέου την εξουσία της. Διαφημίζοντας, εξάλλου, την πυγμή της αστικής εξουσίας, δεν παραλείπει να θυμίζει πως έπνιξε στο αίμα το ΕΑΜικό κίνημα στα ελληνικά στρατεύματα της Μέσης Ανατολής. Σε άλλο σημείο ο Μπαλτάκος προσθέτει: «Κράτος χωρίς πειθαρχία, σεβασμό στους θεσμούς και αυστηρότητα στη διακυβέρνηση δεν μπορεί παρά μόνο να πτωχεύσει ή να καταλήξει σε εθνικές συμφορές». Οσο δε για τις «εθνικές συμφορές» που επικαλείται, η ιστορική πραγματικότητα δείχνει ότι Μικρασία ή Κύπρος προέκυψαν στην προσπάθεια της ελληνικής αστικής τάξης να αναβαθμιστεί γεωστρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή, σε σύγκρουση με αντίστοιχα συμφέροντα και επιδιώξεις άλλων αστικών δυνάμεων, σε ένα σύστημα που γεννά πόλεμο και πόνο για τους λαούς. Κάτι που γίνεται και σήμερα, σε μια ευρύτερη γεωγραφική ζώνη που μυρίζει μπαρούτι, και όπου η ντόπια αστική τάξη πασχίζει για την ισχυροποίησή της μέσω της «ενεργειακής» και «στρατιωτικής διπλωματίας», πάλι σε κλιμακούμενη αντιπαράθεση με τα μονοπώλια άλλων χωρών.
***
Σε ένα τέτοιο φόντο, οι θέσεις Μπαλτάκου
μπορεί να χαρακτηριστούν έως και χρήσιμες για το αστικό πολιτικό
σύστημα. Η εξέλιξη του ζητήματος εντάσσεται προφανώς σε ένα σχεδιασμό
διαμόρφωσης ενός «σοβαρού» ακροδεξιού, εθνικιστικού μορφώματος που δεν
θα διαλαλεί ανοιχτά τις φασιστικές του θέσεις (όπως η Χρυσή Αυγή)
συμβάλλοντας εν δυνάμει σε μελλοντικές κυβερνητικές εναλλαγές. Δεν θέλει
καμιά υποτίμηση, στο αναμορφωμένο αστικό σκηνικό που στήνεται οι
Μπαλτάκοι θα έχουν θέση με στόχο ανοιχτά ομολογημένο το τσάκισμα του
εργατικού - λαϊκού κινήματος.Το κεφάλαιο είναι διατεθειμένο να αξιοποιήσει όλο το φάσμα των αστικών δυνάμεων, από τους «αριστερούς» του ΣΥΡΙΖΑ μέχρι τους ακροδεξιούς του Μπαλτάκου, για να προωθήσει ή προστατέψει τα συμφέροντά του. Αποδεικνύεται λοιπόν το πόσο αναγκαία είναι η οργανωμένη πάλη του λαού σε συμπόρευση με το ΚΚΕ, η ισχυροποίησή του, της μόνης δύναμης που παλεύει σταθερά και αταλάντευτα για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα.
